Święty Franciszek Caracciolo, prezbiter - patron dnia (2.06)

Święty Franciszek Caracciolo,
prezbiter. Autor nieznany.

Franciszek urodził się  w Villa Santa Maria (królestwo Neapolu)w dniu 13 października 1563 r. Pochodził ze znamienitej wpływowej rodziny. Na chrzcie świętym otrzymał imię Askaniusz. Kiedy miał ledwo 22 lata, śmiertelnie zachorował. Złożył wtedy ślub oddania się Panu Bogu na
wieczną służbę i cudownie wyzdrowiał. Studiował teologię na uniwersytecie w Neapolu, oddawał się uczynkom pokutnymi i charytatywnym, przeplatając studia i uczynki modlitwą.
W 1587 r. przyjął święcenia kapłańskie i włączono go do bractwa kapłanów neapolitańskich. Stowarzyszenie to miało za cel towarzyszenie skazanym na śmierć, opiekowanie się więźniami i galernikami. Kaplica tego stowarzyszenia znajdowała się w pobliżu szpitala dla nieuleczalnie chorych. Dzieląc swoje zajęcia pomiędzy te instytucje , młody kapłan z wolna pozyskał dla swojej apostolskiej pracy podobnych jemu gorliwych kapłanów.
Na początku zgłosiło sie dwóch. Wszyscy trzej udali się do pustelni w Camaldoli, by na modlitwie prosić Boga o światło Ducha Świętego i opracować regułę.

Postanowili w regule do ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa dołączyć ślub czwarty - nie przyjmowania żadnych godności kościelnych. Papież Sykstus V zatwierdził ich regułę - a co za tym
idzie i nowy zakon - w roku 1588. W ten oto sposób Askaniusz razem z Janem Adorno, załozył nowy zakon Kanoników Regularnych Mniejszych, opiekujący się biednymi, chorymi i więźniami.

Mając 26 lat, 9 kwietnia 1589 r., złożył śluby zakonne i w miejsce dotychczasowego imeinia: Askaniusz, przyjął imię zakonne - Franciszek. Generałem zakonu został w 1591 r. i wkrótce  otrzymał zaproszenie do objęcia opieki nad kościołem Matki Bożej Większej w Neapolu. Pięć lat później powstał pierwszy dom zakonu  Kanoników Regularnych Mniejszych w Hiszpanii, a następnie w roku 1598 w Rzymie, przy kościele Św. Agnieszki na Placu Navona. W roku 1601 Franciszek założył dom zakonny w Valladolid i trzeci z kolei w Hiszpanii, w Alcala, a w 1606 roku powstał kolejny dom w Rzymie. Kiedy zakon neimal rozkwitał, Franciszek na własną prośbę Franciszek zwolniony został
z obowiązków przełożonego generalnego. Później piastował w założonymj przez siebie zakonie niższe funkcje:  przełożonego domu w Neapolu, mistrza nowicjatu a potem Wikariusza Generalnego Zakonu. Św. Franciszek odznaczał się gorliwością, umartwieniem oraz nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, który wysławiał ze wszystkich sił - a  gdzie tylko mógł, wprowadzał  uroczyste wystawienia Najświętszego Sakramentu, adoracje i procesje.

Franciszek zmarł 4 czerwca 1608 r. w Anconie, pielgrzymując do sanktuarium Matki Bożej w Loreto. Pochowano go w jego pierwszym mu podległym kościele Matki Bożej Większej w Neapolu. W czasie pogrzebu Franciszka wydarzył się cud nagłego uzdrowienia człowieka ze śmiertelnej choroby. Po przepisanym przez prawo kościelne procesie kanonicznym do chwały błogosławionych wyniósł go papież Klemens XIV w roku 1770.  Do katalogu Świętych Kościoła wyniósł go uroczyście papież Pius VII w roku 1807.

W roku 1840 św. Franciszek Caracciolo został ogłoszony drugim - obok św. Januarego - patronem Neapolu. W roku 1844 ciało Świętego Franciszka Caracciolo przeniesiono do kościoła Santa Maria
di Monteverginella w Neapolu.

PioFlo