Św. Romuald z Camaldoli, opat - patron dnia (19 czerwiec)

Św. Romuald urodził się ok. 951r, pochodził z możnej rodziny

diuków Onesti z Rawenny. Wg podania podania miał on  wstąpić do benedyktynów, którzy mieli opactwo przy kościele św. Apolinarego dla zadośćuczynienia za grzech ojca, który w pojedynku zabił swojego krewnego. Jednak życie wspólne mu nie odpowiadało i tęsknił za życiem samotnym. Dlatego po trzech latach za furtą opuścił ów klasztor, i spragniony samotności i dalszego doskonalszego skupienia, podjął życie pustelnicze. Romuald wraz ze swym przyjacielem, Marynem, udali się na pogranicze Francji i Hiszpanii i tam wstąpili do klasztoru benedyktyńskiego w Cuxa. Wkrótce przyłączyli się do nich patrycjusze weneccy: Jan Gradenigo i Jan Morosini. Za zezwoleniem opata, zakonnicy ci żyli w oddzielnych domkach, nawiązując do pierwotnej reguły św. Benedykta,  uprawiali oni ziemię i gromadzili się tylko na wspólny posiłek i pacierze. Po śmierci opata św. Piotra Orseolo (988) Romuald wraz z towarzyszami, Gradenigo i Marynem, opuścili  opactwo i udali się do klasztoru na Monte Cassino. Tam rozeszły się ich drogi: Maryno w neidługim czasie udał się do Apulii, gdzie wkrótce poniósł śmierć męczeńską z rąk Saracenów a Gradenigo założył własny klasztor w pobliżu Monte Cassino; Romuald natomiast wrócił do Rawenny, gdzie założył sobie swoją pustelnię.w pobliżu opactwa benedyktyńskiego. 

Wkrótce podobne postelnie zaczął zakładać w całej Italii. Takich podobnych eremów-pustelni miał Romuald założyć kilkanaście a i uczniów i naśladowców jego reguły nie brakowało. Co roku do Romualda zgłaszało się ich coraz więcej. Największą sławą cieszyły się opactwa w Pereum koło Rawenny oraz w Camaldoli (Campo di Maldoli) w Toskanii, od którego zakon ów otrzymał swoją popularną nazwę "kamedułów". Godłem zakonu Kamedułów zostały dwa gołąbki, pijące z jednego kielicha - jako symbol połączenia ducha anachoreckiego z monastycznym, życia wspólnotowego z życiem pustelniczym. Do najbardziej znanych uczniów św. Romualda należeli: św. Piotr Damiani (+ 1072) oraz św. Bruno z Kwerfurtu (Bonifacy), kapelan cesarza Ottona III, św. Benedykt z Benewentu i św. Jan z Wenecji, których św. Bruno zabrał ze sobą do nas do Polski, gdzie obaj ponieśli tutaj męczeńską śmierć (+ 1003)
Romuald zmarł 19 czerwca 1027 r., w klasztorze Val di Castro, niedaleko Ankony wtedy mając 75 lat. Jego relikwie do roku 1480 były własnością tegoż opactwa. Obecnie znajdują się w kościele św. Błażeja w Fabriano, który do dziś jest pod zarządem kamedułów. Dla uściślenia wyjasniam, iż Eremy kamedulskie to miniosiedla klasztorne składające się z szeregu małych domków-cel, w których pojedynczo mieszkają mnisi, zbierając sięrazem tylko na wspólną modlitwę, a kilka razy w roku, w największe święta kościelne, na wspólny posiłek i rekreację. Kameduli zachowują prawie stałe milczenie i nie wolno im przyjmować potraw mięsnych. Święty Romuald jest patronem kamedułów.

W ikonografii św. Romuald przedstawiany jest jako stary człowiek w białym, długim habicie kamedulskim, czasami w stroju opata. Często pokazuje się go, jak we śnie widzi tajemniczą drabinę, sięgającą nieba, po której białe postacie jego duchowych synów opuszczają ziemię. Jego atrybutami są: czaszka, otwarta księga, kij podróżny, laska. Wizerunek św. Romualda widnieje w herbie Suwałk (obok św. Rocha).