Św. Jan Chrzciciel de la Salle, prezbiter - patron dnia (7 kwietnia)

Krótko po święceniach otrzymał probostwo, równolegle był kierownikiem duchowym w szkole i sierocińcu, prowadzonym przez Siostry od Dzieciątka Jezus (terezjanki). Dzięki staraniom w Rzymie
w których zabiegał w sprawie sióstr Terezjanek, i wkrótce  ich 

zgromadzenia zakonne zostało zatwierdzone. Bardzo zaangażował sie nie tylko wpomoc duchową w sierocińcu ale też pomagał materialnie, żywił a na koniec przekształcił część swojej plebanii na internat, gdzie znalazł miejsce dla dziesiatek sierot.  Kiedy i te miejsca nie starczały, na użytek biednych dzieci i sierot oddał swój rodzinny pałac.

 

Szukał przyjacół tego dzieła, wolontariuszy, sponsorów, opiekunów, by mu w tej pracy dopomogli. Oni to, pod jego kierunkiem, zajmowali się wychowaniem i kształceniem dzieci. Stateczne Panie wolontariuszki zajmowały się ich żywieniem. Ogromne potrzeby i liczba przybywajacych sierot doprowadziły do sytuacji, że ani sierociniec, ani plebania ani pałac nie starczyły dla rozrastającego się dzieła, ks. Jan za pieniądze parafialne i duży datetek od bogatej rodziny, zakupił osobny obszerny dom. Napisał też regulamin sierocińca, by praca w nim mogła iść sprawniej i mniej kosztownie.

 

Z tych ofiarnych wolontariuszy i pomocników

zakonne, które nazwano Bracmi Szkół Chrześcijańskich (zwanych również "bracia szkolni").

Za początek Zgromadzenia przyjmuje się dzień 24 czerwca 1684 roku. Jak można ocenić pracowitość i zaangażowanie JAana niech świadczy fakt że miał wówczas zaledwie 31 lat. Stworzył wiele typów szkół - niedzielne, wieczorowe, podstawowe, zawodowe, średnie oraz seminaria nauczycielskie w których szkolił narybek do pracy w swoich szkołach. Nauka w szkołach Jana była bezpłatna. Stad na polu ówczesnej pedagogiki Jan zajmuje więc istotne miejsce. W szkołach tych wprowadził na pierwszym miejscu język ojczysty, w kontrze do innych szkół gdzie dotychczas powszechnie uczono w łacinie co było absolutnym novum. W kontzre do innych szkół w Szkołach jana nie było kar fizycznych, które tak często stosowane w innych szkołach w tamtych czasach, Pierwszeństwo przed nauką przedłożył Jan wychowaniu religijnemu, które oparł na poszanowaniu godności ludzkiej i dziecięcej oraz chrześcijańskiej miłości.

Pierwsza szkoła założona przez Jana powstała w Reims w 1681 roku, następna powstała w Paryżu
w 1688), a potem także w Rouen i w Lyonie. Po stu latach od pierwszej szkoły, cała niemal Francja pokryta była szkołami lasaleńskimi. W samej Francji Zgromadzenie Braci Szkolnych posiadało ponad 1000 członków i aż 126 szkół. W czasach dzisiajszych Stowarzyszenie Braci Szkolnych, mają swoje  szkoły w neimal 90 krajach. Jan de la Salle był dobrym organizatorem i pedagogiem, zostawił po sobie bezcenne pisma. Najwybitniejsze z tcyhh dzieł to traktat Zasady dobrego wychowania, które miało aż 200 wydań; dodatkowo pisma pt. Wskazania, jak prowadzić szkoły , i Obowiązki chrześcijanina, 
a także Rozmyślania, Były to pozycje bezcenne, nie tylko dla poznania zasad działania i "ducha lasaleńskiego" ale pozostawione przez Jana pisma, przez długi okres należały do kanonu dydaktyki i pedagogiki francuskiej i zachodnioeuropejskiej sczególnie w szkołach katolickich. 

Jan zmarł po krótkiej ale ciężkiej chorobie 7 kwietnia 1719 r. Beatyfikował został przez Leona XIII
w 1888 roku, ten sam papież wyniósł go uroczyście do chwały ołtarzy w roku 1900.

W 1950 roku Pius XII ogłosił św. Jana de La Salle patronem nauczycieli katolickich. Ciało św. Jana, jaki i wielu innych świetych, zostało zbezczeszczone w czasie rewolucji francuskiej, przeniesione zostało do Belgii, a nastepnie w roku 1937 złożono je przy domu generalnym zakonu w Rzymie,
gdzie można również zobaczyć jego strój, paramenty liturgiczne, przedmioty pokutnicze i rzeczy codziennego użytku a nawet katedrę z której wykładał ten pracowity i niezwykle mądry Święty Jan. 

W Hoven, w Niemczech - św. Józefa Hermana, norbertanina. Zasłynął z pokory i skromności. Obdarowany niezwykłymi łaskami, zmarł, gdy odwiedzał zakonnice, powierzone jego duchowej opiece. Stało się to w roku 1241.

W Tung-eul-ken, w Chinach - bł. Marii Assunty Pallotty, misjonarki-franciszkanki. Skromna dziewczyna z licznej rodziny, za zrządzeniem Opatrzności uzyskała przyjęcie do zgromadzenia, w którym spełniała najniższe posługi. W roku 1904 otrzymała skierowanie na misję chińską, gdzie wcześnie nauczyła się języka. W rok później zapadła na tyfus, który znosiła z uśmiechem. Zmarła powtarzając po chińsku: Eucharystia, Eucharystia. W roku 1913 ekshumowano szczątki. Mimo tyfusu, na który zmarła, oraz wilgoci, w jakiej pogrążony był jej grób, ciało nie uległo zepsuciu. Beatyfikował ją w roku 1954 Pius XII.

oraz:

św. Afrahata, pustelnika (+ IV w.); św. Hegezypa (+ II w.); św. Kaliopiusza, męczennika (+ 304); św. Teresy Małgorzaty od Serca Jezusowego, zakonnicy (+ 1770)