Św. Bernardyn Realino, prezbiter - patron dnia (2.07)

 

 Św. Bernardyn urodził się 1 grudnia 1530 r w Carpi koło Ferrary . Po studiach podstawowych rozpoczął edukację na medycynę do Modeny i do Bolonii. Później rozpoczął naukę prawa, czegpo uwieńczeniem był doktorat z prawa rzymskiego i cywilnego (1556). Wkrótce dzięki protekcji kardynała Krzysztofa Madruzzo, Bernardyn został burmistrzem Felizzano, a potem Cassine, jednocześnie będąc osobistym doradcą namiestnika Neapolu.

 

To właśnie w Neapolu, Bernardyn zetknął się z jezuitami. Pewnej nocy objawiła mu się Matka Boża z Dzieciątkiem na ręku i poleciła, aby wstąpił do jezuickiej rodziny zakonnej. Niesiony złożonym przyżeczeniem, złożył w 1564 r. prośbę o przyjęcie do zakonu na ręce Jakuba Layneza, bezpośredniego następcy św. Ignacego Loyoli
i został przyjęty. Bernardyn miał wówczas 34 lata. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 1567 z rąk przeora  Jakuba Layneza. Bernardyn  wyróżniać się musiał niezwykłą świętością, skoro wkróce przełożeni powierzyli mu odpowiedzialny urząd mistrza nowicjatu i ojca duchownego młodych adeptów zakonu.
Wolny czas poświęcał Bernardyn na pracę kaznodziejską i rychło zasłynął z tego niezwykłego  charyzmatyu. Św. Franciszek Borgiasz następca Layneza, pozwolił  Bernardynowi w roku 1571  złożyć śluby uroczyste, do których dopuszcza się tylko wypróbowanych ojców zakonu.

 

Wkrótce przełożeni wysłali ojca Bernardyna do miasta Lecce, położonego na południowym cyplu Apulii, dla otwarcia tam nowej placówki a działo się to w 1574 roku. Bernardn pozostał w Lecce do tam przez 42 lata czyli do końca swojego życia,  w charakterze rektora, kaznodziei i spowiednika. Będąc pierwszym rektorem jezuickiej placówki w Lecce, Bernardyn zdobył sobie serca mieszkańców i studentów niezwykłą gorliwością kapłańską na ambonie i w konfesjonale, ofiarną posługą najuboższym wierym i osobistą ascezą zakonnego życia. Jego penitentami w konfesjonale byli dosłownie wszyscy: od miejscowego biskupa i duchowieństwa prybaka i ostatniego żebraka.
Ta posługa dawała mu możność moralnego oddziaływania nie tylko na meiszkańców miasta, ale
i na całą rozległą okolicę. Bernardyn szedł wszędzie tam, gdzie tylko zaistniała materialna potrzeba
i duchowa. Taką postawą zasłużył sobie na przydomek "ojca miasta".
Ojciec Bernardyn wyróżniał się niezwykłą pokorą. Mimo iż znał prawo i medycynę i miał podwójny doktorat, mimo piastowanych stanowisk, i dostojnych funkcji prosił generała Towarzystwa Jezusowego o przyjęcie go nie na kapłana, ale na zwykłego brata zakonnego. Bernardyn swoje kapłaństwo przyjął jedynie z posłuszeństwa wobec zakonu. Bernardyn umiał zawsze zachować spokój i opanowanie nawet wobec petentów a nawiedzały go tłumy interesantów w swoich różnorakich potrzebach. Miał on dar pozyskiwania sobie ludzi, bowiem Bóg obdarzył Bernardyna także darem proroctwa, wysokiej kontemplacji i częstych ekstaz. Święty cieszył się kilkoma widzeniami Najświętszej Maryi Panny, a pod koniec swojego doczesnego życia miał szczęście na swych rękach potrzymać małego Jezusa Chrystusa biorąc go z rąk Matki Bożej, podobnie zresztą jak to miało mieć miejsce wcześniej u naszego patrona św. Stanisława Kostki, biskupa i męczennika.

Pod sam koniec swojego życia Bernardyn bardzo cierpiał.
Na trzy lata przed śmiercią utracił też wzrok. Bernardyn
zmarł 2 lipca 1616 roku. Najpierw do chwały błogosławionych wyniósł go papież Leon XIII w 1895 roku, a 52 lata później
w 1947 roku, do chwały ołtarzy, wyniósł go papież Pius XII. Relikwie świętegooglądać można w kościele jezuitów w Lecce. Święty Bernardyn leży w kryształowej trumnie, usytuowanej po lewej stronie od głównego ołtarza. Święty Bernardyn jest patronem miast Carpi i Lecce.

W ikonografii przedstawiany jest z Dziecięciem Jezus na rękach, które miał otrzymać od samej Matki Bożej, czego doznał podczas jednej ze swoich ekstaz.