Ewangelia na każdy dzień (17 maja)

Pierwsze czytanie:

 (Dz 25,13-21)
Król Agryppa i Berenike przybyli do Cezarei powitać Festusa. Gdy przebywali tam dłuższy czas, Festus przedstawił królowi sprawę Pawła. Powiedział: „Feliks pozostawił w więzieniu pewnego człowieka. Gdy byłem w Jerozolimie, arcykapłani i starsi żydowscy wnieśli przeciw niemu skargę, żądając dla niego wyroku skazującego. Odpowiedziałem im: "Rzymianie nie mają zwyczaju skazywania kogokolwiek na śmierć, zanim oskarżony nie stanie wobec oskarżycieli i nie będzie miał możności bronienia się przed zarzutami". A kiedy przybyli tutaj bez żadnej zwłoki, sprawując następnego dnia sądy, kazałem przyprowadzić tego człowieka. Oskarżyciele nie wnieśli przeciwko niemu żadnej skargi o przestępstwa, które podejrzewałem. Mieli z nim tylko spory o ich wierzenia i o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje. Nie znając się na tych rzeczach, zapytałem, czy nie zechciałby udać się do Jerozolimy i tam odpowiadać przed sądem w tych sprawach. Ponieważ Paweł zażądał, aby go zatrzymać do wyroku Cezara, kazałem go strzec, dopóki go nie odeślę do Najdostojniejszego”

Psalm:

(Ps 103,1-2.11-12.19-20)
REFREN: Pan Bóg utwierdził tron swój na niebiosach

Błogosław, duszo moja, Pana
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.

Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią,
tak wielka jest łaska Pana dla Jego czcicieli.
Jak odległy jest wschód od zachodu,
tak daleko odsunął od nas nasze winy.

Pan utwierdził tron swój na niebiosach,
a Jego panowanie obejmuje wszechświat.
Błogosławcie Pana wszystkie Jego zastępy,
potężni mocarze pełniący Jego rozkazy.

Aklamacja (J 14,26)
Duch święty wszystkiego was nauczy, przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.

Ewangelia:

 (J 21,15-19)
Gdy Jezus ukazał się swoim uczniom i spożył z nimi śniadanie, rzekł do Szymona Piotra: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?” Odpowiedział Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś baranki moje”. I powtórnie powiedział do niego: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?” Odparł Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś owce moje”. Powiedział mu po raz trzeci: „Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?” Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: „Czy kochasz Mnie?” I rzekł do Niego: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego Jezus: „Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz”. To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: „Pójdź za Mną!”

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Nasze życie tworzy nie tylko teraźniejszość, ale również wspomnienie przeszłości, która aktualizuje się w obecnym czasie. Nie chodzi tylko o nostalgię i przywoływanie pewnych wydarzeń z przeszłości. Kościół jako wspólnota żyje obecnością Jezusa, który dokonał zbawienia człowieka i świata. To wspomnienie to nie tylko tradycja, z której wyrasta i bierze początek Kościół, ale żyjący Jezus, realny i obecny we wspólnocie. Duch Święty nieustannie ożywia wspólnotę swoimi darami, przypomina i uobecnia słowa i nauczanie Jezusa. Ta „pamięć i wspomnienie” Jezusa jest źródłem wierności Jego nauce i drogą do wypełnienia woli Boga w naszym życiu. Nie tylko wspominamy Jezusa, ale mamy żyć Jego słowem.
Święty Paweł żyje mocą Jezusa. Nieustannie wspomina Chrystusa, który za niego umarł, zmartwychwstał, a teraz siedzi po prawicy Ojca w chwale i wstawia się za wszystkimi. Jezus jest obecny i żywy w życiu świętego Pawła. Świat często nie dostrzega i rozumie Jego obecności, podobnie jak kiedyś wielcy w czasach Jezusa, prefekt rzymski Festus i i król żydowski Herod Agryppa II. Dla Pawła oskarżenie i przesłuchanie stają się okazją do dania świadectwa o żyjącym Jezusie. Nie jest to tylko przywołanie nauki i życia Jezusa, ale Jego obecność w Kościele i we wszystkich wierzących jego uczniach. Ta wiara i żywa obecność Jezusa daje moc przekonywania i wytrwałość w obliczu prześladowań.

Komentarz do psalmu

Psalm 103 rozpoczyna się od „samozachęty” do uwielbienia Boga. Psalmista nie tyle zwraca uwagę na dziękczynienie Bogu skierowane na zewnątrz, co raczej zaprasza, aby wejść w głębie samego siebie. Wyraża to poprzez terminy „dusza moja” i „całe wnętrze moje”. Całym sobą należy wielbić święte imię Jego, nie zapominać o Jego dobrodziejstwach.
To wewnętrzne spotkanie jest drogą umocnienia i zaufania Bogu. Psalmista w sposób szczególny uwielbia Boga za Jego miłosierdzie, który uwalnia wnętrze człowieka od grzechu. Szczytowym owocem modlitwy jest kontemplacja obrazu Boga Ojca, który miłuje i lituje się nad swoimi dziećmi. Jest to dobry wstęp do modlitwy Pańskiej „Ojcze nasz …”.

Komentarz do Ewangelii

Słowa Jezusa - Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci? – na pewno przywołały wiele wspomnień z życia świętego Piotra. Przypominają chwile niewierności i słabości. Dobrze by było ich nie wspominać i wymazać ze świadomości. Nie o to jednak chyba chodzi Jezusowi. Nie zamierza wypominać Piotrowi jego lęków i niedoskonałości. Wspomnienie wydarzeń minionych jest ukazaniem niezgłębionego Bożego miłosierdzia. Pytanie staje się nie tyle wyrzutem, ale ogromną zachętą do przyjęcia daru Bożej miłości i dobroci. Święty Piotr teraz rozumie jasno, jak wiele otrzymał od Jezusa i jak On do końca go umiłował. Nie pozostaje nic innego, jak zapłonąć miłością do Jezusa i jeszcze bardziej Mu zaufać. Wspomnienie miłości Jezusa jest drogą do realizacji miłości ku Niemu i dla Niego. Bóg nie pragnie nam wypominać, ale okazywać Swoje miłosierdzie.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Leszeka Rasztawickiego

źródło: mateusz.pl

  (J 14,26)
Duch święty wszystkiego was nauczy, przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.

Módlmy się.

(Ps 103,1-2)
Pan Bóg utwierdził tron swój na niebiosach