O rodzinie: Zobaczyć pragnienia najbliższych

Z żadną sferą życia nie wiąże człowiek tyle nadziei, co z rodziną. Dorastający młodzi ludzie w swoich planach życiowych na pierwszym miejscu stawiają dobrą, szczęśliwą rodzinę. Niektórzy pragną, by ich rodzina podobna była do tej, w jakiej sami się wychowali. Inni, mający przed oczyma nie najlepsze doświadczenia rodziców, zastrzegają, że oni z pewnością unikną błędów.

Młodzi uroczyście powtarzając słowa małżeńskiej przysięgi, wierzą niezłomnie w to, że dotrzymają obietnicy. Dobrze jest jeżeli współżyciu w rodzinie towarzyszy świadomość uczuć i wzajemne ich okazywanie.

Miłość stanowi podstawę życia rodzinnego. Zrozumienie, życzliwość, wzajemna pomoc w sytuacjach trudnych jest możliwa wówczas, gdy ludzie kochają się. Za kształt miłości rozumianej głęboko i humanistycznie odpowiadają przede wszystkim rodzice. Miłość rodzicielska powinna być mądra i dobra.

Mądrość jest to zdolność rozumienia dziecka, to wynikająca z tego umiejętność stawiania celów i zadań, a także zdolność przewidywania efektów tych działań. Tak rozumiana mądrość rodziców ułatwia przystosowanie do zmieniających się warunków życia. W miłości rodzicielskiej mieszczą się bowiem najpiękniejsze ludzkie pragnienia i postawy.

Miłość matczyna i ojcowska różnią się. Matka kocha zawsze, w każdej sytuacji i nigdy nie przestaje, kocha dziecko takim, jakie jest. Miłość ojcowska jest inna. Ojciec kocha dziecko za to, że spełnia jego oczekiwania, że odpowiada jego wymaganiom. Jakkolwiek odmiennie kształtują się wzory miłości matczynej i ojcowskiej, to dla prawidłowego kształtowania rodziny, obydwa są jednakowo ważne i niezbędne. Matka i ojciec są dla małego dziecka pierwszymi i najważniejszymi wzorami. W miarę dorastania dziecko zaczyna porównywać, oceniać, wartościować.

Wreszcie nadchodzi moment, kiedy autorytet rodzicielski zostaje wystawiony na próbę. Od jej rezultatu zależy często sukces lub porażka dalszego procesu wychowania.

Z badań pedagogicznych wśród młodzieży wynika, że powodem utraty autorytetu rodziców bywa brak odwagi, egoizm, wygodnictwo i brak zainteresowania problemami dziecka.

Prawdziwy autorytet cechuje tych rodziców, którzy w umiejętny sposób potrafią wpłynąć na postępowanie swych dzieci, dyskutując z nimi i wspólnie podejmując ważne rodzinne decyzje. Nie narzucają własnej woli, ale i nie próbują uchylać się od odpowiedzialności.

W czasie rozmowy z dziećmi na temat rodziny albo największej radości jaką przeżywają w rodzinie padają najczęściej odpowiedzi: - - największą radość odczuwam, gdy siedzimy wszyscy przy stole, • gdy wyjeżdżamy na wspólne wakacje, • gdy byłem u I Komunii św., • kiedy rodzice się nie kłócą, • gdy byłam chora to wszyscy się mną opiekowali.

Analizując powyższe wypowiedzi można stwierdzić, że najważniejszą sprawą dla dzieci jest bycie razem z rodziną, gdzie zaspokojone są potrzeby – miłości, przynależności, akceptacji i bezpieczeństwa.

Na pytania – czego nie lubię w moim domu... najczęściej padają odpowiedzi: - - jak moi rodzice się kłócą, • nie rozmawiają ze sobą, • jak mówią o rozwodzie, • jak pije się alkohol i pali papierosy gdy przychodzą goście.

A na pytania – za co szanuję swoich rodziców... dzieci odpowiadają: • za to, że się mną opiekują, • za to, że poświęcili tyle trudu, aby mnie wychować i wykształcić, • za miłość którą mnie obdarzają, • za to, że mam komu się zwierzyć i powiedzieć o swoich problemach, • za to, że się o mnie martwią, kiedy dostanę złą ocenę.

Z powyższych wypowiedzi dzieci wynika, że rodzina właściwie funkcjonująca jest dla nich najważniejsza. Omawiając zagadnienia wpływu rodziny na życie młodego człowieka należy uświadomić sobie, iż sztuka współżycia polega na dostrzeganiu cudzych potrzeb i chęci niesienia pomocy innym członkom rodziny. Ale także należy podkreślić szczególną rolę wspólnej odpowiedzialności, zarówno rodziców jak i dzieci za atmosferę, jaka panuje w rodzinie.

Najbardziej skuteczną i trwałą formą wychowania w rodzinie jest dobry przykład rodziców. Gdy otworzymy Pismo Święte to przekonamy się, że kiedy rodzice byli święci, święte były również ich dzieci. Dlatego rodzice powinni zatroszczyć się o swój stosunek do Boga, by poprzez swój trud i przykład jak również przy pomocy łaski Bożej w odpowiedni i skuteczny sposób wpływać na życie swoich dzieci.

                                                                                                  Krystyna