Wizje czyśćca wg św. Katarzyny z Genui spisane dla nas

Felieton 31 Oct 2018 | Redaktor

Ten rodzaj oczyszczenia, jaki spostrzegam u dusz w czyśćcu, przeżywam sama na sobie i to zwłaszcza od dwu lat; a z każdym dniem widzenie to i odczucie staje się wyraźniejsze.

Zdaje mi się, jakoby dusza moja zamieszkiwała nie w ciele, ale czyśćcu, całkowicie podobnym do owego rzeczywistego z tą wszelako różnicą, że dusza o tyle poddana jest cierpieniom, o ile ciało potrafi znieść, nie umierając wskutek nich. Lecz i one zwolnią, lecz stopniowo wzrastają, aż ciało zniszczą na śmierć.

Tak mówiła za życia o samej sobie św. Katarzyna Genui, której wizje spraw ostatecznych zostały spisane przez jej spowiednika.

Gorąco polecamy lekturę zapisu jej wizji czyśćca, który znany jest pod tytułem:

ROZPRAWA O CZYŚĆCU

Ten niezwykły tekst (z krótkimi i potrzebnymi dla czytelnika komentarzami) jest dostępny w całości [code]TU

Poniżej, dla zachęty i wzbudzenia ciekawości, prezentujemy tekst z pierwszego rozdziału oraz tytuły pozostałych, abyśmy zobaczyli jak głęboki wymiar ma rzeczywistość czyśćcowa. Św. Katarzyna z Genui swoimi wizjami otwiera nam oczy na niezwykły wymiar mądrości Boga. Miłość Boga opisana przez tą świętą szokuje! ...jakże by miało być inaczej?

Zachęcamy do lektury zwłaszcza w nadchodzących dniach Święta Wszystkich Świętych i w dniu zadusznym.

Rozdz.: I

Doskonałe poddanie się dusz woli Bożej

1.O ile dobrze poznaję, dusze w czyśćcu nie mogą pragnąć nic innego, jak właśnie pozostać w miejscu, w jakim się znajdują z rozporządzenia sprawiedliwości Bożej. One nie mogą zwrócić się myślą ku sobie i powiedzieć: "Popełniłam taki lub inny grzech, stąd słusznie tu jestem"; nie mogą też rzec : ,,Gdybym tych grzechów nie była popełniła, mogłabym już wejść do raju szczęścia"; ani też : "Ta dusza wcześniej ode mnie będzie wybawiona"; lub : "Ja przed nią wejdę do szczęśliwości wiecznej".

2.Dusze te nie mają żadnego wspomnienia - dobra czy zła - popełnionego odnośnie siebie samych czy drugich - które by powiększyło cierpienia, lecz w zupełności zgadzają się z wyrokami Boga tak, że wszystko chętnie przyjmują, co podoba się Bogu, który działa przecież z roztropnego upodobania swego, stąd nawet wśród wielkich swych cierpień niezdolne są myśleć o sobie.

3.One nie widzą nic innego, jak tylko działanie dobroci Boga, który w nieskończonym swym miłosierdziu wiedzie człowieka do siebie; one nie myślą ani o osobistych cierpieniach, ani o dobru, jakie by im przypaść mogło; gdyby im było możliwe nad tym rozmyślać, nie miałyby miłości doskonałej.

4.Stąd też dusze nie zdają sobie sprawy, że cierpią za swe grzechy; ani na chwilę nie mogą zatrzymać swego wzroku nad tą rzeczą, gdyż byłoby to czynną niedoskonałością, jaka nie zachodzi w miejscu, gdzie już niemożliwa jest popełnić grzechu uczynkowego.

5.Raz jeden tylko - w chwili zejścia z tego świata - dusze widzą w sobie powód skazania ich do czyśćca; nigdy już potem; w innym razie zatrzymałyby w sobie coś osobistego, a tak w zaświatach dziad się nie może.

6.Skoro dusze posiadają tak doskonałą miłość i nie mogą jej utracić przez żadne czynne przewinienie, więc nie mogą nic innego chcieć ani pragnąć, jak samej woli doskonałej Miłości; - przebywając w płomieniach czyśćca całkowicie poddane są woli Bożej, tej Miłości czystej, od której odchylać się nie mogą, dla jakiejkolwiek by to było przyczyny: są, bowiem w stanie, w którym niemożliwa ani grzeszyć, ani zasługiwać.

W dalszych rozdziałach odkrywane są tajemnice o:

Radość dusz w czyśćcu i ich wzrastające uczestniczenie w Bogu

Największa kara, to oddzielenie ich od Boga

Różnica między potępionymi a duszami w czyśćcu

Bóg i potępionym okazuje swą dobroć

Radosne zadowolenie, z jakim dusze odpokutowują swą karę

Cudowna mądrość Boża, objawiająca się w stworzeniu piekła i czyśćca

Konieczność czyśćca

Groza czyśćca

Stosunek wzajemny Boga i dusz w czyśćcu

Sposób w jaki Bóg oczyszcza dusze

Mądrość Boża ukrywa ich niedoskonałość