Święty Pio z Pietrelciny, prezbiter - patron dnia (23.09)

Francesco Forgione urodził się 25 maja 1887 roku w Pietrelcinie na południu Włoch. Już jako dziecko poszukiwał samotności i oddawał się rozmyślaniom i modlitwie. W wieku 5 lat objawił mu się Jezus. Gdy miał 16 lat przyjął kapucyński habit, a jego zakonnym imieniem stało sie imię Pio. Po roku złożył śluby zakonne i zaczął studia filozoficzno-teologiczne. W 1910 roku przyjął święcenia kapłańskie, a w 1916 udał się do San Giovanni Rotondo ze względu na zły stan zdrowia. 

 

 

 

Podczas jednej z modlitw do Chrystusa we wrześniu 1918 roku, o. Pio otrzymał stygmaty. Na boku, stopach i rękach pojawiły się rany, na znak męki Chrystusa. Do San Giovanni Rotondo tłumnie przybywali pielgrzymi i dziennikarze, chcąc zobaczyć o. Pio na własne oczy. Kościół wnikliwie badał jego stygmaty, przez co otrzymał zakaz spowiadania oraz sprawowania Eucharystii, co zakonnik przyjął ze spokojem. Dr. Fest uznał, że zjawiska nie da się naukowo wyjaśnić, a o. Pio ponownie mógł sprawować posługę kapłana.

 

 

 

Pio był także mistykiem. Miewał wizje Jezusa, Maryi, Aniołów oraz przeżywał ekstazy. Posiadał również dar bilokacji - mógł znajdować się w dwóch miejscach naraz. Podczas jednej z bitew w trakcie wojny, ostrzegł on dowódce na Sycylii, by uciekł z miejsca w którym stał. Uratował mu w ten sposób życie, bo po chwili w miejsce to spadł granat.

 

 

Wielką czcią darzył Eucharystię, przygotowywał się do niej godzinnymi modlitwami i podziękowaniom Bogu. Msze prowadzone przez kapucyna trwały nawet dwie godziny, a świadkowie twierdzili, że widać było że zakonnik podczas nich cierpi fizycznie.

 

 

 

W 1922 roku zaczęto budowe szpitala w San Giovanni Rotondo, szybko się on rozwijał. W 1956 roku otworzono "Dom Ulgi w Cierpieniu". Spływały do niego świadectwa o cudownych ozdrowieniach dzięki wstawiennictwu o. Pio. Zakonnik w tym czasie podupadał na zdrowiu. Zmarł 23 września 1968 roku, a kilka dni przed śmiercią zagoiły się jego stygmaty. W 1999 roku św. Jan Paweł II beatyfikował ojca Pio, a 16 czerwca 2002 roku uczynił go świętym.

Na wyspie Hy, u brzegów Irlandii - św. Adamnana, opata. Miał być krewnym św. Kolumby. Wstąpiwszy do zasłużonego opactwa, rychło ukazał swe uzdolnienia. Nieco później został opatem. Utrzymywał kontakty z wieloma wybitnymi osobistościami Irlandii i Anglii. Za namową św. Ceolfryda opowiedział się za zwyczajami rzymskimi i działał na rzecz upowszechnienia daty uroczystości wielkanocnych. Miał też przekonać Irlandczyków, by nie zmuszali kobiet do służby w wojsku. Zmarł w roku 704. Pozostawi po sobie kilka dziełek: Życiorys św. Kolumby, Wizję oraz O miejscach świętych.

W Wenecji - bł. Piotra Acotanto. Po śmierci ojca opuścił klasztor i na życzenie matki wstąpił w związek małżeński. Potem udał się do Ziemi Świętej. Gdy wrócił, okazało się, że sam owdowiał. Wówczas po raz wtóry wstąpił do klasztoru. Nie przyjąwszy funkcji przełożeńskich, zamknął się w rekluzji. Zmarł około roku 1187. Jego kult zaaprobował Klemens XIII.

oraz:

świętych męczenników Andrzeja, Jana, Piotra i Antoniego (+ ok. 881); św. Konstancjusza z Ankony (+ V w.); bł. Sozjusza, diakona i męczennika (+ ok. 304)