Święta Katarzyna Aleksandryjska, dziewica i męczennica - patronka dnia (25.11)
Święta Katarzyna Aleksandryjska. Domena publiczna https://pl.wikipedia.org/wiki/Katarzyna_Aleksandryjska#/media/Plik:Michelangelo_Caravaggio_060.jpg
Patronką dnia 25 listopada jest Święta Katarzyna Aleksandryjska, dziewica i męczennica.
Inne z kategorii
Jan Chrzciciel i zgorszenie Mesjasza. Trzecia niedziela Adwentu w świetle Ojców Kościoła
Pokuta zapomniana? Dlaczego bez niej spowiedź staje się pusta
Podobnie jak św. Cecylia na Zachodzie, tak św. Katarzyna przede wszystkim na Wschodzie należała do najbardziej znanych świętych. Mało jednak o niej wiemy, a tak wiele powstało o niej legend, że niektórzy hagiografowie nawet powątpiewali w jej historyczne istnienie. Zachowały się dwa opisy męki i śmierci św. Katarzyny Aleksandryjskiej, ale pochodzą one dopiero z wieku VI i są pełne legend. Mamy jednak świadectwa już z wieku IV - a więc bardzo wczesne, bo sięgające prawie czasów Świętej. Wspominają bowiem o niej Rufin i Euzebiusz z Cezarei Palestyńskiej.
Według legendy Katarzyna urodziła się w Aleksandrii, stolicy Egiptu, jako córka króla Kustosa. Była osobą nie tylko bardzo zamożną, ale także wykształconą. Słynęła z urody. O jej rękę daremnie ubiegali się najznakomitsi obywatele miasta, bo - jak wiele chrześcijanek - złożyła ślub dozgonnej czystości.
Legenda podaje, że Katarzyna urodziła się w Aleksandrii, jako córka króla Kustosa. Słynęła ona ze swojej urody, zamożności i wykształcenia. O jej ręke mieli starać się najznamienitsi obywatele miasta, spotykali się jednak z odmową, ze względu na złożone przez nią śluby czystości.
W czasie życia Katarzyny Aleksandryjskiej wybuchły najdotkliwsze prześladowania chrześcijan w historii Kościoła. Miały one miejsce za czasów cesarza Dioklecjana. Katarzyna była jedną z jego ofiar. Po porwaniu miała być zmuszana do składania ofiar pogańskim bogom, jednak odmawiała, wyznając Jedynego Boga. Zarządzono wówczas dysputę między nią a pięćdziesięcioma myślicielami. W trakcie debat, udowodniła prawdziwość swojej wiary i nawróciła wielu z adwersarzy na wiarę w Jezusa. Rozgniewany cesarz po zarządzonej przez siebie dyspucie, skazał Katarzynę na dotkliwe tortury. Wyrok śmierci padł w latach 307 a 312.
Jej męczeństwo było niezwykłe, skoro wyróżnia się ona tak wielką czcią. Jej relikwie znajdują się na Górze Synaj, stoi tam prawosławny klasztor i kościół, które są celem pielgrzymek. Wystawił go cesarz Justynian w VI wieku. Św. Katarzyna jest patronką zakonu katarzynek; Nowego Targu, Dzierzgonia i Cypru; nauki i uniwersytetów, w tym paryskiej Sorbony; adwokatów i notariuszy, bibliotekarzy, drukarzy, filozofów chrześcijańskich, grzeszników, kolejarzy, kołodziejów, literatów, mężatek, młodych dziewcząt, młynarzy, fryzjerów, modystek, mówców, piekarzy, powroźników, prządek, studentów, szwaczek, uczonych, woźniców, zecerów. W ikonografii św. Katarzyna przedstawiana jest w koronie królewskiej, z palmą męczeńską w dłoni. Jej atrybutami są: anioł, Dziecię Jezus, nakładające na jej palec pierścień jako oblubienicy, filozofowie, z którymi prowadziła dysputę, gałązka palmowa, koło, na którym była łamana, korona w ręku, krzyż, księga, miecz, piorun.
• Błogosławieni małżonkowie Alojzy Quattrocchi i Maria Corsini
• Błogosławiona Elżbieta zwana Dobrą, dziewica
W Eymen pod Walencją, we Francji - bł. Beatryczy z Ornacieu. W trzynastym roku życia wstąpiła do kartuzji. W roku 1301 wysłano ją na założenie nowego domu zakonnego. Bezskutecznie walczyła tam z niedostatkiem. Zmarła z wycieńczenia w roku 1303. Jej biografię sporządziła współczesna jej Małgorzata z Oingt. Kult zaaprobował w roku 1869 Pius IX.
oraz:
bł. Humilisa, zakonnika (+ 1637); św. Merkuriusza z Cezarei Kapadockiej, żołnierza i męczennika (+ poł. III w.); św. Mojżesza z Rzymu, prezbitera i męczennika (+ 251)
