Święci Apostołowie Szymon i Juda Tadeusz - patron dnia (28 październik)

Św. Szymon jest jednym z uczniów Jezusa wymienianym w Ewangeliach, jednocześnie jest on z nich wszystkich najmniej znany – są o nim jedynie trzy wzmianki. Ojcowie Kościoła przypuszczali, że pochodzi on z Kany Galilejskiej, jako że Mateusz i Marek nazywają go Kananejczykiem oraz że to na jego ślubie Pan Jezus zmienił wodę w wino. (Mt 10, 4; Mk 3, 18) Współcześni badacze chrześcijaństwa uważają jednak, że Kananejczyk miało znaczyć „gorliwy”. Łukasz wprost daje Szymonowi przydomek Zelotes, czyli gorliwy. (Łk 6, 15) Podkreślenie, że nawet wśród Apostołów Szymon był gorliwy, może oznaczać, że wyróżniał się wielką prawościa i surowością w przestrzeganiu prawa mojżeszowego.

Szymon Kananejczyk wymieniany jest w katalogach Apostołów obok św. Jakuba i św. Judy Tadeusza. Wynika z tego (co potwierdza św. Mateusz), że Szymon, podobnie do Jakuba i Tadeusza, był bratem stryjecznym lub ciotecznym Pana Jezusa. (Mt 10, 4; Mk 3, 18; Łk 6, 15; Dz 1, 13) (Mt 13, 55) Twierdzi się, że z tego powodu miał on zasiadać na tronie stolicy jerozolimskiej i później ponieść męczeńską śmierć za panowania cesarza Trajana. Inni wcześni chrześcijańscy pisarze twierdzą jednak, że Szymon Apostoł, a Szymon, biskup Jerozolimy to dwie zupełnie inne osoby. Chrześciańska ikonografia często przedstawa św. Szymona u boku św. Judy Tadeusza.

W średniowiecznych żywotach legendy mówią, że Szymon poniósł śmierć męczeńską przez przecięcia go piłą na pół. Jego ciało miało znaleźć się w Nicopolis, w Kościele ku jego czci, natomiast w bazylice św. Piotra relikwie zarówno Szymona jak i Judy Tadeusza. . Św. Szymon jest patronem diecezji siedleckiej oraz farbiarzy, garncarzy, grabarzy i spawaczy.


W ikonografii św. Szymon w sztuce wschodniej przedstawiany jest z krótkimi włosami lub łysy, w sztuce zachodniej ma dłuższe włosy i kędzierzawą brodę. Jego atrybutami są: księga, kotwica, palma i piła (drewniana), którą miał być rozcięty, topór, włócznia.

Mało pewnych informacji znanych jest na temat św. Judy. Jego przydomek Tadeusz znaczy „Odważny”, jednakże nieznane jest pochodzenie tego pseudonimu, podobnie jak innego jego przydomka - Lebbeusz. (Mt 10, 3; Mk 3, 18) Wiadome jest, że był bratem św. Jakuba Młodszego oraz jednym z krewnych Chrystusa. Jego matką miała być Maria Kleofasowa, wspominana w Ewangeliach. Juda Tadeusz w katalogach Apostołów wymieniany jest na dalszych miejscach, co sugeruje, że później stał się uczniem Chrystusa. Hegezyp pisał, że Juda Tadeusz był żonaty wstępując do tego grona.

Jest on jednym z autorów listów w Nowym Testamencie, gdzie m. in. Potwierdza to, że jest bratem Jakuba oraz to, że był człowiekiem wykształconym. List powstać miał przed 67 rokiem, bo św. Piotr zapożycza z niego niektóre fragmenty i słowa. Po Zesłaniu Ducha Świętego Juda miał głosić Ewangelię w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii, a niektóre z wędrówek misyjnych odbył razem ze św. Szymonem. Kult św. Judy Tadeusza jest szczególnie żywy od XVIII w. w Austrii i w Polsce. Jest on patronem od spraw beznadziejnych, a ku jego czci odbywają się specjalne nabożeństwa, podczas których odczytuje się podziękowania i prośby. Św. Juda Tadeusz jest także patronem diecezji siedleckiej i Magdeburga oraz szpitali i personelu medycznego.

W ikonografii św. Juda Tadeusz przedstawiany jest w długiej, czerwonej szacie lub w brązowo-czamym płaszczu. Trzyma mandylion z wizerunkiem Jezusa - według podania jako krewny Jezusa miał być do Niego bardzo podobny. Jego atrybutami są: barka rybacka, kamienie, krzyż, księga, laska, maczuga, miecz, pałki, którymi został zabity, topór.