Św. Filip Nereusz, prezbiter - patron dnia (26 maja)

Wkrótce zrezygnował on z pomyślnej i łatwej dla siebie okazji zdobycia majątku i udał się do Gaety. Po krótkim pobycie w mieście, udał się do Rzymu, pozostał tam do końca swego życia, osiadwszy tam w latach 1534-1595).

W Rzymie am rozpoczął studia filozoficzne i teologiczne. Był jednocześnie wychowawcą dwóch chłopców z rodziny zamożnego florentczyka, dzięki czemu miał zapewniony byt. Prowadził życie pełne modlitwy i umartwienia. W wolnym od zajęć czasie nawiedzał kościoły, sanktuaria i zabytki Rzymu. Podczas jednej z wypraw w miasto, kiedy to w Zielone Święta1544 roku,  znalazł się w katakumbach św. Sebastiana, które były jednym z jego ulubionych miejsc jego wypraw, wpadł w ekstatyczny zachwyt: poczuł wtedy, jak jakaś tajemnicza siła wyciąga mu z boku dwa żebra, a jego serce, podobne do ognistej kuli, groziło rozsadzeniem piersi. 

 

W owym czasie Filip założył towarzystwo religijne pod nazwą "Bractwa Trójcy Świętej" które obsługiwało pielgrzymów i chorych. Na codzień był bowiem świadkiem, jak wielkie rzesze pielgrzymów potrzebowały wsparcia materialnego i pomocy duchowej. Działo się to w 1548.
Przez tę posługę, Filip zyskał miano "Apostoła Rzymu".  Momentem przełomowym w jego życiu był rok 1551, kiedy to za przyczyną spowiednika przyjął święcenia kapłańskie. Miał wtedy 36 lat. Jednak jako kapłan musiał być przydzielony do jednego z rzymskich kościołów. Stąd zamieszkał w konwikcie św. Hieronima della Carità w centrum Rzymu. Tu właśnie dojrzało jego wielkie dzieło apostolskiego serca, Oratorium. Powstało ono z troski Filipa o poziom wiedzy religijnej penitentów, który w owych czasach był bardzo niski. Początkowo w swoim pokoju, a później w kaplicy konwentu, Filip począł gromadzić wokół siebie zakonników, kapłanów, mieszczan, kupców, artystów. Wspólna modlitwa, Spotkania, rozmowy, spowiedź, czytania duchowe, konferencje i dyskusje na aktualne tematy życia kościoła i miasta, wspólne rekolekcje - były programem tych spotkań. Oratorium Filipoewe otwarte było dla wszystkich ludzi dobrej woli.  Organizował także koncerty muzyczne oraz nabożeństwa, podczas których śpiewano pieśni w formie dialogów oraz hymny pochwalne. Ta nowoukształtowana forma muzyczna (wokalno-instrumentalna) przyjęła nazwę od miejsca pierwszych jej wykonań i do dziś znana jest jako oratorium (a szczególnym rodzajem oratorium jest pasja).

Z czasem zebrała się pewna liczba uczniów, którzy chcieli być bliżej Chrystusa.     Filip zaprawiał ich więc do zjednoczenia z Bogiem, do uczynków miłosierdzia i cnót chrześcijańskich. Na placach bawił się z dziećmi, aby je później całymi gromadami zaprowadzać do kościoła. Był to dotąd zupełnie nieznany sposób prowadzenia duszpasterstwa i apostołowania wśród ludu. Do Oratorium spiesznie dążyła cała elita duchowa Rzymu. Tu właśnie rodziły się plany reform, polityczne swary i plany na przyszłość. Do grona przyjaciół Filipa należeli m.in.: św. Kamil de Lellis, św. Feliks z Cantalice, św. Jan Leonardi, św. Franciszek Salezy, św. Ignacy Loyola i wielu innych.
W roku 1564 Filipowi objął w zarząd kościół pw. św. Jana.
W tej światyni pozostali przy nim jego duchowi synowie, zwani potem oratorianami czy też filipinami. Prowadzili wspólnotowe życie choć nie byli związani wszakże żadnymi ślubami. Ta swoboda wspólnoty do dzisiaj pozostała   charakterystyczną cechą oratorianów. Filip umiał swych duchowych suczniów zainteresować nie tylko sprawami  duchowymi i religijnymi, ale też kulturą i nauką. W jego
domu odbywały się koncerty muzyczne, prelekcje o  archeologii, historii i sztuce. Za datę założenia  wspólnoty oratorianów przyjmuje się rok 1565. Wtedy to papież Grzegorz XIII już w roku 1575 zatwierdził ich wspólnotę,
a regułę Filip napisał dla nowego zgromadzenia dopiero w roku 1583, na podstawie wielu lat doświadczenia i praktyki. Nadawała ona poszczególnym kapłanom dużo swobody. Każdy dom jest
do dziś jest niezależny. Dopiero od roku 1942 Stolica Apostolska połączyła wszystkie placówki w jeden, wspólny, ale bardzo luźny organizm oratorian.
Wkrótce jednak pojawili się przeciwnicy poczynań Filipa. Oskarżyli oni go o to, że sprzyja "nowinkom"niebezpiecznym dla wiary. Doszło do tego, że surowy papież Paweł IV (+ 1559) zakazał mu działalności przez pewien okres. Represje były do tego stopnia, że Kuria Rzymska odebrała mu nawet prawo do spowiadania, co równało się z karą kościelnej suspensy. Kolejni papieże obdarzyli go ponownie zrozumieniem i wkrótce odwołali ten zakaz.
Św. Filip Neri był doradcą papieży i kierownikiem duchowym wielu dostojników kościoła. Był jednym z najbardziej radosnych świętych. Folip zmarł z wyczerpującej pracy na rękach swych duchowych synów 26 maja 1595 r. w noc święta Bożego Ciała. Podobno miał on wcześniej podać datę i godzinę swojej śmierci. Pochowany został w kościele Santa Maria Chiesa Nuova w Rzymie. Przekonanie o świętości kapłana było tak powszechne, że chociaż w owych czasach zaczęto wprowadzać do procesów kanonizacyjnych coraz surowsze wymagania, to beatyfikacja sługi Bożego odbyła się zaledwie 15 lat po jego śmierci. Beatyfikacji dokonał papież Paweł V w dniu 11 maja 1610 r. , 
a dwanaście lat tj 12 marca 1622 r.później papież Grzegorz XV dokonał jego kanonizacji.

W ikonografii św. Filip przedstawiany jest jako mężczyzna w średnim wieku, z krótką brodą, w sutannie i birecie. Jego atrybutem jest lilia, serce i księga.