Św. Bernardyn ze Sieny, prezbiter - patron dnia (20 maja)

Św. Bernardyn pochodził z rodziny szlacheckiej z Massa Marittima (koło Sieny w Toskanii). Urodził się 8 września 1380 r., kilka miesięcy po śmierci najsłynniejszej sienenki, św. Katarzyny, tercjarki dominikańskiej. Kiedy Bernardyn miał zaledwie 3 lata, stracił matkę, trzy lata później także przez ojca, który był gubernatorem Massa Marittima. Wychowaniem Bernardyn zajął się zamożny stryj, zamieszkały w Sienie, którygo nie tylko przyjął go pod dach ale
i opłacił mu naukę.
Uczęszczał so szkoły parafialnej, gdzie ukończył nauki podstawowe,
a w latach 1396-1399 na uniwersytecie w Sienie studiował prawo a równocześnie także Pismo święte i teologię. Po obronie licencjatu
z prawa kanonicznego zapisał się do Konfraterni Najświętszej Maryi. Głównym celem bractwa było  doskonalenie się wewnętrzne oraz posługa chorym w czasie epidemii dżumy, podczas której Bernardyn, wspomagając innych, sam się zaraził i cudem ozdrowiał. Później po latach piekował się swoją niewidomą 90-letnią ciotką. W 1402 r. wstąpił do zakonu franciszkanów w Sienie, a rok potem (8 września) złożył śluby zakonne. Świecenia kapłańskie otrzymał (8 września 1404 r.) s tymże zakonie. Przełożeni przeznaczyli Bernardyna do małego klasztoru, położonego w Capiola na wzgórzu w pobliżu Sieny. Tam spędził 12 lat swojego życia. Korzystając z dużej ilośći wolnego czasu, studiował Pismo święte i ojców Kościoła oraz dzieła teologiczne Bonawentury. Dał się poznać jako dobry kaznodzieja, dlatego bardzo chętnie zapraszano go z kazaniami do okolicznych kościołów. Te właśnie owe kazania wyrobiły mu tak wielką sławę, iż  w roku 1417 mianowano go głównym kaznodzieją na całe Włochy.

Bernardyn przemierzał Włochy, nawołując do zmiany życia i głębokiej pokuty za grzechy. Jednak więcej niż słowa, na słuchaczy i widzów działały jego cnoty: duch pokuty i modlitwy i samozaparcia. Sławę przynosiły mu nadtocuda zdziałane przez niego i za jego przyczyną. Według świadectw naocznych świadków na jego kazania garnęły się takie tłumy, że żaden kościół nie mógł ich pomieścić. Musiał głosić słowo Boże na placach. Kapłani wręcz omdlewali od długich godzin spowiadania, a  tysiącom wiernych rozdawano Komunię świętą. Bernardyn nawracał i godził skłócone małżeństwa, wzbudzał nowe powołaniazakonne i kapłańskie. W Piemoncie spotkał się ze św. Wincentym Ferreriuszem, gdzie ten wielki dominikanin udzielił mu błogosławieństwa i zachęcał go do dalszej pracy apostolskiej dla zbawienia dusz.

Bernardyn miał szczególne nabożeństwo do Imienia Jezus. Nosił je nawet wypisane barwnie na    tabliczce, aby było ono z dala widoczne. Każde kazanie rozpoczynał był od wezwania  najsłodszego Imienia Jezus. Co jakiś czas przerywał swoje kazanie i podnosiłw górę tabliczkę , a wszyscy wierni padając na kolana oddawali hołd Imieniu Jezus. Jednak w tym nowym nabożeństwie niektórzy dopatrywali się herezji. Z tego powodu skarżono go nawet przed papieżem Marcinem V (1426), a później przed kolejnym papieżem Eugeniuszem IV (1431) i ojcami soboru w Bazylei.

 

Bernardyn jednak w racjonalny sposób się bronił i wszędzie odniósł zwycięstwo nad swoimi oskarżycielami. Papieże obdarzali go tak wielkim zaufaniem, że aż trzykrotnie proponowali mu biskupstwo: w Sienie, w Ferrarze i w Urbino. Pokorny zakonnik jednak od tego zaszczytu zdołał się wymówić. W latach 1438-1442 pełnił urząd wikariusza generalnego zakonu franciszkanów.
Brał udział w Soborze Florenckim (1439), gdzie działał na rzecz zjednoczenia Kościoła katolickiego
z greckim Kościołem ortodoksyjnym. 
W życiu zakonnym Bernardyn bardzo ubolewał nad tym, że bracia franciszkanie tak daleko odeszli
od reguły św. Franciszka. Postanowił więc za wszelką cenę dokonać reformy swjego zakonu. Począł więc zakładać nowe konwenty zakonne w duchu zaplanowanej przez siebie obserwy - stąd też jego duchowych synów nazwano obserwantami (Ordo Fratrum Minorum Regularis Observantiae, OFMRegObs). W czasie  pracy nad tym dziełem pozyskał sobie uczniów, którzy upowszechniali jego ideę. Do współpracowników Bernardyna należeli m.in.: św. Jan Kapistran (+ 1456), św. Jakub z Marchii (+ 1476), bł. Mateusz z Agrigento (+ 1450), bł. Bernardyn z Feltre (+ 1494) i bł. Bernardyn z Fossa (+ 1503). Liczba obserwantów wkrótce przewyższała liczbę franciszkanów konwentualnych.

 

Św. Bernardyn zmarł 20 maja 1444 r. w Aquili (środkowe Włochy) i tam go pochowano. Niespełna
6 lat po jego śmierci w uroczystość Zesłania Ducha Świętego Bernardyna w dniu 24 maja 1450 roku , papież Mikołaj V wobec ogromnych tłumów wiernych dokonał jego kanonizacji. W uroczystościach kanonizacyjnych udział wzięło około 4000 jego współbraci obserwantów.

Bernardyn jest twórcą bardzo cennych dzieł teologicznych. Jest oczywiście patronem zakonu bernardynów, patronem Sieny, i rodzinnej miejscowości Massa Marittima . Patronuje zawodom tkaczy, jest także orędownikiem cierpiących na krwotoki, oraz na choroby płuc i gardła.

 

Pośród sprowadzonychdo Polski w 1452 r. przez św. Jana Kapistrana bernardynów, są także polscy błogosławieni i święci: Jan z Dukli (+ 1481), Szymon z Lipnicy (+ 1482), i Władysław z Gielniowa (+ 1505). Świeci ci wywarli poważny wpływ na życie religijne w Polsce.

W ikonografii Święty przedstawiany jest w habicie bernardyńskim; czasem jako kaznodzieja. Jego atrybutami są: u nóg trzy infuły, których odmówił; otwarta księga; krzyż z monogramem IHS; w ręku monogram IHS w promieniach.