Św. Beda Czcigodny, prezbiter i doktor Kościoła - patron dnia (25 maja)

Św. Beda urodził się w 673 r. w hrabstwie Northumbria w Angli. W wieku 7 lat,  jego wychowanie i wykształceni młodego Bedy,  powierzono opactwu benedyktyńskiemu św. Piotra
w Weartmouth. Panował wówczas zwyczaj, że rodzice chętnie posyłali swoje dzieci do klasztoru na wychowanie i naukę
w charakterze oblatów, czyli kandydatów do przyszłego życia zakonnego. Dwa lata później w 782 roku, Beda przeniósł się do nowo opactwa św. Pawła powstałego w Jarrow. Z czasem oba opactwa zasłynęły daleko poza granicami jak i w Angli jako niezwykle ważne ośrodki życia kulturalnego i religijnego.
O tych dwóch opactwach, późniejszy święty napisał dłuższą  historię, w której przekazał także troszkę wiadomości o sobie. 

To właśnie w opactwie w Jarrow Beda wstąpił do klasztoru, gdzie jako mnich spędził ponad 50 lat swojego zakonnego życia. Święcenia kapłańskie przyjął w wieku 30 lat w 703 roku. Odtąd dzielił on swoje życie między modlitwą a studiami. Znał kilka języków w tym: język łaciński, grecki i hebrajski, co ułatwiało mu studiowanie Pisma Świętego i dzieł ojców Kościoła. Słusznie nazwany został najbardziej uczonym wśród świętych i najświętszym wśród uczonych Kościoła w Angli. Później w dziejach Kościoła określono podobnie o św. Tomaszu z Akwinu w skali Kościoła Powszechnego. Św. Beda zostawił po sobie wiele opracowań, skryptów i formalnych pism, wśród których na pierwszym miejscu stawia się  historię Anglii, napisaną jego ręką.

 

Św. Beda pozostawił po sobie także żywot św. Kutberta (+ 678), św. Feliksa z Noli (+ ok. 260) i św. Atanazego (+ 373). Dziełem wyjątkowej wagi jakim zapisał sie św. Beda jest Martyrologium Bedy, które później służyło jako baza do przygotowania oficjalnego Wykazu  Świętych Kościoła Powszechnego. Wielu ówczesnych i późniejszych hagiografów Kościoła zdumiewały jego wszechstronne zainteresowania. Gdyz św. Beda pisał również o poezji, o gramatyce, o ortografii, o naturze rzeczy. Był również Beda uzdolnionym poetą a swoje dzieła i rozprawy ilustrował często odpowiednimi doń  rysunkami.  Pozostawił po sobie hymny i pieśni poetyckie, oraz komentarze do ksiąg Starego i Nowego Testamentu czyniąc go największym egzegetą średniowiecza. Bardzo ciekawe są też jego homilie, których ocalało prawie 50, oraz bardzo bogata korespondencja, która rzucała światło nie tylko na charakter Świętego, ale także na ówczesne stosunki polityczne i religijne, jakie za jego czasów panowały w Anglii.

Św. Beda zmarł 26 maja 735 r. Jego ciało złożono w kościele opackim w Jarrow, a w roku 1030 roku  przeniesiono je    wraz z relikwiami św. Kutberta do katakumb w katedrze w Durham. W roku 1155 oddzielono je a relikwie
św. Bedy złożono w nowo przygotowanym wysadzanym drogimi kamieniami relikwiarzu, a w roku 1373, w 700-lecie jego urodzin, wystawiono jego wspaniały grobowiec w katedrze
w Durham. W czasie schizmy angielskiej i odstępstwa od wiary króla Henryka VIII sprofanowane zostały śmiertelne szczątki św. Bedy i rozsypano je, jednak część z nich udąło się uratować.

 

"Zachód mądrością swoją oświecił" - powiedział o św. Bedzie inny św. Robert Bellarmin. U jemu współczesnych poraz potomnych, Beda dostąpił tak wielkiej sławy, iż porównywano go do świętych Ambrożego, Augustyna, Hieronima i Izydora z Sewilii, a Synod w Akwizgranie (836) nadał mu przydomek 

Venerabilis - Papież, Czcigodny. Leon XIII w 1899 roku  ogłosił go doktorem Kościoła . Święty Beda jest patronem lektorów, angielskich pisarzy i historyków oraz patronem miasta Jarrow.
Przy okazji nadmienić należy, że obecny papież Franciszek po wyborze na Stolicę Piotrową, zachował swoje biskupie zawołanie Miserando atque eligendo, które zaczerpnął był z 21. Homilii św. Bedy Czcigodnego o powołaniu św. Mateusza Ewangelisty na Apostoła Kościoła Chrystusowego.

W ikonografii Święty Beda występuje rzadko. Jest on przedstawiany w benedyktyńskim habicie.
Jak przystało na uczonego. atrybutami Świętego Bedy są: księga, pióro, zwój pergaminu.