Ewangelia na każdy dzień (9 kwiecień)

Pierwsze czytanie:

 (Dz 4,32-37)
Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy mieli wielką łaskę. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze ze sprzedaży, i składali je u stóp apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby. Tak Józef, nazwany przez apostołów Barnabas, to znaczy „Syn Pocieszenia”, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp apostołów.

Psalm:

(Ps 93,1.2-5)
REFREN: Pan Bóg króluje, pełen majestatu

Pan króluje, oblókł się w majestat,
Pan odział się w potęgę i nią się przepasał.
Tak świat utwierdził,
że się nie zachwieje.

Twój tron niewzruszony na wieki,
Ty od wieków istniejesz, Boże.
Świadectwa Twoje bardzo godne są wiary,
Twojemu domowi przystoi świętość,
po wszystkie dni, o Panie.

Aklamacja (J 3,15)
Trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.

Ewangelia:

(J 3,7b-15)
Jezus powiedział do Nikodema: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Trzeba wam się powtórnie narodzić. Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha”. W odpowiedzi rzekł do Niego Nikodem: „Jakżeż to się może stać?” Odpowiadając na to rzekł mu Jezus: „Ty jesteś nauczycielem Izraela, a tego nie wiesz? Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, że to mówimy, co wiemy, i o tym świadczymy, cośmy widzieli, a świadectwa naszego nie przyjmujecie. Jeżeli wam mówię o tym, co jest ziemskie, a nie wierzycie, to jakżeż uwierzycie temu, co wam powiem o sprawach niebieskich? I nikt nie wstąpił do nieba oprócz Tego, który z nieba zstąpił - Syna Człowieczego. A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne”.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

W dzisiejszej liturgii słowa czytamy ten sam fragment Dziejów Apostolskich, który był czytany w niedzielę. Potraktujmy ten fakt jako zaproszenie do pogłębionej refleksji nad swoim funkcjonowaniem w społecznościach, do których należymy: rodzinie, pracy, miejscowości zamieszkania, parafii, wspólnocie modlitewnej, w przestrzeni internetowej. Zadajmy sobie kilka pytań. Czy moja obecność w określonej grupie sprawia, że Duch Święty może swobodniej poruszać się w niej? Czy mam w sobie gotowość do dzielenia się otrzymanymi darami z innymi, służenia nimi potrzebującym? Czy w relacjach z innymi staram się zobaczyć dobro, czy raczej usilnie szukam ich niedociągnięć? Czy potrafię z wdzięcznością przyjąć krytykę, nie doszukując się przesadnie podtekstów? Szczere odpowiedzi na te i podobne pytania mogą sprawić, że zobaczymy, jak bardzo daleko jesteśmy od opisanego w Dziejach Apostolskich obrazu funkcjonowania pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej. Niech nas to jednak nie załamuje, bo Pan Jezus właśnie po to się narodził, umarł na krzyżu i zmartwychwstał, abyśmy mogli korzystać z owoców tych wydarzeń zbawczych. Jesteśmy w drodze, do ideału stale dążymy dzięki Jego łasce. Tej samej łasce, która spoczywała na pierwszej wspólnocie tych, „którzy uwierzyli”, której sposób przeżywania wiary niech będzie dla nas celem do osiągnięcia. Przede wszystkim bądźmy tymi, którzy uwierzyli, i nie traćmy kontaktu z Jezusem, bo to On jest w centrum naszej wiary. Relacja z Nim uzdalnia nas do budowania dobrych relacji z ludźmi.

Komentarz do psalmu

Psalm 93 wysławia potęgę Boga panującego nad wszystkim, co mogłoby nas przerażać. Nie istnieje nic, co nie byłoby poddane Bogu. Gdy jesteśmy świadomi tego faktu, gdy chodzimy w Bożej obecności, nic nie jest w stanie nas unieszczęśliwić. Skoro On „tak utwierdził świat, że się nie zachwieje”, to wystarczy być ściśle z Nim zespolonym, by doświadczać Jego potęgi w swoim życiu. Zamiast kontemplować napotykane w życiu trudności, zachwycajmy się majestatem Boga, który ma nad nimi władzę. Kontemplacja Boga uzdalnia do pokonywania przeciwności.

Komentarz do Ewangelii

Interesująca jest ta nocna rozmowa Jezusa z Nikodemem. Nikodem był faryzeuszem, dostojnikiem żydowskim, zapewne rygorystycznie przestrzegającym przepisów Prawa. Widząc cuda, których Jezus dokonał, przyznał, że świadczą one o tym, że Jezus pochodzi od Boga. Nie wystarczyło to jednak do tego, aby zrozumieć głębię wypowiedzi Jezusa. Dosłowny sens słów Jezusa o konieczności powtórnego narodzenia uznał za całkowitą treść przekazu. Nic więc dziwnego, że był zdziwiony i potrzebował dalszych wyjaśnień. Słowa Jezusa miały jednak głębsze znaczenie. Powtórne narodzenie to narodzenie się z wody i z Ducha. Było to odniesienie do chrztu.
Wiedza o Bogu oparta na znajomości działania Boga w historii Izraela oraz przestrzeganie Prawa nie wystarczą do zbawienia. Jezus, nawiązując do opisanego w Księdze Liczb wywyższenia węża miedzianego, mówi o sobie, że trzeba, by Jego wywyższono, „aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne”. To wywyższenie dokonało się przez śmierć Jezusa na krzyżu i Jego zmartwychwstanie. Być może Nikodem zrozumiał to dopiero po tych wydarzeniach.
Aby otworzyć się na Ducha Świętego, nie wystarczy wiedza o Bogu i uczestnictwo w obrzędach religijnych. Potrzebne jest uznanie swojej niewystarczalności i decyzja o przyjęciu zbawienia od Jezusa, jedynego Zbawiciela człowieka. Chrześcijaństwo polega na relacji miłości Boga i człowieka. Bóg ze swojej strony zrobił już wszystko. Przyjmijmy ten dar z wdzięcznością i dzielmy się nim.

Komentarze zostały przygotowane przez Teresę Kołodziej

źródło: mateusz.pl

 (J 3,15)
Trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.

Módlmy się.

(Ps 93,1)
Pan Bóg króluje, pełen majestatu