Ewangelia na każdy dzień (21 czerwca)

Pierwsze czytanie:

(2 Krl 11, 1-4. 9-18. 20a)
Kiedy Atalia, matka Ochozjasza, dowiedziała się, że jej syn umarł, wzięła się do wytępienia całego potomstwa królewskiego. Lecz Joszeba, córka króla Jorama, siostra Ochozjasza, zabrała Joasza, syna Ochozjasza, wyniósłszy go potajemnie spośród mordowanych synów królewskich, i przed wzrokiem Atalii ukryła go wraz z jego mamką w pokoju sypialnym, tak iż nie został zabity. Przebywał więc z nią sześć lat ukryty w świątyni Pańskiej, Atalia zaś panowała w kraju. W siódmym roku Jojada polecił sprowadzić setników, Karyjczyków i straż przyboczną, przyprowadził ich do siebie w świątyni Pańskiej. Zawarł z nimi układ i kazał im złożyć przysięgę w świątyni Pańskiej, i pokazał im syna królewskiego. Setnicy wykonali wszystko tak, jak im rozkazał kapłan Jojada. Każdy wziął swoich ludzi, zarówno tych, co podejmują służbę w szabat, jak i tych, co w szabat z niej schodzą, i przyszli do kapłana Jojady. Kapłan zaś wręczył setnikom włócznie i tarcze króla Dawida, które były w świątyni Pańskiej. Straż przyboczna ustawiła się wokół króla, każdy z bronią w ręku, od węgła południowego świątyni aż do północnego, przed ołtarzem i świątynią. Wówczas wyprowadził syna królewskiego, nałożył mu diadem i wręczył świadectwo; ustanowiono go królem i namaszczono. Wtedy klaskano w dłonie i wołano: "Niech żyje król!" Słysząc wrzawę ludu, Atalia udała się do ludu, do świątyni Pańskiej. Spojrzała: a oto król stoi przy kolumnie – zgodnie ze zwyczajem, dowódcy i trąby dokoła króla, cała ludność kraju raduje się i dmie w trąby. Atalia więc rozdarła szaty i zawołała: "Spisek! Spisek!" Wtedy kapłan Jojada wydał rozkaz setnikom dowodzącym wojskiem, polecając im: "Wyprowadźcie ją ze świątyni poza szeregi, a gdyby ktoś za nią poszedł, niech zginie od miecza!" Mówił bowiem kapłan: "Nie powinna zginąć w świątyni Pańskiej". Pochwycono ją, a gdy weszła na drogę, którą wjeżdżają konie do pałacu, tam poniosła śmierć. Jojada zawarł przymierze między Panem a królem i ludem, by byli ludem Pańskim, oraz między królem a ludem. Po czym cała ludność wyruszyła do świątyni Baala i zburzyła ją. Ołtarze jej i posągi potłuczono całkowicie, a Mattana, kapłana Baala, zabito przed ołtarzami. I postawił kapłan Jojada straż przed świątynią Pańską. Cała ludność kraju radowała się, a miasto zażywało spokoju.

Psalm:

(Ps 132 (131), 11. 12. 13-14. 17-18)
REFREN: Pan wybrał Syjon na swoje mieszkanie

Pan złożył Dawidowi niezłomną obietnicę,
której nie odwoła:
«Zrodzone z ciebie potomstwo
posadzę na twoim tronie.

A jeśli twoi synowie zachowają moje przymierze
i wskazania, których im udzielę,
także ich synowie
zasiądą na tronie po wieczne czasy».

Pan bowiem wybrał Syjon,
tej siedziby zapragnął dla siebie.
«Oto miejsce mego odpoczynku na wieki,
tu będę mieszkał, bo wybrałem je sobie».

«Wzbudzę tam moc dla Dawida,
przygotuję światło dla mego pomazańca.
Odzieję wstydem nieprzyjaciół jego,
a nad nim zajaśnieje jego korona».

Aklamacja (Mt 5, 3)
Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Ewangelia:

 (Mt 6, 19-23)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje. Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie rozświetlone. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność!"

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Pierwsze czytanie opisuje namaszczenie Joasza na króla. To wydarzenie było bardzo ważnym momentem dla narodu. Autor Drugiej Księgi Królewskiej pisze, że po tej koronacji „cała ludność kraju radowała się, a miasto zażywało spokoju”. Działo się tak, ponieważ Joasz miał świadomość, że jego władza pochodzi od Boga, tak naprawdę jak wszelka władza na ziemi.
W zakończeniu Ewangelii Mateuszowej czytamy słowa Jezusa: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi” (Mt 28,18). W innym miejscu Jezus mówi do Piłata: „Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry” (J 19,11). Te wszystkie wydarzenia uświadamiają nam, że wszelka władza pochodzi od Boga. Niezależnie od tego, jaka ona jest: władza rodzicielska, władza przełożonego w pracy, władza polityczna. Każda z nich pochodzi od Boga. To oznacza, że ten, który ją pełni, powinien mieć świadomość tego, od kogo ją otrzymał. Co więcej, chodzi o to, aby tę władzę pełnić w Jezusowym stylu. To znaczy – nie wywyższać się, być pokornym, używać władzy nie dla siebie, ale dla innych. Tak jak Chrystus, który, cierpiąc na krzyżu, nie zszedł z krzyża, nie użył swojej władzy dla siebie, chociaż mógł, ale użył swojej władzy wobec Dobrego Łotra, obiecując mu niebo.
Prośmy Pana Boga, abyśmy mieli świadomość, że wszelka władza pochodzi od Niego. Niech ta prawda pomaga nam w Boży sposób, przepełniony miłością i pokorą, używać władzy, którą posiadamy.

Komentarz do psalmu

„Pan złożył Dawidowi niezłomną obietnicę, której nie odwoła” – ten fragment Psalmu 132 przypomina nam, że Bogu wierzy się na słowo. Jeśli Bóg składa obietnicę, coś nam mówi, możemy być pewni, że zdania nie zmieni. Postaraj się przypomnieć sobie jakieś ważne słowo, które otrzymałeś, otrzymałaś od Boga, i zastanów się, czy Bóg temu słowu jest wierny? Czy Bóg w twoim życiu dotrzymuje słowa? Jeśli tak, staraj się tego słowa słuchać, bo na tym słowie rzeczywiście możesz się oprzeć.

Komentarz do Ewangelii

Skarb to rzecz cenna. Dużo jesteśmy w stanie poświęcić, aby go zdobyć. Na początku pomyśl, co jest twoim skarbem, to znaczy, co jest taką rzeczą, kto jest taką osobą – za co, za kogo byłbyś w stanie wiele poświęcić, wiele dać? Odpowiedzi mogą być różne. Kryterium, które może nam pomóc ocenić, co jest dla nas ważne, jest czas, który danej sprawie czy osobie poświęcamy.
Ewangelia przypomina nam, że bardzo ważne jest to, w co inwestujemy, na co marnujemy czas. Bo to, w co najwięcej wkładamy: czasu, sił, myśli, pragnień – jest naszym skarbem, tam jest nasze serce. Prośmy, aby to serce było przy Bogu. Bo to może okazać się najlepszą inwestycją, którą zrobimy w życiu.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Wielgosza

źródło: mateusz.pl

  (Mt 5, 3)
Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Módlmy się.