Ewangelia na każdy dzień (19.08)

Pierwsze czytanie:

 (Ez 37, 1-14)
Spoczęła na mnie ręka Pana, i wyprowadził mnie On w duchu na zewnątrz, i postawił mnie pośród doliny. Była ona pełna kości. I polecił mi, abym przeszedł dokoła nich, i oto było ich na obszarze doliny bardzo wiele. Były one zupełnie wyschłe. I rzekł do mnie: "Synu człowieczy, czy kości te powrócą znowu do życia?" Odpowiedziałem: "Panie Boże, Ty to wiesz". Wtedy rzekł On do mnie: "Prorokuj nad tymi kośćmi i mów do nich: Wyschłe kości, słuchajcie słowa Pana! Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja wam daję ducha, byście ożyły. Chcę as otoczyć ścięgnami i sprawić, byście obrosły ciałem, i przybrać was w skórę, i dać wam ducha, byście ożyły i poznały, że Ja jestem Pan". I prorokowałem, jak mi polecono, a gdy prorokowałem, oto powstał szum i trzask, i kości jedna po drugiej zbliżały się do siebie. I patrzyłem, a oto powróciły ścięgna i wyrosło ciało, a skóra pokryła je z wierzchu, ale jeszcze nie było w nich ducha. I powiedział On do mnie: "Prorokuj do ducha, prorokuj, o synu człowieczy, i mów do ducha: Tak powiada Pan Bóg: Z czterech wiatrów przybądź, duchu, i tchnij na tych pobitych, aby ożyli". Wtedy prorokowałem tak, jak mi nakazał, i duch wstąpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach – wojsko bardzo, bardzo wielkie. I rzekł do mnie: "Synu człowieczy, kości te to cały dom Izraela. Oto mówią oni: Wyschły kości nasze, znikła nadzieja nasza, już po nas. Dlatego prorokuj i mów do nich: Tak mówi Pan Bóg: Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam" – mówi Pan Bóg.

Psalm:

(Ps 107 (106), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9)
REFREN: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana

Tak niech mówią odkupieni przez Pana,
których wybawił z rąk przeciwnika
i których zgromadził z obcych krain,
ze wschodu i zachodu, z północy i południa.

Błądzili na pustynnym odludziu,
do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi.
Cierpieli głód i pragnienie
i wygasało w nich życie.

W swoim utrapieniu wołali do Pana,
a On ich uwolnił od trwogi.
I powiódł ich prostą drogą,
aż doszli do miasta zamieszkałego.

Niech dziękują Panu za dobroć Jego,
za Jego cuda wobec synów ludzkich,
9 bo głodnego nasycił,
a łaknącego napełnił dobrami.

Aklamacja (Ps 25 (24), 4b. 5a)
Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami, prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń.

Ewangelia:

(Mt 22, 34-40)
Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: "Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?" On mu odpowiedział: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Wizja doliny wyschniętych kości odnosi się do sytuacji Narodu Wybranego po upadku Jerozolimy. W wojnie z Babilonią zniszczeniu uległy podstawy bytu Izraela. Elita została wywieziona do Babilonii, a prosty naród stoczył się w bałwochwalstwo. Nie było już króla ani kultu świątynnego, ani świętego miasta, które wiekami było miejscem przebywania Boga na ziemi. W takim właśnie kontekście pada pytanie: „Synu człowieczy, czy kości te powrócą znowu do życia?”. Prorok mógł odpowiedzieć: „Nie, to niemożliwe!”. Odpowiedział jednak z wiarą i nadzieją wykraczającą poza prawdę ludzkiego doświadczenia: „Panie Boże, Ty to wiesz”. Mając ludzi z taką wiarą, Bóg mógł zacząć nowy etap historii Izraela. Wygnańcy w Babilonii zrobili głęboki rachunek sumienia i uświadomili sobie, że byli ludem niewiernym, bałwochwalczym, że wszechobecne były: niesprawiedliwość, rozwiązłość i łamanie Bożego Prawa. A następnie zaczęli zbierać to wszystko, co było związane z ich historią i kultem: opowieści o swoich korzeniach, o patriarchach i królach, prawa, przepowiednie proroków, przysłowia mędrców, pieśni świątynne. Tak powstawała Biblia, a oni stawali się „narodem księgi”. W narodzie znów rodziło się życie wiary. Bóg ich nie zostawił i oni Go nie zostawili.

Komentarz do psalmu

Cały Psalm 107 składa się ze świadectw Bożej pomocy w różnych trudnych sytuacjach. Wszystkie te sytuacje skończyły się dobrze i możemy być tylko wdzięczni, że znalazł się człowiek, który wyraził swoją wdzięczność za pomoc Bożą w takiej pięknej formie, dając i nam nadzieję, że Bóg nie pozostawi na w biedzie. Niejednokrotnie jednak nasze doświadczenie jest odwrotne. Mamy wrażenie, że nasze żarliwe modlitwy nie zostały wysłuchane i tragedia jednak się wydarzyła. Czy nasza modlitwa była za słaba? Czy zabrakło nam wiary? Czy Bóg nie chciał nas wysłuchać? Czy nie jest wszechmocny? Takie i inne myśli nurtują nasze serce. Nie śpieszmy się z odpowiedzią na nie. Żyjmy nadzieją, że z jakiegoś dla nas niewiadomego powodu tak właśnie miała się rozwijać historia naszego życia. Prawdziwy sens wszystkiego, co dzieje się w nas i wokół nas poznamy przecież dopiero wtedy, kiedy staniemy przed obliczem Bożym i kiedy On „otrze z oczu wszelką łzę” (Ap 21, 4).

Komentarz do Ewangelii

Genialny J. W. Goethe wkłada w usta szatana następujące słowa: „Jam częścią tej siły, która wiecznie zła pragnąc, wiecznie dobro czyni”. W dzisiejszej Ewangelii widzimy, jak siły wrogie Jezusowi starają się znaleźć powody do zniszczenia Go. Najpierw atak przypuścili saduceusze, teraz przyszła kolej na faryzeuszów. Serca zarówno jednych, jak i drugich opanowane są przez złe myśli. Do swojego ataku używają ... słowa Bożego. To działanie jest już iście szatańskie. Przecież słowo Boże jest tą przestrzenią, w której – na wzór Mojżesza - powinniśmy zdejmować ze czcią nasze buty. Oni natomiast ze świętych słów starali się zbudować potrzask. Jednak zbyt silnego wybrali sobie przeciwnika. Jezus nie zniża się do ich poziomu, ale wykorzystuje ich atak, aby pozostawić nam na wszystkie wieki przepiękne nauczanie o dwóch najważniejszych „Zapowiedziach Boga i bliźniego”. Powtarzamy je często w Pacierzu przed Dziesięcioma Przykazaniami, aby pamiętać, że u podstaw wszelkiego moralnego myślenia i działania leży miłość.

Komentarze zostały przygotowane przez o. Dariusza Pielaka SVD

źródło: mateusz.pl

(Ps 25 (24), 4b. 5a)
Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami, prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń.

Módlmy się.

(Mt 22, 34-40)
„Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. 

Red.