"Dzień dobry. Jestem Robert." - Takie cuda na linii 69 w Bydgoszczy

Do miejskiego autobusu wsiadł niewidomy chłopak… Okulary przeciwsłoneczne… biała laska… ciemność…

„Dzień dobry!” powiedział do ludzi, którzy od razu zrobili mu miejsce, a on zasiadając obok rosłego, wąsatego mężczyzny, zaczął z nim rozmawiać.

Czuć było dookoła zmieszanie, ludzie uśmiechali się, choć niektórzy trochę sztywno, bo i też udzieliła się im jakoś sztywność pana z wąsami – najwyraźniej nie czuł się komfortowo w spontanicznej rozmowie z niewidomym nieznajomym.

Siedziałam trochę dalej, wpatrzona w widoki zza okna. Wsłuchiwałam się w słowa chłopaka, żeby nic nie zgubić... nawet tego co niewypowiedziane. Ciekawość człowieka mnie pożerała od wewnątrz...

Minęło kilka miesięcy, znów ten sam autobus... Długo się jedzie z bydgoskiego centrum do centrum onkologii. O! A o ile owe centra różnią się od siebie klimatem, jak oddzielne galaktyki.

Klimat w tym autobusie jest… specyficzny. Do centrum onkologii jedzie się wszak zawsze z pewnym bagażem trudnych uczuć, spowodowanych doświadczeniem choroby. To po prostu widać po twarzach ludzi, doświadczonych cierpieniem.

W ten właśnie autobus znów wsiadł ten sam niewidomy i… usiadł koło mnie! Wyciągnął dłoń, mówiąc:

– Dzień dobry! Jestem Robert!

– Cześć! – odparłam szczęśliwa – jestem Kasia a pod Twoimi nogami śpi mój pies Fikus!

– Pies? Gdzie? – od razu się zaczęło, rozmowa na całego! Chwyciłam Roberta za rękę i położyłam na głowie szczęśliwego kudłacza. Dawno go nikt tak nie wygłaskał w autobusie jak wtedy!

– Lubię zwierzęta – zaczął Robert – choć bardziej ufam ludziom. Lubię z nimi rozmawiać.

O czym rozmawialiśmy? Nie mogliśmy przestać się wzajemnie wypytywać o wszystko. Opowiadał, jak ważny jest dla niego dotyk, kształt, głos i zapach. Tymi zmysłami widzi więcej niż my. Barwy jednak są dla niego niepojmowalne. Pytałam, czy może je sobie wyobrazić w związku z tzw. temperaturą kolorów, ale mówił, że to dla niego kompletna abstrakcja!

Możemy sobie wyobrazić życie absolutnie bez żadnego koloru od zawsze? Że po prostu nie wiemy, co to jest barwa? A do tego jesteśmy szczęśliwi?

Robert tak właśnie rozmawia z ludźmi, jak szczęśliwy człowiek, który naprawdę jest zainteresowany tym, z którym rozmawia! Wspaniałym jest doświadczenie rozmowy z kimś, kto kompletnie bezinteresownie jest Ciebie ciekawy, bo Ty jesteś dla tej osoby po prostu ciekawy!

Nie ma tu interesu, nie ma kalkulacji! To jest piękne i prawdziwe! Widzę wyraźnie, jak człowiek taki jak Robert nas tego uczy, bez względu na to, czy sam jest świadomy doniosłości swojej lekcji nam dawanej, czy nie.

Robert opowiedział, że trudniej chyba mają osoby, które miały wzrok i go straciły.

– A ty? Jaka jest twoja historia? – zapytałam.

– A mi po prostu ktoś zapomniał zasłonić oczu, gdy jako wcześniak leżałem w inkubatorze.

Boże kochany! Jak ten chłopak to powiedział! Swobodnie, bez najmniejszego obwiniania kogokolwiek, prosto i w pełnym pogodzeniu! Umiemy tak żyć? W pogodzeniu z własną historią?

Dalej słuchałam o jego studiach, o nauce czytania Braillem, o wycieczce do Torunia, gdzie zwiedzał fabrykę pierników, aż w końcu powiedziałam:

– Muszę Ci się do czegoś przyznać. Kilka miesięcy temu widziałam, jak wsiadłeś do tego autobusu i jak rozmawiałeś z innym przypadkowym jadącym, no i... podsłuchiwałam cię! Pomyślałam wtedy: „Ależ niesamowity gość! Chciałabym z nim zrobić audycję!”, bo lubię pokazywać w radio dobro. A więc może zechciałbyś się zgodzić na taką audycję o Twoich życiowych doświadczeniach? Oczywiście w pełnej wolności, spontanicznie, zwyczajnie…”

Pan Robert zamyślił się, uśmiechnął i to mi powiedział:

– Wiesz, Twoją rolą jest pokazywać rożne sprawy światu. Je jednak mam inną rolę. Wsiadam do autobusu i… rozmawiam z człowiekiem. To jest moja opcja.

– Rozumiem – odparłam wzruszona, mając świadomość z jak pięknym człowiekiem dane mi było się spotkać i rozmawiać!

– Ale i tak cię opiszę Robercie! Dziękuję Ci!

– Ja też ci dziękuje za twoje słowa i wiesz, wydaje mi się, że musimy wysiadać, bo to już jest centrum onkologii!

Dobrze, że niewidomy Robert słuchał komunikatów o następnym przystanku, ja ich w ogóle nie słyszałam! Gdyby nie jego czujność, pojechalibyśmy za daleko! Czy nie jest to wymowne na wielu płaszczyznach?

Pożegnanie krótkie, bardzo miłe, roześmiane… Podczas wysiadania popatrzyłam na ludzi wysiadających z nami i coś mnie mocno uderzyło w widoku ich twarzy. Wszyscy się do nas uśmiechali! Nie byli smutni! Jak pisałam, to był autobus jadący do bydgoskiego centrum onkologii. Tam się jedzie po wyniki badań onkologicznych, albo na jakieś trudne badania, czy konsultacje lekarskie, dosłownie z tzw. sercem na ramieniu, wielokrotnie w lęku. Tylko że dziś pasażerowie autobusu zakończyli podróż szczęśliwie uśmiechnięci! Tak odmienił nas wszystkich Robert.

Ktoś, kto jechał ze mną i siedział nieopodal, powiedział mi potem, że jak rozmawialiśmy, to pół autobusu nas słuchało i wszyscy się śmiali! Czyli w pewnym sensie była to piękna audycja, na żywo i w autobusie! Do końca autentyczna! I przyniosła radość! Ta radość jest szczególna, bo nie kończy się na ostatnim przystanku, ale po spotkaniu kogoś takiego jak Robert, zostaje zasiana jak ziarno w sercach. I to ziarno rośnie!

Jestem pewna, że każde miasto ma swojego Roberta. To są ludzie dani od Boga, aby pokój nasz wracał do nas! I naprawdę wraca!

Kasia Chrzan

/prapublikacja na Prawy.pl/