Diabelska domieszka [FELIETON]

Pierwszą z nich słyszeliśmy w zreformowanej liturgii w ubiegłą niedzielę mówiła ona o siewcy, który zasiał ziarno na glebach różnej jakości. boski nauczyciel rozróżnił trzy rodzaje gleby złej na której ziarno nie mogło wydać owocu. były to miejsca przy drodze na gruncie skalistym i wśród cierni. Wreszcie zasiał swoje ziarno na glebie żyznej i tu też rozróżnia Chrystus trzy skutki, plon stukrotny, sześćdziesięciokrotny i trzydziestokrotny.

Na kazaniach najczęściej komentuje się to pierwsze rozróżnienie, szeroko tłumacząc na jakich to złych glebach ziarno Ewangelii nie owocuje. Czyni to też Pan, tłumacząc przypowieść. Pozostawia jednak nadal pewną tajemniczość w tej części opowieści, która dotyczy gleby żyznej. Ciekawie objaśnił to święty Augustyn, sugerując, że plon stokrotny wydają męczennicy, sześćdziesięciokrotny ci, którzy swoje życie poświęcili całkowicie Bogu, a trzydziestokrotny małżonkowie, którzy przekazują wiarę swoim dzieciom, ale muszą wciąż walczyć, by nie dać się zwyciężyć namiętnościom.

Dziś słuchamy drugiej przypowieści, w swoim obrazie podobnej do pierwszej, bo znowu jest mowa o nasionach i wzrastaniu roślin. „A gdy ludzie spali, przyszedł nieprzyjaciel jego i nasiał kąkolu między pszenicą i odszedł. A gdy urosło zboże i owoc wydało, wtedy ukazał się i kąkol” (Mt 13, 24). Związek pomiędzy tymi tekstami widzą Ojcowie Kościoła między innymi święty Jan Złotousty: „W poprzedniej przypowieści Pan mówił o tych, którzy nie przyjmują słowa Bożego. Tutaj mówi o takich, którzy przyjmują słowo skażone. Diabeł jest przewrotny i ciągle próbuje domieszać błąd do prawdy”. I na ten aspekt właśnie warto zwrócić uwagę w tej przypowieści. Najgroźniejsze bowiem kłamstwo polega na tym „domieszaniu”, kiedy to fałsz nie jest jawnie i otwarcie głoszony (bo tak bywa rzadko i wtedy jest łatwy do zdemaskowania). Natomiast istotą diabelskiego działania jest owa „domieszka” kąkolu wśród prawdziwego zboża.

I zakończmy jeszcze jednym cytatem z wielkiego Jana Złotoustego: „Diabeł nasiał nie jakiego bądź chwastu, ale takiego, który z wyglądu przypomina pszenicę. Jego złość w tym jeszcze się ujawnia, że siał na polu już obsianym, żeby tym więcej wysiłku rolnika zniweczyć”.

Maksymilian Powęski