Św. Norbert, biskup - patron dnia (6.06)

Norbert urodził się około 1080 r.w znakomitej rodzinie w Nadrenii. Zgodnie z panyjącym wtedy zwyczajem, kiedy Norbert był jeszcze chłopcem, został mianowany kanonikiem w Xanten, po to aby mógł pobierać pensję na swoje utrzymanie. Niedługo potem przeniósł się do Kolonii, gdzie pod okiem ojca na dworze metropolity Kolonii wychowywał się i kształcił. Następnie kilka lat spędził na zamku  cesarza Henryka V, prowadził tam świeckie życie. Po pewnym czasie opuścił dwór i wrócił do Xanten.  W Cambrai w tamtejszej diecezji było niepobsadzone biskupstwo, Cesarz zaoferował je Norbertowi, ale ten nie chciał się na nie zdecydować bez zgody papieża.

W 1115 wiało miejsce wydarzenie to spowodowało zmianę jego życia, powodem było to, że podczas burzy omal nie zginął od pioruna.  Zaraz po tym wydarzeniu Norbert wstąpił do benedyktynów w Siegburgu, podejmując pokutę i modlitwę. Wyrzekł się wszelakich funkcji i dziedziczenia majątków kościelnych. U benedyktynów przyjął święcenia kapłańskie, jednak z polecenia swojego biskupa musiał opuścić klasztor w Xanten i wrócić do swojej macieżystej diecezji. Został członkiem kapituły biskupiej. Jednak po pewnym czasie zrezygnował z  beneficjum kanonickiego w Xanten i wyruszył 
do Galii (1119), gdzie w owym czasie przebywał niedawno wybrany papież, Gelazjusz II. Biskup Norbert złożył mu hołd i uzyskał od papieża zgodę na głoszenie kazań w całym Kościele 

 

Odtąd Norbert przemierzał miasta Galii, głosząc nauki, wzywając do pokuty i zmiany obyczajów. Jednak niezaprawiony w pielgrzymich trudach, przecenił swoje możliwości fizyczne, a nadmierny wysiłek oraz ilość zajęć i trud wędrówki tak go osłabił, że omal nie umarł z wycięczenia. Powrócił zatem do Kolonii wraz z towarzyszami, którzy przyłączali się do niego podczas Ewangelizacji Galii. Metropolita organizującej się kolońskiej diecezji postanowił przydzielić nowej rodzinie zakonnej pewien opustoszały klasztor. Norbert jednak odmówił, gdyż chciał, aby jego duchowi synowie prowadzili wędrowny tryb życia na wzór Pana Jezusa, który wędrując głosił dobrą nowinę.
Jednak ostatecznie przyjął zaofiarowane mu miejsce w Premontre. To właśnie tu w roku 1121 Norbert wraz z 40 swymi towarzyszami  w uroczystość Bożego Narodzenia złożył    uroczysty ślub oddania się pracy apostolskiej i reformą obyczajów kleru i wiernych.

 

Bracia postanowili praktykować to, do czego mieli zachęcać innych. Dlatego związali się wszyscy ślubem czystości (celibatu), ubóstwa,
i posłuszeństwa przełożonym. W ten sposób Norbert o ponad 100 lat uprzedził św. Dominika, który podobne cele postawił przed swoim zgromadzeniam. W ten oto sposób powstał zakon Kanoników Regularnych Ścisłej Obserwy popularnie zwanych norbertanami. 

 

Z czasem okazało się, że ich wspólne życie w klasztorze miało jeszcze jeden pozytywny skutek dla pracy apostolskiej nowego zakonu: umożliwiało bowiem koordynację pracy i ułatwiało zintegrowane  wewnętrzne  doskonalenie się członków tej nowej wspólnoty.

 

Norbert powrócił do Niemiec około1129 roku, aby zostać  arcybiskupem Moguncji, gdzie podjął sie dzieła nad odnową tamtego  Kościoła. Pełnił w tym czasie także obowiązki kanclerza Rzeszy, jednak cechy charakteru takie jak: upór, zasadniczość i surowość biskupia Norberta stały się powodem rozruchów, a w konsekwencji powodem ucieczki z miasta. Pod koniec swego życia,
widząc, że nie da rady sprawować dwóch ważnych funkcji: przełożonego generalnego swojego zakonu a przy tym metropolity Moguncji, zrzekł się w 1128 roku przełożeństwa w swoim zakonie.

 

"Na tle gorliwej i owocnej pracy dla Kościoła ogromnyym cieniem na postaci św. Norberta, kładzie
się jego stosunek do Polski" - pisał ojciec Henryk Fros SJ. Bowiem metropolici magdeburscy nie
mogli pogodzić się z tym, że w Polsce że w 1000 roku (na skutek zabiegów dyplomatycznych)
powstała niezależna od nich nowa metropolia w Gnieźnie. Jednak korzystając z tego, że po śmierci Bolesława Chrobrego pogaństwo wróciło do Polski i dokonało straszliwych zniszczeń, wystarali się oni u papież Benedykta IX (1033-1048) i u św. Leona IX (1048-1054) o dokument, który wszystkie biskupstwa polskie, łącznie z chwilowo nieistniejącą metropolią gnieźnieńską, uzależniał od metropolii w Magdeburgu.

 

Na nasze szczęście papież św. Grzegorz VII w roku 1075 przywrócił do istnienia metropolię w Gnieźnie i zależne od niej diecezje dzięki staraniom króla Bolesława Śmiałego i św. Stanisława ze Szczepanowa, mimo tego Norbert nadal wysuwał pretensje do jurysdykcji nad diecezjami w Polsce, nie uznając metropolii w Gnieźnie. Mając za sobą poparcie papieża Innocentego II i cesarza Lotara, wytoczył o to proces przed Stolicą Apostolską. Doszło nawet do tego, że z okazji koronacji cesarza Lotara II w Rzymie w roku 1133 Norbert spiesznie podążył do Rzymu i tam uzyskał bullę papieską, która znosiła dla Gniezna tytuł metropolii, a diecezje polskie uzależniała ponownie od metropolii magdeburskiej.  Jednak Norbert nie zdołał zrealizować swych przewrotnych zamiarów, gdyż w następnym roku zmarł, a cesarz Lotar bał się atakować silniejszego od siebie Bolesława Krzywoustego którego wpływy i oręż dosięgał granic dzisiajszego Berlina. Biskupi polscy także nie zasypiali gruszek w popiele, lecz za pośrednictwem arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba wyjaśnili sprawę z Watykanem. Ich staraniem papież Innocenty II wycofał swoją bullę w roku 1136, a na ręce  metropolity gnieźnieńskiego Jakuba wydał nowy dokument, który arcybiskupom gnieźnieńskim poręczał przysługujące im prawa metropolitalne i zwierzchnictwo nad wszystkimi diecezjami w Polsce.

 

Norbert zmarł 6 czerwca 1134 r. w Magdeburgu. Ciało biskupa zostało złożono w kościele norbertanów. Kult św. Norberta zatwierdziłpapież Grzegorz XIII dopiero w roku 1582, na cały  Kościół rozszerzył go zaśpapież Grzegorz XV w roku 1621. Św. Norbert, biskup, jest patronem  zakonu norbertanów, sióstr norbertanek oraz wszystkich wspólnot jego imienia oraz patronem Pragi. Zakon norbertanów wydał kilku świętych i błogosławionych Kścioła, w tym Polkę, bł. Bronisławę.

W ikonografii św. Norbert jest ukazywany w stroju biskupim, w mitrze, z krzyżem w dłoni. Jego atrybutami m. in. są: anioł z mitrą, diabeł u stóp, gałązka palmy, kielich, model kościoła, monstrancja, pająk.