Św. Dominik z Silos, opat - patron dnia (20 grudnia)
Święty Dominik z Silos. Domena publiczna https://pl.wikipedia.org/wiki/Dominik_z_Silos#/media/Plik:Santo_Domingo_de_Silos_entronizado_como_obispo,_por_Bartolomé_Bermejo.jpg
Patronem dnia 20 grudnia jest Święty Dominik z Silos, opat.
Inne z kategorii
Św. Piotr Kanizjusz, prezbiter i doktor Kościoła - patron dnia (21 grudnia)
Myśli na każdy dzień 20 grudnia według słowa Świętego Ojca Pio
Dominik urodził się około 1000 roku w Canas w Hiszpanii. Pochodził z ubogiej szlacheckiej rodziny, a jako młodzieniec wstąpił do zakonu benedyktynów. Po otrzymaniu święceń kapłańskich, postanowił zamieszkać jako pustelnik w grocie w górach. Około 1030 roku powrócił do klasztoru w S. Millan de la Cogolla i tam został mistrzem nowicjatu, a wkrótce później przorem. Uważając, że w tym klasztorze zakonnicy żyją zbyt wygodnie, przeniósł się do klasztoru św. Sebastiana w Silos. Wówczas król Ferdynand mianował go opatem.
Pełniąc nową funkcję, Dominik zaczął przeprowadzać reformy na wzór opactwa w Cluny, co zaowocowało szybkim wzrostem liczby zakonników. Jako opat, naprawił zabudowania i zorganizował miejsce do przepisywania ksiąg. Rękopisy z tego miejsca do dziś dzień można zobaczyć w British Museum. Pomagał on jeńcom, a ubogim dał pracę w rzemiośle.
Zmarł 20 grudnia 1072 roku. Przy jego grobie miały dziać się cuda, dlatego ciało przeniesiono do kościoła opactwa. Jego kult zatwierdzono w 1720 roku i do dziś żywy jest on w Hiszpanii. Ku czci św. Dominika z Silos wzniesiono wiele kościołów. Za jego pośrednictwem bł. Joanna z Azy uprosiła syna, któremu z wdzięczności dla świętego nadała imię Dominik. Jej dzieckiem był św. Dominik Guzman, założyciel Zakonu Kaznodziejskiego, czyli dominikanów.
Inni patroni dnia 20.12:
• Święci Makary i Eugeniusz, prezbiterzy
W Torre del Greco, we Włoszech - bł. Wincentego Romano. Wcześnie odczuł powołanie kapłańskie. Wstąpiwszy do seminarium, miał możność przysłuchiwania się Alfonsowi Liguori. W roku 1775 otrzymał święcenia i wrócił do miejscowości rodzinnej. Pracował odtąd gorliwie, współpracując m.in. z misjami ludowymi. W roku 1794 zabrał się do naprawy zniszczeń spowodowanych kolejnym wybuchem Wezuwiusza. W dwa lata później powierzono mu opiekę nad parafią. Pracował tam nie bez przeciwności, spowodowanych w dużej mierze ówczesnymi zmianami politycznymi. Zmarł w roku 1831 na zapalenie płuc, którego nabawił się w czasie nowenny przed świętami Narodzenia Pańskiego. Beatyfikował go w roku 1962 Jan XXIII.
oraz:
świętych męczenników Ammona, Zenona, Ptolemeusza, Ingena i Teofila (+ 250); św. Dominika, biskupa (+ 680); św. Filogoniusza z Antiochii, biskupa (+ 324); świętych Liberata i Bajula (+ II w.)