Argument za odbudową pierzei zachodniej – list otwarty

List otwarty do Rafała Bruskiego – Prezydenta Bydgoszczy.

Szanowny Panie Prezydencie!

Kolejny raz zwracam się do Szanownego Pana Prezydenta o podjęcie męskiej i odważnej decyzji dotyczącej odbudowy w historycznym kształcie pierzei zachodniej Starego Rynku.

Miejsca tożsamości nigdy nikomu nie udało się wymazać z pamięci mieszkańców miejsca, w którym żyją obywatele Bydgoszczy utożsamiający się z przeszłością miasta. Pamiętajmy w naszych planach o odbudowie pierzei zachodniej Starego Rynku. Czekamy na odbudowę już kilkadziesiąt lat. Bydgoszczanie są cierpliwi, mają czas. Jak nie w obecnym pokoleniu, to w przyszłym pierzeja zostanie odbudowana.

Szanowny Panie Prezydencie, zna Pan poglądy moje i innych zwolenników odbudowy pierzei, są umieszczone w aktach UMB. Poniżej przedstawiam kolejny argument: jak postępuje się w celu utrzymania tożsamości miasta i państwa w Berlinie. Każde inne badziewie powstałe na miejscu miejsca tożsamości, zostało obrócone w perzynę. Tożsamość berlińczyków trwa nadal.

W Bydgoszczy znajdują się mieszkańcy, którzy, gdy słyszą o odbudowie Pierzei Zachodniej Starego Rynku, dostają torsji. Wiem o tym. Jednak takie osoby pozostają coraz bardziej w mniejszości. Dlatego kolejny raz zwracam się do Pana o konieczne, jak najszybsze odbudowanie w historycznym kształcie zachodniej pierzei Starego Rynku. Niech będzie Pan odważny Panie Prezydencie, jak władze Berlina, bo tylko odważne jednostki przywódcze z chwałą pozostają w pamięci potomnych.

Poniżej przedstawiam, jak o swoją tożsamość dbają berlińczycy. Najpierw powstał Pałac Hohenzolernów, potem był to Pałac Cesarzy Niemiec, potem został poważnie uszkodzony podczas II wojny, następnie całość wyburzono i zbudowano w nowym stylu Pałac Republiki NRD. Ten nowoczesny Pałac zniszczono i przystąpiono na jego gruzach do odbudowy w 2008 r. pierwotnego Pałacu Cesarzy Niemiec nazywany obecnie jako Zamek Miejski w Berlinie. Planowany koniec odbudowy w 2019 r.

Łączę wyrazy szacunku,

Dr Andrzej Bogucki,

Bydgoszcz dnia 25.06.2016 r.

Od redakcji

Do listu otwartego zostały dołączone informacje z Wikipedii na temat Pałacu Cesarzy Niemiec oraz Pałacu Republiki. Poniżej zamieszczamy skróconą i ujednoliconą informację na temat obu pałaców.

Zamek miejski w Berlinie w 1920 roku

Zamek miejski w Berlinie (niem. Berliner Stadtschloss) był rezydencją królów Prus od 1701 roku (tj. od utworzenia Królestwa Prus). W latach 1871–1918 zamek był siedzibą cesarzy niemieckich. Po upadku monarchii i powstaniu Republiki Weimarskiej zamek pełnił funkcje muzealne. W 1945 roku został uszkodzony przez alianckie bombardowania. W roku 1950 zniszczone budynki zamku zostały całkowicie zburzone na polecenie władz NRD, które uznały go za symbol „pruskiego imperializmu”. W latach 1973-1976 na jego miejscu zbudowano Pałac Republiki.

komunistyczny potworek

Pałac Republiki – znajdujący się obok Katedry Berlińskiej, w miejscu zburzonego zamku berlińskiego. Pałac Republiki pełnił funkcję siedziby Izby Ludowej, parlamentu Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD). Budynek uroczyście otwarto 23 kwietnia 1976 r., a dwa dni później udostępniono go zwykłym obywatelom. W latach 1976–1990 odwiedzało go przeciętnie 12 tysięcy osób dziennie, a rocznie – 5 milionów. Pałac Republiki uważany był w tamtych latach za budynek niezwykle nowoczesny. Porównywano go m.in. do paryskiego Centre Georges Pompidou i do sztokholmskiego Kulturhuset.

rozbiórka Pałacu Republiki

Po zjednoczeniu Niemiec rozpoczęła się dyskusja nt. odbudowy zamku miejskiego w Berlinie. W 2007 roku Bundestag podjął decyzję o jego odbudowie. Rekonstrukcja gmachu miała się rozpocząć w 2010 roku, po uprzedniej rozbiórce pałacu Republiki. Obiekt rozebrano w latach 2006–2008. Kamień węgielny pod nowy-stary pałac miejski został położony 12 czerwca 2013 roku przez prezydenta Niemiec Joachima Gaucka. Odbudowa ma dobiec końca w 2019 roku, kiedy to pałac zostanie oddany do użytku publicznego jako hotel oraz muzeum sztuki.

Odbudowa Zamku miejskiego w Berlinie

źródło:
Zamek w Berlinie - Wikipedia
Pałac Republiki - Wikipedia