O Kluczu Dawida! [WIELKIE ANTYFONY]

O Clavis David, et sceptrum domus Israel, qui aperis, et nemo claudit, claudis, et nemo aperit: veni et educ vinctum de domo carceris, sedentem in tenebris et umbra mortis.
O Kluczu Dawida i Berło domu Izraela, Ty, który otwierasz, a nikt zamknąć nie zdoła, zamykasz, a nikt nie otworzy; przyjdź i wyprowadź z więzienia człowieka, pogrążonego w mroku i cieniu śmierci.

O, Synu Dawida, dziedzicu jego tronu i mocy, podążasz w swojej triumfalnej wędrówce po ziemi, która niegdyś podlegała twemu przodkowi, a dziś została ujarzmiona przez pogan. Rozpoznajesz na swej drodze liczne miejsca, będące świadkami cudów sprawiedliwości i miłosierdzia Jahwe, twego Ojca, wobec Jego ludu w czasach dawnego przymierza, które teraz zmierza ku końcowi.

Wkrótce, gdy obłok dziewiczy, który cię skrywa, zostanie odsunięty, podejmiesz nowe wędrówki po tej samej ziemi; będziesz ją przemierzał, czyniąc dobro i uzdrawiając wszelką niemoc i chorobę, choć nie znajdziesz miejsca, gdzie mógłbyś oprzeć głowę. Na razie jednak łono matki nadal ofiarowuje ci schronienie – słodkie i spokojne, gdzie doświadczasz wyłącznie najtkliwszych i pełnych szacunku wyrazów miłości.

Ale, o Panie! Musisz opuścić tę błogą przystań; jako wieczna światłość musisz rozjaśnić mrok, ponieważ więzień, którego przyszedłeś wyzwolić, wciąż cierpi w swojej niewoli. Siedzi w cieniu śmierci i bliski jest zguby, jeśli nie otworzysz prędko drzwi swego wszechmocnego klucza!

Ten więzień, o Jezu, to rodzaj ludzki, zniewolony przez swoje błędy i występki – przyjdź, by złamać jarzmo, które go gnębi i poniża. Ten więzień to nasze serca, zbyt często poddające się skłonnościom, które same potępiają. Przyjdź, o Boski Wyzwolicielu, wyzwól wszystko, co uczyniłeś wolnym dzięki swej łasce, i przywróć w nas godność swych braci.

Prosper Gueranger, L'anee liturgique