Dzisiaj w Kościele obchodzimy wspomnienie św. Jana od krzyża który był karmelitą. Kim są karmelici?

Pierwsze konkretne wzmianki o pustelnikach zamieszkujących okoliczne groty pochodzą z czasów pierwszych krucjat w Ziemi Świętej. Po zdobyciu Jerozolimy wielu przybyszów z Europy zaczęło napływać do Palestyny, a słysząc o świętości Góry Karmel, niektórzy z nich - rycerze, pielgrzymi, pokutnicy - dołączali do mieszkających tam pustelników dając początki organizacji Zakonu. Wśród nich był św. Bertold z Kalabrii, który został ustanowiony pierwszym przeorem pustelników przez legata Stolicy Apostolskiej, aby z samotnie żyjących pustelników stworzyć wspólnotę. W tym też czasie powstał pierwszy klasztor oraz kaplica poświęcona Błogosławionej Dziewicy Maryi. Między rokiem 1206 a 1214 pustelnicy z Karmelu poprosili św. Alberta, łacińskiego patriarchę Jerozolimy, aby dał im regułę postępowania zgodnego ze sposobem życia, który dotychczas prowadzili. Tak powstała Reguła Karmelitańska.
Niedługo później na skutek prześladowań ze strony Saracenów zakonnicy musieli opuścić Górę Karmel i w 1238 roku przybyli do Europy, najpierw na Sycylię, a wkrótce do Francji i Anglii. W 1245 roku w angielskim Aylesford odbyła się pierwsza kapituła generalna karmelitów, w czasie której generałem został św. Szymon Stock. Jemu właśnie w czasie modlitwy ukazała się Najświętsza Dziewica, podająca mu szkaplerz brązowego koloru, z obietnicą, że kto w nim umrze nie zazna ognia piekielnego. Od tego czasu szkaplerz stał się znakiem opieki Matki Bożej nad Zakonem Karmelitańskim, a zarazem nową formą pobożności maryjnej w całym Kościele, również zgromadzeniach zakonnych nie związanych z duchowością karmelitańską, Wiele z nich przyjęło szkaplerz jako część swojego stroju zakonnego. Po Soborze Watykańskim II pod wpływem osłabienia kultu maryjnego w Kościele głównie w krajach zachodnich oraz tendencji do upodabniania habitu do stroju świeckiego duża liczba zgromadzeń zaprzestała noszenia szkaplerza. We wspólnotach karmelitańskich jednak ta forma pobożności pozostaje nadal bardzo żywa.
Powołaniem każdego karmelity jest żyć w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi i Jemu wiernie służyć z czystym sercem i prawym sumieniem. Duchowość karmelitańska odwołuje się do duchowej spuścizny starotestamentalnego proroka Eliasza oraz przykładu życia pozostawionego przez Dziewicę Maryję. Trzema charakterystycznymi elementami karmelitańskiego powołania są: kontemplacja, braterstwo i służba wśród ludzi.
Kontemplacja leży u podstaw życia w Karmelu. Stawia ona na pierwszym miejscu osobistą relację karmelity z Bogiem, życie w Jego obecności. Zakonnicy całkowicie oddają się więc słuchaniu Słowa Bożego, celebracji Eucharystii i Liturgii Godzin, osobistej rozmowie z Bogiem. Starają się ukształtować w sobie ducha czystości, sprawiedliwości, miłości, wiary, świętego rozważania, oczekiwania zbawienia, pracy wykonywanej w pokoju i milczeniu. Braterstwo pomaga im odnajdywać oblicze Boga również w braciach ze wspólnoty zakonnej, a dzięki służbie ludziom dostrzegają Pana w każdym człowieku, wspomagając szczególnie tych, którzy angażują się w poszukiwanie Jego Królestwa. Podstawowym sposobem realizacji karmelitańskiego charyzmatu jest modlitwa i kontemplacja. Zakonnicy prowadzą domy rekolekcyjne, parafie, podejmują się przewodnictwa duchowego, głoszą misje, rekolekcje, katechizują. Zajmują się także szerzeniem kultu maryjnego poprzez opiekę nad maryjnymi sanktuariami, przy wielu karmelitańskich klasztorach działają bractwa szkaplerzne. Ponadto zakon prowadzi szkoły. Strój karmelitów składa się z tuniki z pasem koloru brązowego oraz szkaplerza i kaptura tegoż koloru. W określonych okolicznościach np. msza święta, Liturgia Godzin I klasy zakłada się biały płaszcz z kapturem

autor: PJ