Ewangelia na każdy dzień (31 grudzień)

Pierwsze czytanie:

(Rdz 15, 1-6; 21, 1-3)
Pan tak powiedział do Abrama podczas widzenia: "Nie obawiaj się, Abramie, bo Ja jestem twoim obrońcą; nagroda twoja będzie sowita". Abram rzekł: "o Panie, mój Boże, na cóż mi ona, skoro zbliżam się do kresu mego życia, nie mając potomka; przyszłym zaś spadkobiercą mojej majętności jest Damasceńczyk Eliezer". I mówił: "Ponieważ nie dałeś mi potomka, ten właśnie, zrodzony u mnie sługa mój, zostanie moim spadkobiercą". Ale oto usłyszał słowa: "Nie on będzie twoim spadkobiercą, lecz ten po tobie dziedziczyć będzie, który od ciebie będzie pochodził". I poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: "Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić"; potem dodał: "Tak liczne będzie twoje potomstwo". Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę. Pan okazał Sarze łaskawość, jak to obiecał, i uczynił jej to, co zapowiedział. Sara stała się brzemienną i urodziła sędziwemu Abrahamowi syna w tym właśnie czasie, jaki Bóg wyznaczył. Abraham dał swemu synowi, który mu się urodził, a którego mu zrodziła Sara, imię Izaak.

Psalm:

(Ps 105 (104), 1-2. 3-4. 5-6. 8-9)
REFREN: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu

Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia,
głoście Jego dzieła wśród narodów.
Śpiewajcie i grajcie Mu psalmy,
rozgłaszajcie wszystkie Jego cuda.

Szczyćcie się Jego świętym imieniem,
niech się weseli serce szukających Pana.
Rozmyślajcie o Panu i Jego potędze,
zawsze szukajcie Jego oblicza.

Pamiętajcie o cudach, które on uczynił,
o Jego znakach, o wyrokach ust Jego.
Potomkowie Abrahama, słudzy Jego,
synowie Jakuba, Jego wybrańcy.

Na wieki pamięta o swoim przymierzu,
obietnicy danej tysiącu pokoleń,
o przymierzu, które zawarł z Abrahamem,
przysiędze danej Izaakowi.

Drugie czytanie:

(Hbr 11, 8. 11-12. 17-19)
Bracia: Dzięki wierze ten, którego nazwano Abrahamem, usłuchał wezwania, by wyruszyć do ziemi, którą miał objąć w posiadanie. Wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie. Dzięki wierze także i sama Sara, mimo podeszłego wieku, otrzymała moc poczęcia. Uznała bowiem za godnego wiary Tego, który udzielił obietnicy. Przeto z człowieka jednego, i to już niemal obumarłego, powstało potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie, jak niezliczone ziarnka piasku na wybrzeżu morza. Dzięki wierze Abraham, wystawiony na próbę, ofiarował Izaaka, i to jedynego syna składał na ofiarę, on, który otrzymał obietnicę, któremu powiedziane było: "z Izaaka będzie dla ciebie potomstwo". Pomyślał bowiem, iż Bóg mocen jest wskrzesić także umarłych, i dlatego odzyskał go, na podobieństwo śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

Aklamacja (Hbr 1, 1-2a)
Wielokrotnie przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna.

Ewangelia:

(Łk 2, 22-40)
Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: "Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu". Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jeruzalem człowiek imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela; a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: "Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, które przygotowałeś wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela". A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu». Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już sobie osiemdziesiąt cztery lata. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaretu. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Abraham posłuszny głosowi Boga wyrusza w nieznaną drogę z całą rodziną i całym swym mieniem. Wierzy w Boga, w słowa Jego obietnicy. Wiara Jego w tej pielgrzymce wystawiana jest na próby. Wychodzi z nich zwycięsko. Wiara Abraham umacnia się z dnia na dzień, wychodząc od jednego doświadczenia, zmierza ku nowym wydarzeniom. Ta seria wydarzeń otwiera jego serce na pełne doświadczenie obecności Boga. Jest to całkowita ufność. Abraham uwierzył wbrew nadziei. Nadzieja nasza zawieść nie może, bo jest złożona w Bogu. Również nasza ufność w nieskończone miłosierdzie Boże tworzy nową rodzinę w Chrystusie. Jest to rodzina oparta na Bożych obietnicach – wiecznego i trwałego dziedzictwa w Chrystusie. Świat potrzebuje ufności, że wszystko, co stworzył Bóg, jest dobre i że Bóg pragnie naszego szczęścia. Bez tej ufności nie możemy stać się dziedzicami życia wiecznego – rodziny świętych i zbawionych.
Dzisiaj wspominamy Świętą Rodzinę: Jezusa, Maryję i Józefa. Bóg w Świętej Rodzinie objawia fundamentalną zasadę życia. Jest nią wzajemna miłość, która umacnia więź z Bogiem i drugim człowiekiem. W sercu tej relacji rodzinnej jest Jezus, którego przyjmuje Maryja i Józef. Modlimy się dzisiaj, abyśmy dobrze pojęli tę miłość i naśladowali cnoty Świętej Rodziny. Ta miłość rodzinna tworzy podstawową komórkę życiodajną i dalej ma moc przenikać i uzdrawiać relacje międzyludzkie, wspólnotowe, społeczne, państwowe, światowe i międzynarodowe. Święta Rodzina otrzymuje łaskę przez przyjęcia Chrystusa. My również otrzymujemy tę moc w sakramentach, które są działaniem i przyjęciem łaski Chrystusa.

Komentarz do psalmu

Psalm 105 podkreśla wierność przymierzu, które Bóg zawarł ze swoim ludem. Modelem trwania w tym przymierzu z Bogiem jest Abraham, jako znak ojcostwa mnóstwa narodów, które otrzymają Boże błogosławieństwo, jeśli będą trwać w jedności z Abrahamem i naśladować jego cnoty.
Psalm 105 odwołuje się do historii i przypomina skuteczne zbawcze działanie Boga w historii Izraela. Ta retrospekcja nie jest tylko potwierdzeniem skutecznego działania Boga, lecz także ma pobudzić do wierności Bogu cały lud przymierza Abrahamowego. Są to prawdziwe owoce modlitwy i medytacji nad wypełnieniem Bożych obietnic, gdyż Bóg jest łaskawy i wszechmocny.

Komentarz do drugiego czytania

List do Hebrajczyków potwierdza wszystkie próby i doświadczenia Abrahama, z których wychodzi zwycięsko dzięki wierze w Boga. Nie są one tylko dowodem wielkości Abrahama, lecz jego wiary. Wielkość człowieczeństwa mierzy się mocą wiary. To ona stanowi o sile człowieka. W wierze Abrahama uczestniczy także jego żona Sara i syn Izaak. Cała rodzina jest zjednoczona w jednej wierze w Boga. Ta wspólnota wiary przyśpiesza Boże działanie i zapewnia jego realizację, nawet w warunkach niemożliwych z perspektywy czysto ludzkiej. Wiara więc przełamuje ludzkie stereotypy. Trzeba jednak pamiętać, że wiara nie jest tylko realizacją własnych pomysłów. Wiara jest odkrywaniem dobroci Boga i poszukiwaniem Jego woli w pielgrzymce życia ku ziemi obiecanej. Wiara przeprowadza nas przez życie ku miłości wiecznej.

Komentarz do Ewangelii

Ofiarowanie Pańskie jest obrazem naszej relacji z Bogiem. Nie chodzi o sam kult religijny i przestrzeganie przepisów prawa. Chrystus ofiarował całego siebie Bogu, na ofiarę miłą i doskonałą, Bogu przyjemną. W tym ofiarowaniu uczestniczy cała Święta Rodzina. To ona daje Bogu pierwszy wyraz służby i oddania we wspólnocie rodzinnej. W świątyni świadkami ofiarowania się są Symeon i prorokini Anna oraz inni wierzący. To za nich i wszystkich ofiarowanych Bogu oddaje się Chrystus w ofierze krzyżowej. Ofiarowanie stanowi decyzję oddania się Bogu i zrozumienie, że tylko Bóg jest pełnią i sensem życia. Nasz chrzest jest również decyzją woli i ofiarowaniem się Bogu, kiedy składamy samych siebie. Od tej pory wszystko możemy ofiarować i dedykować na chwałę Boga, nawet rzeczy najmniejsze i prozaiczne. Święty Paweł przypomina: Radosnego dawcę miłuje Bóg. Kto skąpo sieje, to i skąpo żąć będzie.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Leszka Rasztawickiego

źródło: mateusz.pl

 (Hbr 1, 1-2a)
Wielokrotnie przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna.

Módlmy się.

Red.