Ewangelia na każdy dzień (30.08)

Pierwsze czytanie:

 (1 Kor 2, 10b-16)
Bracia: Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego. Kto zaś z ludzi zna to, co ludzkie, jeżeli nie duch, który jest w człowieku? Podobnie i tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko Duch Boży. Otóż my nie otrzymaliśmy ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga, dla poznania dobra, jakim Bóg nas obdarzył. A głosimy to nie za pomocą wyszukanych słów ludzkiej mądrości, lecz korzystamy z pouczeń Ducha, przedkładając duchowe sprawy tym, którzy są z Ducha. Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się to wydaje i nie może tego pojąć, bo tylko duchem można to zrozumieć. Człowiek zaś duchowy rozsądza wszystko, lecz sam przez nikogo nie jest sądzony. Któż więc poznał zamysł Pana tak, by Go mógł pouczać? My właśnie znamy zamysł Chrystusowy.

Psalm:

(Ps 145 (144), 8-9. 10-11. 12-13. 14 i 17)
REFREN: Pan sprawiedliwy na wszystkich swych drogach

Pan jest łagodny i miłosierny,
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich,
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Pan podtrzymuje wszystkich, którzy upadają,
i podnosi wszystkich zgnębionych.
Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach
i łaskawy we wszystkich swoich dziełach.

Aklamacja (Łk 7, 16)
Wielki prorok powstał między nami i Bóg nawiedził lud swój.

Ewangelia:

 (Łk 4, 31-37)
Jezus udał się do Kafarnaum, miasta w Galilei, i tam nauczał w szabat. Zdumiewali się Jego nauką, gdyż słowo Jego było pełne mocy. A był w synagodze człowiek, który miał w sobie ducha nieczystego. Zaczął on krzyczeć wniebogłosy: "Och, czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kto jesteś: Święty Boga". Lecz Jezus rozkazał mu surowo: "Milcz i wyjdź z niego!" Wtedy zły duch rzucił go na środek i wyszedł z niego, nie wyrządzając mu żadnej szkody. Wprawiło to wszystkich w zdumienie, i mówili między sobą: "Cóż to za słowo, że z władzą i mocą rozkazuje nawet duchom nieczystym, i wychodzą". I wieść o Nim rozchodziła się wszędzie po okolicy.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Zmagania D/ducha ze światem
Bóg, stwarzając człowieka, tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, czyli ducha – pneuma. Duch ów w antropologii biblijnej stanowi jeden z trzech konstytutywnych elementów istoty ludzkiej, obok duszy i ciała. On właśnie jest tym Boskim elementem w każdym z nas, on też jest miejscem działania Ducha Świętego w nas i przez nas. Jest potencjałem i wezwaniem. Paweł wyraźnie zaznacza, że nie otrzymaliśmy ducha świata, który określa pojęciem kosmos. Termin ten funkcjonuje w Pierwszym Liście do Koryntian jako substytut zepsucia, głupoty, przemijalności, małostkowości. Apostoł ostrzega jednak, że łatwo swój Boży potencjał na rzecz świata utracić tak, że wszystko, co dobre i piękne stanie się niezrozumiałe. Jest to degradacja do statusu człowieka ufającego bardziej własnym intuicjom i uczuciom niż wsłuchującego się w głos sumienia. Skupienie na zmysłach i emocjach zamiast na duchu jest więc drogą ku światu, oddaleniem od Stwórcy. Jaki z tego wniosek? Taki, że bycie chrześcijaninem to nie stan, ale proces ciągłej formacji, walki o to, by żyć nie wedle zmysłów, ale w mocy Ducha Świętego.

Komentarz do psalmu

Psalmista wylicza dziś wiele z Bożych przymiotów: łagodność, dobroć, brak gniewu, miłosierdzie, sprawiedliwość… One to skłaniać powinny całe stworzenie do trwania w ciągłym uwielbieniu, wychwalaniu, głoszeniu Bożej potęgi. Wszak ten, kto doświadczył Boga, wyczuwa podskórnie, dzięki danej mu łasce, jak wielkie są Jego dzieła. I być może ów stan nieustannego wielbienia trwałby, gdyby nie ludzka skłonność do ulegania pokusie. Upadek pierwszych rodziców, których Bóg ukochał tak, że podarował im dar wolności, pozbawił nas bowiem tego przywileju. Nawet nasze uwielbienia są obarczone ryzykiem poszukiwania własnych korzyści. Na szczęście Bóg jest Królem życzliwie spoglądającym na upadających, a od czasów Jezusa podarował nam przywilej doświadczania sprawiedliwości i miłosierdzia zarazem, a dzięki nim możliwość powrotu do współpracy naszego ducha z Duchem Świętym.
Psalmista w każdej kolejnej strofie ukazuje jakby proces powrotu: od świadomości Bożego miłosierdzia, która towarzyszy człowiekowi po obmyciu z grzechów, przez wynikające z tego faktu uwielbienie, a następnie głoszenie Królestwa, aż po upadek, Boże oczekiwanie na nawrócenie i pełną skruchy ludzką odpowiedź skutkującą odpuszczeniem win.

Komentarz do Ewangelii

Prawdomówny demon a ludzka wiara Ze słów dzisiejszej ewangelii można wysnuć kilka różnego rodzaju wniosków. Pierwszy dotyczy synagogi, którą nawet współcześnie podnosi się do rangi świątyni. Synagoga świątynią jednak nie jest, ponieważ nie zamieszkiwał i nie zamieszkuje jej Bóg. Była i jest miejscem zgromadzeń (również kulturalno-towarzyskich) i wspólnych liturgii, dlatego duch nieczysty mógł czuć się w niej całkiem swobodnie.
Drugi dotyczy rozpoznania Jezusa jako „Świętego Boga” czyli Mesjasza. Istoty duchowe, również te upadłe, miały i mają większą wiedzę odnośnie godności Jezusa – tym tragiczniejszy ich los, skoro pomimo tej wiedzy odrzucały Go.
Trzeci związany jest z prawdą, że ludzka wolność jest przywilejem, ale i pewną przeszkodą do pełnego poznania Boga. Bóg nie objawia nam się współcześnie w spektakularnych znakach, w teofaniach, ponieważ w ten sposób ugodziłby w naszą wolność. Choć zastanawia, czy zjawiska wykraczające poza naturę byłyby dla ludzkości wystarczająco przekonujące. Cud wypędzenia złego ducha przez Jezusa w galilejskim Kafarnaum wydaje się potwierdzać te wątpliwości, skoro budzi on nie tyle wiarę, ile zwykłe zdumienie.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Annę Rambiert-Kwaśniewską

źródło: mateusz.pl

(Łk 7, 16)
Wielki prorok powstał między nami i Bóg nawiedził lud swój.

Módlmy się.

 (Łk 7, 167)
Wielki prorok powstał między nami i Bóg nawiedził lud swój. I rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej okolicznej krainie.

Red.