Ewangelia na każdy dzień (29 grudzień)

Pierwsze czytanie:

 (1 J 2,3-11)
Najmilsi: Po tym poznajemy, że znamy Jezusa, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: „Znam Go”, a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała. Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował. Umiłowani, nie piszę do was o nowym przykazaniu, ale o przykazaniu istniejącym od dawna, które mieliście od samego początku; tym dawnym przykazaniem jest nauka, którąście słyszeli. A jednak piszę wam o nowym przykazaniu, które prawdziwe jest w Nim i w was, ponieważ ciemności ustępują, a świeci już prawdziwa światłość. Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności. Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości i nie może się potknąć. Kto zaś swojego brata nienawidzi, żyje w ciemności i działa w ciemności, i nie wie, dokąd dąży, ponieważ ciemności dotknęły ślepotą jego oczy.

Psalm:

(Ps 96,l-2a,2b-3,5b-6)
REFREN: Niebo i ziemia niechaj się radują

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewaj Panu ziemio cała,
śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię.

Każdego dnia głoście Jego zbawienie,
głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,
rozgłaszajcie cuda pośród wszystkich ludów.

Pan stworzył niebiosa,
przed Nim kroczą majestat i piękno,
potęga i blask w Jego przybytku.

(Łk 2,32)
Światło na oświecenie pogan i chwała ludu Twego, Izraela.

Ewangelia:

 (Łk 2,22-35)
Gdy upłynęły dni Ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: „Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Dlaczego Apostoł Jan pisze o nowym przekazaniu? Przecież nakaz miłości bliźniego istniał już w Starym Testamencie. Przykazanie to odnosiło się do współplemieńców i było ciężkie. Gdy Pan Jezus umył nogi Swoim uczniom w Wielki Czwartek i powiedział im, żeby miłowali się wzajemnie, tak jak On ich umiłował, to nikogo nie wykluczył z tej miłości i dał po Zmartwychwstaniu łaskę Ducha Świętego, abyśmy mogli tę miłość dać. Św. Augustyn pięknie zauważył, że nakaz Chrystusa czyni z nas nowych ludzi, dlatego też jest nowy. Św. Jan pisze, że przykazanie to jest w nas, ale także w Nim, czyli w Panu Jezusie. To On pierwszy je wypełnił i to wypełnił aż po Krzyż, do końca. Kiedy Miłość Boża jest w nas doskonała? Św. Augustyn w swych homiliach na ten List odpowiada: mianowicie, gdy kochamy nawet nieprzyjaciół, w nadziei, że na końcu staną się naszymi przyjaciółmi, naszymi bliźnimi. Znakiem, że znamy Pana Jezusa jest naśladowanie Go, Jego czynów. Św. Jan Paweł II, gdy miał do rozwiązania trudny problem, pytał swoich współpracowników: A co by Pan Jezus zrobił w tej sytuacji? Znać kogoś w Biblii znaczy: być z kimś w bliskiej relacji. Nie wystarczy przeczytać Ewangelię, ani nawet napisać pracę naukową, aby poznać Jezusa Chrystusa. Trzeba Ewangelią żyć na co dzień, szczerze pragnąc służyć Zbawicielowi.

Komentarz do psalmu

Kolejny raz natrafiamy na pieśń nową. Wyrażenie to występuje w Psalmach sześć razu, w tym w Psalmie 96. Św. Augustyn widział w niej nowe życie odrodzonych przez chrzest święty, życie Chrystusowym przykazaniem miłości. Inny Ojciec Kościoła, Teodoret z Cyru, zwrócił uwagę na inny aspekt. Zauważył, że nowe sytuacje życiowe ludzi wymagają nowego śpiewania. Zatem pieśń nowa mogłaby być nawet wiekową pieśnią religijną, ale śpiewaną w coraz to nowszych okolicznościach. Wtedy dana osoba wykazuje się wiernością wobec Boga. Czy przeżywa radość, czy smutek, czy świeci słońce, czy pada deszcz, ona dziękuje Bogu i Go wysławia. W jaki sposób cała ziemia może śpiewać Panu? Ponieważ Kościół Chrystusa znajduje się na każdym kontynencie i wszędzie Bóg jest wychwalany we Mszy świętej i modlitwie. Majestat i piękno kroczą przez Bogiem w dziele stworzenia i dziele odkupienia. Gdy patrzymy na świat przyrody, widzimy piękno stworzone przez Pięknego, natomiast gdy patrzymy na Mękę i Zmartwychwstanie Pana Jezusa, widzimy potęgę i miłość Boga, dokonaną przez Tego, który jest Potężny i Miłosierny. Potęga i blask są w przybytku Boga, a Jego przybytkiem jest Kościół Święty, w całości, jak i w poszczególnych ludziach. Gdy my kochamy i przebaczamy, to Bóg jest otoczony chwałą w nas i w Kościele.

Komentarz do Ewangelii

Przyniesienie Pana Jezusa do Świątyni Jerozolimskiej miało symboliczne znaczenie. Oto Ten, który przyszedł wypełnić Prawo, poddaje się przepisom Prawa. Zastanawiające jednak jest to, iż Ewangelista Łukasz pisze o ofierze, jaką Maryja i Józef mieli złożyć w Świątyni na wykup małego Jezusa, ale nie opisuje samego momentu wykupu. Jest w tym cicha sugestia, że to dziecko jest ofiarowane Bogu i że Ono samo jest Ofiarą dla Boga za nas. Starzec Symeon streszcza niejako w sobie wszystkich sprawiedliwych Starego Testamentu i ich misję. Całe jego życie było długim oczekiwaniem na Mesjasza. Podobnie czekali pierwsi rodzice, Adam i Ewa, patriarchowie, Mojżesz, prorocy, mędrcy Izraela…Nagle wiele wieków utęsknienia zostaje wynagrodzonych. Możemy sobie wyobrazić wielką radość tego starszego człowieka trzymającego w dłoniach Dzieciątko Jezus. Proroctwo Symeona o mieczu przeszywającym Serce Maryi ma wiele interpretacji. Tradycyjna to zapowiedź boleści u stóp Krzyża. Efrem Syryjczyk, Ojciec Kościoła, widział w Matce Boże niewiastę, która usuwa miecz broniący dostępu do raju. Inni, jak św. Ambroży i św. Bazyli Wielki ów miecz tłumaczyli jako działanie Ducha Świętego, który przez słowa i czyny Jezusa dał ostateczne objawienie się Boga Ojca.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego

źródło: mateusz.pl

(Łk 2,32)
Światło na oświecenie pogan i chwała ludu Twego, Izraela.

Módlmy się.

Red.