Ewangelia na każdy dzień (27.12)

Pierwsze czytanie:

 (1J 1,1-4)
Umiłowani: To wam oznajmiamy, co było od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce, bo życie objawiło się. Myśmy je widzieli, o nim świadczymy i głosimy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione, oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i słyszeli, abyście i wy mieli łączność z nami. A mieć z nami łączność znaczy: mieć ją z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem. Piszemy to w tym celu, aby nasza radość była pełna.

Psalm:

(Ps 97,1-2.5-6.11-12)
REFREN: Niech sprawiedliwi weselą się w Panu

Pan króluje, wesel się, ziemio,
radujcie się, liczne wyspy!
Obłok i ciemność wokół Niego,
prawo i sprawiedliwość podstawą Jego tronu.

Góry jak wosk topnieją przed obliczem Pana,
przed obliczem władcy całej ziemi.
Jego sprawiedliwość rozgłaszają niebiosa,
a wszystkie ludy widzą Jego chwałę.

Światło wschodzi dla sprawiedliwego
i radość dla ludzi prawego serca.
Radujcie się w Panu, sprawiedliwi,
i sławcie Jego święte imię.

Aklamacja
Ciebie, Boże, chwalimy, Ciebie, Panie, wysławiamy, Ciebie wychwala przesławny chór Apostołów.

Ewangelia:

(J 20,2-8)
Pierwszego dnia po szabacie Maria Magdalena pobiegła i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Gdy wciąż jeszcze słyszymy odbijające się echem wczorajsze wezwanie Jezusa do odwagi w głoszeniu Ewangelii i widzimy postać św. Szczepana, Kościół pokazuje nam kolejny wzór do naśladowania. Jedynego spośród grona Dwunastu, który nie umarł śmiercią męczeńską, jak przekazuje nam tradycja – św. Jana. Wraz z czytaniem z Pierwszego Listu św. Jana widzimy poszerzenie rozumienia horyzontu misyjnego i jego celu.
Co znaczy ewangelizować? Ewangelizować to świadczyć i głosić. Jedno musi iść z drugim w parze. Co ciekawe, sam termin „świadczyć” to greckie μαρτυρέω (czyt. martyreō), a zatem to samo słowo, które później zostanie utożsamione ze świadectwem męczeństwa (por. np. ang. martyr). Chodzi o świadectwo dawane życiem – czy to w męczeńskiej śmierci, czy w życiu.
Świadectwo życia jednego ma stać się źródłem życia dla innych. To piękna prawda, która uzasadnia i tłumaczy wagę nakazu misyjnego dla chrześcijan. Łączność z osobą głoszącą – ojcem lub matką w wierze – to łączność „z Ojcem i z Jego Synem”. Tak rozumiany Kościół stanowi jedność, o którą modlimy się w każdej Mszy świętej.
Św. Jan doda do tego jeszcze jedną myśl: o tym, że jedność w miłości ma być dla nas źródłem pełni radości.

Komentarz do psalmu

Dwa tematy – stworzenia i sprawiedliwości – łączą się Psalmie 97 w sposób ścisły, by ukazać królowanie Boga jako powód nieprzebranej radości. Należy jednak zadać pytanie, kto może się cieszyć z królowania Boga? Po pierwsze widzimy dzieło stworzenia, które wychwala i oddaje cześć swemu Panu. Gdy chodzi natomiast o ludzi – jedynie ten, kto jest sprawiedliwy i prawego serca może – lub lepiej: chce – mieć udział w tej radości. Dla każdego, komu zarówno pierwsze, jak i drugie pozostaje obce, wywyższenie Boga jako Króla będzie jedynie powodem udręki.
Perspektywa królowania Pana dla psalmisty i dla chrześcijan jest jednak różna. Wyznawcy Chrystusa mogą patrzeć na zasiadającego na tronie Jezusa z o wiele głębszą radością. W okresie Narodzenia Pańskiego tronem pozostaje wciąż żłóbek, ale deski, z których jest zbity zwiastują również tron krzyża, a wiara wskazuje jeszcze dalej – na tron w niebie. Królowanie Jezusa od żłóbka aż po niebo jest dla nas najwyższym motywem radości i dlatego możemy za św. Pawłem powiedzieć dzisiaj: „Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Niech będzie znana wszystkim ludziom wasza wyrozumiała łagodność: Pan jest blisko!” (Flp 4, 4–5).

Komentarz do Ewangelii

Nasz umysł zdaje się głośniej niż kiedykolwiek krzyczeć, że zbyt szybko biegnie czas linearny życia Jezusa w okresie Narodzenia Pańskiego. Jeszcze człowiek nie zdążył ochłonąć po misterium Wcielenia, jeszcze staramy się kontemplować żłóbek – jak wół i osioł wiernie rozpoznając w Nim naszego Pana, choć może i z podobnym tym dwu Izajaszowym zwierzętom zrozumieniem – a Ewangelia rzuca nas w objęcia innego niezrozumienia. Niezrozumienia pustego grobu.
Zazwyczaj intepretujemy ostatnie słowa – „Ujrzał i uwierzył” – jako wyznanie wiary umiłowanego ucznia Pana. Jednak już Ojcowie Kościoła wskazywali, że wcale tak nie musi być. Czytając tekst opisu pustego grobu z uwagą skupioną na narracji i następstwie faktów, św. Augustyn pyta retorycznie, w co uwierzył? I odpowiada – w słowa Marii Magdaleny, która powiedziała: „Zabrano Pana”. O wierze w zmartwychwstanie Jezusa będą przekonywać uczniów, w tym Marię Magdalenę, nie puste kamienie i płótna bez Ciała, ale sam Pan i Jego ukazywanie się. Po raz pierwszy już w ogrodzie grobu – gdy Maria wzięła Go za ogrodnika.
To jedna z możliwych interpretacji narracji o pustym grobie. Narracja wskazująca na niezrozumienie. Na to, że treści wiary przerastają nasz umysł – zarówno w żłóbku, jak przy grobie.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Mateusza Krawczyka

źródło: mateusz.pl

Ciebie, Boże, chwalimy, Ciebie, Panie, wysławiamy, Ciebie wychwala przesławny chór Apostołów.

Módlmy się.

Ciebie Boga wysławiamy, Tobie Panu wieczna chwała, Ciebie Ojca, niebios bramy, Ciebie wielbi ziemia cała.

Red.