Ewangelia na każdy dzień (26.01)

Pierwsze czytanie:

 (2 Tm 1,1-8)
Paweł, z woli Boga apostoł Chrystusa Jezusa, posłany dla głoszenia życia obiecanego w Chrystusie Jezusie, do Tymoteusza, swego umiłowanego dziecka. Łaska, miłosierdzie, pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, naszego Pana. Dziękuję Bogu, któremu służę jak moi przodkowie z czystym sumieniem, gdy zachowuję nieprzerwaną pamięć o tobie w moich modlitwach. W nocy i we dnie pragnę cię zobaczyć, pomny na twoje łzy, by napełniła mnie radość na wspomnienie wiary bez obłudy, jaka jest w tobie; ona to zamieszkała pierwej w twej babce Lois i w twej matce Eunice, a pewien jestem, że mieszka i w tobie. Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa naszego Pana ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według danej mocy Boga.

Psalm:

(Ps 96,1-2.3.7-8a i 10)
REFREN: Głoście cześć Pana wśród wszystkich narodów

Śpiewajcie Panu pieśń nową
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię,
każdego dnia głoście Jego zbawienie.

Głoście Jego chwałę
wśród wszystkich narodów,
rozgłaszajcie Jego cuda
pośród wszystkich ludów.

Oddajcie Panu, rodziny narodów,
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem.
utwierdził świat tak, że się nie zachwieje,
będzie sprawiedliwie sądził ludy.

Aklamacja (Łk 4,18)
Pan posłał Mnie, abym ubogim głosił dobrą nowinę, więźniom głosił wolność.

Ewangelia:

 (Łk 10,1-9)
Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: "Pokój temu domowi!" Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swą zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: "Przybliżyło się do was królestwo Boże”.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Po wczorajszym święcie Nawrócenia św. Pawła przyszła pora na wspomnienie jego dwóch towarzyszy – Tymoteusza i Tytusa. Ten drugi jest odbiorcą listu, który czytamy w pierwszym czytaniu. Między Tytusem a św. Pawłem istnieje szczególna więź, ponieważ najprawdopodobniej Tytus został ochrzczony przez Apostoła. Towarzyszył mu również w trzeciej wyprawie misyjnej. List, który dzisiaj czytamy, opowiada o misji, którą miał do wykonania na Krecie.
W pierwszych trzech wersetach św. Paweł wykłada całą teologię zbawienia: wiara i poznawanie prawdy, które prowadzą do życia w pobożności, w nadziei na życie wieczne. Bóg to przyobiecał, a w odpowiednim czasie zesłał swojego Syna. Św. Paweł bierze na swoje barki misję apostolską, aby głosić to, co opisuje. W tych słowach znajduje się instrukcja postępowania dla katolika – mamy wierzyć i poznawać prawdę. Budować relację z Bogiem i poznawać Go głębiej. Św. Paweł pisze o prawdomównym Bogu, aby podkreślić jeszcze bardziej wiarygodność jego misji, a także odnieść się do nauk innych zwodniczych nauczycieli – poruszy to w dalszej części listu.
Mamy więc podany przez św. Pawła wykład wiary, przytoczenie planu naszego życia, które ma prowadzić nas do zbawienia a także, poprzez postać Tytusa, zaakcentowanie uniwersalności Dobrej Nowiny. Tytus był Grekiem, a więc poganinem. Jest przykładem tego, że Jezus swoją misję rozciąga na cały świat. Nie tylko na wybranych.

Komentarz do psalmu

Psalm 96 opisuje misję Tymoteusza. Podobnie jak Tytus był bliskim współpracownikiem św. Pawła. Jest posyłany przez Apostoła Narodów do poszczególnych gmin, aby sprawdzał, jak się kształtują pierwsze wspólnoty. Zostaje w końcu biskupem Efezu, także z nadania św. Pawła. W trakcie swojego życia trafił z Apostołem do więzienia.
Wysiłki Tymoteusza wpisują się w to, o czym mówi Psalm 96. Głoszenie wielkości Boga i Jego zbawienia były niewątpliwie na porządku dziennym biskupa Efezu. Był przy św. Pawle, gdy ten trafił do więzienia. Podobnie on sam spędził w więzieniu jakiś czas swojego życia. To dowód na to, że głosił Boga wszędzie, bez względu na konsekwencje. To przykład, o którym powie Jezus w dzisiejszej Ewangelii: „Oto was posyłam jak owce między wilki”.

Komentarz do Ewangelii

Jezus posyła siedemdziesięciu dwóch do miast, do których sam przyjść zamierzał. Robi to, aby przygotować ludzi na przyjęcie Dobrej Nowiny. Tych siedemdziesięciu dwóch ma podane specjalne wytyczne, co mają robić. Jest to sytuacja podobna do przypowieści o Łazarzu i bogaczu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą” (por. Łk 16,31). Wiara rodzi się przez słuchanie, a więc ci, którzy zostali posłani, idą słowem przemieniać serca. Jeśli ich wysłuchają i przyjmą wiarę to przybliży się do nich Królestwo Boże.
Warto też pomyśleć nad tym, dlaczego poszło tylko siedemdziesięciu dwóch? Jezus mówi: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało…”. Może w czasach Chrystusa również mierzono się z kryzysem powołań? Powołanie do głoszenia Dobrej Nowiny nie jest zadaniem prostym, dlatego Jezus mówi wprost: „Oto was posyłam jak owce między wilki”. Nie każdy jest w stanie takiemu zadaniu podołać. Rozeznawaniu powołania towarzyszy też wytrwała modlitwa: prosi o nią Jezus w tej perykopie, ale także czyni to przed wyborem dwunastu apostołów. Na kartach Pisma Świętego mamy wiele opisów wewnętrznej walki u powołanych. Zaczynając od proroków: Jeremiasza czy Jonasza, a kończąc na fragmencie o bogatym młodzieńcu. Ten ostatni odchodzi zasmucony, posiadał prawie wszystko, ale brakowało mu oddania się Bogu.
Powołanie to wielkie zadanie, nie chodzi tylko o powołanie do kapłaństwa. Każdy z nas jest przez Boga powoływany. Jest to talent, którego nie można zakopać, mimo lęku i trudu. Warto go podjąć, ponieważ Bóg przygotowuje dla nas niesamowite rzeczy, trzeba Mu tylko pozwolić działać w naszym życiu.

Komentarze zostały przygotowane przez Pawła Klefasa kleryka V roku WMSD w Warszawie

źródło: mateusz.pl

 (Łk 4,18)
Pan posłał Mnie, abym ubogim głosił dobrą nowinę, więźniom głosił wolność.

Módlmy się.

  (Łk 4,18)
Pan posłał Mnie, abym ubogim głosił dobrą nowinę

Red.