Ewangelia na każdy dzień (25 sierpień)

Pierwsze czytanie:

 (Rt 1, 1. 3-6. 14b-16. 22)
W czasach, gdy rządzili sędziowie, nastał głód w kraju. Z Betlejem judzkiego wyszedł pewien człowiek ze swoją żoną i swymi dwoma synami, aby osiedlić się w ziemi Moabu. Człowiek ten, imieniem Elimelek, mąż Noemi, zmarł, a Noemi pozostała ze swymi dwoma synami. Oni wzięli sobie za żony Moabitki: jedna nazywała się Orpa, druga nazywała się Rut. Mieszkali tam około dziesięciu lat. Obaj synowie również zmarli, a kobieta pozostała, przeżywszy obu swych synów i swego męża. Wyruszyła więc Noemi i z nią jej synowe, aby wrócić z ziemi Moabu, ponieważ usłyszała w ziemi Moabu, że Pan nawiedził swój lud, dając mu chleb. Orpa ucałowała swoją teściową i wróciła do swego narodu, a Rut pozostała przy niej. "Oto twoja szwagierka wróciła do swego narodu i do swego boga – powiedziała Noemi do Rut – wracaj i ty za twą szwagierką". Odpowiedziała Rut: "Nie nalegaj na mnie, abym opuściła ciebie i abym odeszła od ciebie, gdyż: gdzie ty pójdziesz, tam ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz, tam ja zamieszkam, twój naród będzie moim narodem, a twój Bóg będzie moim Bogiem". Wróciła więc Noemi, a z nią była Rut Moabitka, jej synowa, która przyszła z ziemi Moabu. Przyszły zaś do Betlejem na początku żniw jęczmiennych.

Psalm:

(Ps 146 (145), 5-6b. 6c-7. 8-9a. 9b-10)
REFREN: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego

Szczęśliwy ten, kogo wspiera Bóg Jakuba,
kto pokłada nadzieję w Panu Bogu.
On stworzył niebo i ziemię, i morze
ze wszystkim, co w nich istnieje.

Bóg wiary dochowuje na wieki,
uciśnionym wymierza sprawiedliwość,
chlebem karmi głodnych,
wypuszcza na wolność uwięzionych.

Pan przywraca wzrok ociemniałym,
Pan dźwiga poniżonych.
Pan kocha sprawiedliwych,
Pan strzeże przybyszów.

Ochrania sierotę i wdowę,
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki,
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.

Aklamacja (Ps 25 (24), 4b. 5a)
Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami, prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń.

Ewangelia:

(Mt 22, 34-40)
Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: "Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?" On mu odpowiedział: "Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Czytając księgę Rut zdajemy sobie sprawę, że Biblii obcy jest współczesny nam sposób myślenia prawie wyłącznie dniem dzisiejszym. Biblia myśli pokoleniami. Co ciekawe, nawet przedmiot „Historia” we współczesnym języku hebrajskim nazywa się właśnie „Pokolenia”. Historia Rut zaczyna się od jakiegoś mało znaczącego dla nas faktu emigracji rodziny izraelskiej do Moabu. Opatrzność poprzez wiele wydarzeń przyprowadzi Rut do Izraela i da jej za męża Booza. Ich prawnukiem będzie jeden z najwybitniejszych bohaterów Starego Testamentu: król Dawid. Rut jednocześnie wejdzie na stałe do historii zbawienia jako cudzoziemka, Moabitka, która przyjęła wiarę w Boga Izraela. Będzie zatem w historii Izraela znakiem pozytywnej obecności innych narodów, czyli znakiem zbawczego uniwersalizmu.
Nasze czasy naznaczone są zjawiskiem emigracji. Wielu Polaków wyjechało z kraju, a w Polsce ilość przybyszów z różnych stron świata osiągnęła niespotykane w poprzednich dekadach rozmiary. Niech księga Rut uczy nas wrażliwości na te palące problemy. Za każdą wyjeżdżającą, czy przyjeżdżająca osobą kryje się jakaś historia, często jakiś dramat. W wielu przypadkach może to być początek ważnej dla nas i dla Boga historii.

Komentarz do psalmu

Troska o ubogich i słabych jest jedną z głównych cech Boskiego Serca. Ubogi godny jest wsparcia i obrony nie na podstawie swoich zasług, ale dlatego, że znalazł się w niekorzystnej sytuacji. Z drugiej strony, to właśnie modlitwa biednego, który jest w potrzebie, ów krzyk serca, najbardziej zasługuje na pozytywną, Bożą odpowiedź. Tak było od zarania historii zbawienia, kiedy to Bóg powiedział o sytuacji swojego narodu w niewoli egipskiej: „Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie i nasłuchałem się narzekań jego na ciemięzców, znam więc jego uciemiężenie” (Wyj 3, 7).
Znając tę „słabość” Boga, wielu świętych właśnie w ubogim, pełnym wyrzeczeń życiu, lub też w posługiwaniu chorym, starym, biednym i opuszczonym znalazło przestrzeń spotkania z Panem, który powiedział: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40).

Komentarz do Ewangelii

Niezwykle ważną rzeczą w życiu jest umiejętność dostrzegania tego, co w danej sytuacji najważniejsze i koncentrowania się na tej kwestii. Dzięki tej umiejętności osiągamy szybciej cel naszych wysiłków i nie plączemy się w gąszczu szczegółów, które do celu nas nie przybliżają. W dzisiejszej Ewangelii w znalezieniu tego, co w naszej wierze najważniejsze pomogło nam przesycone złymi intencjami pytanie uczonego w Piśmie. Jezus nie zraża się tym, że pytanie o najważniejsze przykazanie miało służyć za pułapkę i odpowiada ze spokojem, że najważniejsza jest miłość Boga i bliźniego.
Tę odpowiedź Pana Jezusa warto powtarzać sobie jak mantrę. Bo w chrześcijaństwie z miłością różnie bywa. Przecież obrona prawdy może łatwo przerodzić się w brutalną walkę z oponentami, a próby oczyszczenia Kościoła mogą być rozumiane jako wrogość w stosunku do niego. Nasze praktyki religijne mogą być tylko kwestią przyzwyczajenia czy tradycji rodzinnej, a przynależność do Chrystusa może być używana do manifestowania swojej opcji politycznej.
A zatem, wracajmy często do tego podstawowego pytania: czy miłość jest podstawowym motywem moich myśli słów i czynów?

Komentarze zostały przygotowane przez o. Dariusza Pielaka SVD

źródło: mateusz.pl

(Ps 25 (24), 4b. 5a)
Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami

Módlmy się.

(Ps 25 (24), 4b. 5a)
Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami, prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń.

Red.