Ewangelia na każdy dzień (24 czerwiec)

Pierwsze czytanie:

 (Iz 49,1-6)
Wyspy, posłuchajcie mnie! Ludy najdalsze, uważajcie! Powołał mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie. I rzekł mi: „Tyś sługą moim, w tobie się rozsławię”. Ja zaś mówiłem: „Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą”. A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. I rzekł mi: „To zbyt mało, iż jesteś mi sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela. Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi”.

Psalm:

(Ps 139,1-3.13-15)
REFREN: Sławię Cię, Panie, za to, żeś mnie stworzył

Przenikasz i znasz mnie, Panie,
Ty wiesz, kiedy siedzę i wstaję.
Z daleka spostrzegasz moje myśli,
przyglądasz się, jak spoczywam i chodzę,
i znasz moje wszystkie drogi.

Ty bowiem stworzyłeś moje wnętrze
i utkałeś mnie w łonie mej matki.
Sławię Cię, żeś mnie tak cudownie stworzył,
godne podziwu są Twoje dzieła.

I duszę moją znasz do głębi.
Nie tajna Ci istota,
kiedy w ukryciu nabierałem kształtów,
utkany we wnętrzu ziemi.

Drugie czytanie:

(Dz 13,22-26)
W synagodze w Antiochii Pizydyjskiej Paweł powiedział: „Bóg dał ojcom naszym Dawida na króla, o którym też dał świadectwo w słowach: "Znalazłem Dawida, syna Jessego, człowieka po mojej myśli, który we wszystkim wypełni moją wolę". Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa. Przed Jego przyjściem Jan głosił chrzest nawrócenia całemu ludowi izraelskiemu. A pod koniec swojej działalności Jan mówił: "Ja nie jestem tym, za kogo mnie uważacie. Po mnie przyjdzie Ten, któremu nie jestem godny rozwiązać sandałów na nogach". Bracia, synowie rodu Abrahama i ci spośród was, którzy się boją Boga! Nam została przekazana nauka o tym zbawieniu”.

Aklamacja (Łk 1,76)
Ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego, gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogę.

Ewangelia:

 (Łk 1,57-66.80)
Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: „Nie, lecz ma otrzymać imię Jan”. Odrzekli jej: „Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię”. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: „Jan będzie mu na imię”. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się. zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię?” Bo istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Druga pieśń Sługi Pańskiego to przesłanie skierowane do wszystkich narodów, do wszystkich ludzi - „Wyspy, posłuchajcie Mnie! Ludy najdalsze, uważajcie!” (w. 1). Autor pokazuje nam też, że działanie Boga, Jego wybór, powołanie człowieka ma miejsce jeszcze przed jego urodzeniem, następuje jeszcze w łonie matki. Wskazuje to, że nasze życie jest własnością i darem Boga i jako takie ma służyć głoszeniu jego Słowa.
Dlaczego Bóg powołuje? Cel jest wyraźnie określony. Sługa ma objawić chwałę Boga, ma też podźwignąć tych, co upadli i nieść Boże światło do pogan. Zbawienie, które daje Bóg, ma charakter uniwersalny, skierowane jest do wszystkich ludzi.
A kim jest ów Sługa? W postaci tej wyraźnie zarysowana jest osoba Jezusa, Jego misja i natura. Pieśń jest zapowiedzią Jego misji. Sługa niesie światu Bożą obecność, objawia Jego zbawczą moc.
Możemy ten tekst odczytać też bardzo osobiście, ponieważ w Bożym planie każdy z nas jest zaproszony do tego, by szerzyć Dobrą Nowinę, by nieść Boga i Jego przesłanie miłości wszędzie tam, gdzie jest posłany, gdzie żyje. Czy podejmuję to zaproszenie?

Komentarz do pierwszego psalmu

Słyszymy dzisiaj przepiękny hymn wychwalający Boga, który jest wszechmocny. Należy on do hymnów mądrościowych, w którym człowiek ukazany jest jako cudowne dzieło Boga. Zachwyt psalmisty obejmuje trzy kwestie związane z Bogiem i z człowiekiem. Pierwsza dotyczy wszechmocy Boga, druga Jego wszechobecności, a trzecia zachwytu nad pięknem stworzeń, w tym, w sposób szczególny, nad człowiekiem, najdoskonalszym dziełem Boga. Przepięknie pokazana jest relacja łącząca Stwórcę ze stworzeniem. Słowa psalmisty: „dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie” (w. 14a) wskazują na wielką ufność, na pewność, że Bóg wie, co robi, a dobro człowieka jest jednym z największych Jego pragnień.
Psalmista zachęca nas do kontemplacji Boga, która rodzi się z wiary, że każdy stworzony jest z Bożej miłości i stworzony jest w sposób cudowny. Pozwala to postrzegać życie jako najcenniejszy dar, ale też zadanie, by tego daru nie zaprzepaścić.
Czy dziękuję Bogu za życie, którym mnie obdarzył? Czy szanuję życie swoje i innych?

Komentarz do drugiego czytania

W trzynastym rozdziale Dziejów Apostolskich widzimy Pawła, który wyruszył w swoją pierwszą podróż misyjną. Przywołany fragment to słowa Pawła wygłoszone do Żydów i do pogan w Antiochii Pizydyjskiej. Mowa ta ma charakter programowy i jest pierwszą z zawartych w Dziejach Pawłowych wypowiedzi. Apostoł przywołuje postać króla Dawida, który był dla Żydów symbolem dobrej władzy i stabilności. Jezus jest potomkiem Dawida, zapowiadanym przez proroków, Mesjaszem. Obietnica dana Izraelowi, że Zbawiciel będzie z rodu Dawida, wypełniła się. Paweł, mówiąc o królu Dawidzie, ukazuje działanie Boga w historii Narodu Wybranego. W ten nurt wpisał się też przywołany przez Pawła Jan, który poprzedził przyjście Jezusa i głosił chrzest nawrócenia, podkreślając, że Ten, na którego czekają, idzie za nim.
Zarówno Jan, jak i Paweł uwierzyli i nieśli poznaną Prawdę dalej. Jan widział Mesjasza, znał Go od małego, od początku. Był tym, który Go zapowiedział. Paweł o Jezusie tylko słyszał, nie poznał Go podczas Jego ziemskiej wędrówki, a mimo to uwierzył i z prześladowcy stał się naśladowcą.
A kim ja jestem? Czy moje poznanie umacnia moją wiarę? A może to łaska wiary jest punktem wyjścia dla poznania? Czy głoszę swoim życiem jedyną prawdę o Jezusie?

Komentarz do Ewangelii

„Jan będzie mu na imię” - ileż posłuszeństwa słyszymy w tych słowach. Warto przypomnieć, że imię Jan po hebrajsku oznacza „Bóg jest łaskawy”. Zarówno Elżbieta, jak i Zachariasz nie liczyli już, że dostąpią radości rodzicielstwa. Wybór tego imienia tym bardziej pokazuje, że zamysły Boga są nie do przewidzenia i przekraczają wszelkie ludzkie możliwości, myślenie i oczekiwania. Jan został powołany już w łonie matki, już wtedy został wybrany do bardzo konkretnego zadania. To on przygotuje drogę na przyjście Chrystusa. To on będzie głosem wołającego na pustyni (por. Mt 3,3). Będzie udzielał chrztu nawrócenia, będzie z mocą ogłaszał, że za nim idzie Ten, który będzie chrzcić Duchem Świętym i ogniem (por. Mt 3,11).
Osoba Jana pokazuje nam, że Bóg chce realizować swoje zamysły względem nas z naszym udziałem. Bóg potrzebuje człowieka i zaprasza go do współpracy. Zaprasza każdego z nas. I choć nie każdy będzie miał od razu taką misję, jaką otrzymał Jan Chrzciciel, to na pewno każdy w Bożym planie zbawienia jest ważny.
Czy mam taką wiarę, by móc powiedzieć, wbrew oczekiwaniom wszystkich „Jan będzie mu na imię”?

Komentarze zostały przygotowane przez Joannę Człapską

źródło: mateusz.pl

  (Łk 1,76)
Ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem NajwyższegoMódlmy się.

 (Łk 1,76)
Ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego, gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogę.

Red.