Ewangelia na każdy dzień (22.10)

Pierwsze czytanie:

 (Ef 4, 7-16)
Bracia: Każdemu z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego. Dlatego mówi Pismo: «Wstąpiwszy na wysokości, wziął do niewoli jeńców, rozdał ludziom dary». Słowo zaś „wstąpił” cóż oznacza, jeśli nie to, że również zstąpił do niższych części ziemi? Ten, który zstąpił, jest i Tym, który wstąpił ponad wszystkie niebiosa, aby wszystko napełnić. On też ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami, aby przysposobili świętych do wykonywania posługi dla budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa. Chodzi o to, abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. Natomiast, żyjąc prawdziwie w miłości, sprawmy, by wszystko wzrastało ku Temu, który jest Głową – ku Chrystusowi. Od Niego poczynając, całe Ciało – zespalane i utrzymywane w łączności więzią umacniającą każdy z członków stosownie do jego miary – przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości.

Psalm:

(Ps 122 (121), 1b-2. 4-5)
REFREN: Idźmy z radością na spotkanie Pana

Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano:
"Pójdziemy do domu Pana".
Już stoją nasze stopy
w twoich bramach, Jeruzalem.

Do niego wstępują pokolenia Pańskie,
aby zgodnie z prawem Izraela wielbić imię Pana.
Tam ustawiono trony sędziowskie,
trony domu Dawida.

Aklamacja (Ez 33, 11)
Pan mówi: Nie chcę śmierci grzesznika, lecz pragnę, aby się nawrócił i miał życie.

Ewangelia:

 (Łk 13, 1-9)
W tym czasie przyszli jacyś ludzie i donieśli Jezusowi o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar. Jezus im odpowiedział: "Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, iż to ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie. Albo myślicie, że owych osiemnastu, na których zwaliła się wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż inni mieszkańcy Jeruzalem? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie". I opowiedział im następującą przypowieść: "Pewien człowiek miał zasadzony w swojej winnicy figowiec; przyszedł i szukał na nim owoców, ale nie znalazł. Rzekł więc do ogrodnika: „Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owocu na tym figowcu, a nie znajduję. Wytnij go, po co jeszcze ziemię wyjaławia?” Lecz on mu odpowiedział: „Panie, jeszcze na ten rok go pozostaw, aż okopię go i obłożę nawozem; i może wyda owoc. A jeśli nie, w przyszłości możesz go wyciąć”.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

W kolejnych wersetach czwartego rozdziału Listu do Efezjan Paweł przechodzi do wskazania, że cechą Kościoła jest różnorodność darów. Są dane przez Chrystusa każdemu człowiekowi w indywidualny sposób. Rodzaj i wielkość otrzymanych darów duchowych czyni nas osobami niepowtarzalnymi i niezbędnymi we wspólnocie. Lista darów, którą wymienia w tym miejscu Paweł, ma wąski zakres i dotyczy pewnego rodzaju służby. Koncentruje się na głoszących Słowo Boże i przywódcach przygotowujących chrześcijan do wykonywania wszelkiego rodzaju posług, między innymi: zaspokajania potrzeb ubogich, głoszenia Słowa, nauczania etc.
Istotą posług w Kościele nie jest wykonywanie zadań, a komunia, budowanie pełnych miłości relacji między ludźmi. Rolą osób, wymienianych przez Pawła, które dzisiaj nazywamy mentorami, formatorami, czy kierownikami duchowymi, jest rozpoznawanie i rozwijanie charyzmatów w celu doprowadzenia Kościoła do dojrzałości, a nie zaspokajania potrzeb wspólnoty.
Malejąca liczba duchownych i osób konsekrowanych, którzy niejako z urzędu byli tymi, którzy pełnili rolę, o której pisze Paweł, jest znakiem dla współczesnych świeckich, żeby wziąć większą odpowiedzialność na siebie, a tym samym za dalsze losy Kościoła.

Komentarz do psalmu

Dla Izraela Psalm 122 był pieśnią pielgrzymkową na powitanie lub pożegnanie Jerozolimy. Do miasta ściągali pielgrzymi z całego kraju nie tylko w celach religijnych, ale również w sprawach sądowych. Miasto było symbolem jedności między pokoleniami Izraela i Bogiem.
Modląc się tym psalmem, dzisiaj odczytujemy tajemnicę nowej, niebieskiej Jerozolimy, która jest celem naszej ziemskiej pielgrzymki. Z radością oczekujmy wejścia w jej bramy.

Komentarz do Ewangelii

Jezus wykorzystuje bieżące wydarzenia, aby głosić naukę, że wszystko jest okazją do nawrócenia, aby nie zginąć na zawsze.
Bóg wychowuje człowieka w sposób, jakiego bardzo nie lubimy. Cierpliwie troszczy się, daje delikatnie znać, że robimy coś niewłaściwie, a w końcu dopuszcza upadek. Pozwala doświadczyć konsekwencji podjętych decyzji. Kiedy grzeszymy, to umieramy. Przestajemy istnieć! Wyjaławiamy ziemię, na której mogłyby rosnąć drzewa przynoszące owoce. W takim położeniu często prosimy Boga o interwencje. Zapominamy, że Bóg zainterweniował, okazując swoją miłość na Krzyżu, i tylko tam możemy szukać pomocy.
Rzeczywiste „upadki” życiowe są efektem słabości duchowej. Mają wzmocnić zaufanie i wiarę w Boga. Pomóc w radykalnej zmianie postępowania. Bóg nie chce naszej śmierci, pragnie abyśmy żyli naprawdę.

Komentarze zostały przygotowane przez Klementynę Pawłowicz-Kot

źródło: mateusz.pl

 (Ez 33, 11)
Pan mówi: Nie chcę śmierci grzesznika, lecz pragnę, aby się nawrócił i miał życie.

Módlmy się.

  (Łk 13, 1-9)
W tym czasie przyszli jacyś ludzie i donieśli Jezusowi o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar. Jezus im odpowiedział: "Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, iż to ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie.

Red.