Ewangelia na każdy dzień (18.04)

Pierwsze czytanie:

 (Dz 4,32-37)
Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy mieli wielką łaskę. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze ze sprzedaży, i składali je u stóp apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby. Tak Józef, nazwany przez apostołów Barnabas, to znaczy „Syn Pocieszenia”, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp apostołów.

Psalm:

(Ps 93,1.2-5)
REFREN: Pan Bóg króluje, pełen majestatu

Pan króluje, oblókł się w majestat,
Pan odział się w potęgę i nią się przepasał.
Tak świat utwierdził,
że się nie zachwieje.

Twój tron niewzruszony na wieki,
Ty od wieków istniejesz, Boże.
Świadectwa Twoje bardzo godne są wiary,
Twojemu domowi przystoi świętość,
po wszystkie dni, o Panie.

Aklamacja (J 3,15)
Trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.

Ewangelia:

 (J 3,7b-15)
Jezus powiedział do Nikodema: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Trzeba wam się powtórnie narodzić. Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha”. W odpowiedzi rzekł do Niego Nikodem: „Jakżeż to się może stać?” Odpowiadając na to rzekł mu Jezus: „Ty jesteś nauczycielem Izraela, a tego nie wiesz? Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, że to mówimy, co wiemy, i o tym świadczymy, cośmy widzieli, a świadectwa naszego nie przyjmujecie. Jeżeli wam mówię o tym, co jest ziemskie, a nie wierzycie, to jakżeż uwierzycie temu, co wam powiem o sprawach niebieskich? I nikt nie wstąpił do nieba oprócz Tego, który z nieba zstąpił - Syna Człowieczego. A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne”.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Łukasz wprowadza informację o wspólnocie dóbr. Jest to drugie summarium w Dziejach Apostolskich. Przedstawioną wspólnotę cechuje zjednoczenie. Jest ona skupiona na wypełnianiu Bożego zamysłu. Apostołów wyróżniają pełne mocy czyny towarzyszące ich świadectwu zmartwychwstania. Jedność wspólnoty znajduje swój wyraz w każdym aspekcie życia. Nie wszyscy żyją i postępują w ten sam sposób, ale każdy zmierza w tym samym kierunku. Różnice ubogacają wspólnotę. Wspólne posiadanie dóbr nie oznacza jednak pozbawienia prywatnej własności, ale zmienia sposób korzystania z niej – oddanie jej na użytek wszystkich członków wspólnoty. Rozdzielaniem tych dóbr zajmowali się apostołowie. Kluczem, którym się posługiwali, były konkretne potrzeby ludzi. Łukasz rozumie oddawanie majątku jako czyn dobrowolny związany z istniejącymi potrzebami, nie zaś jako obowiązek powszechny. W tym kontekście Łukasz przedstawia Józefa Barnabę jako wzór realizacji tego, co powiedziano o całej wspólnocie. Barnaba pochodzi z wyspy Cypr, co sugeruje, że był jednym z hellenistów i pełni funkcję lewity. Sprzedał on ziemię i pieniądze przekazał apostołom. Czyn ten został zapamiętany dlatego, że nie był powszechny.

Komentarz do psalmu

Bardzo krótki psalm, jeden z psalmów królewskich. Hymn wielbi Boga, który ma pełnię władzy nad wodami chaosu. On jest królem świata jako Stwórca i królem Izraela, z którym związał się przymierzem. Ten fakt jest przedmiotem radości i uwielbienia całego stworzenia.

Komentarz do Ewangelii

Rozmowa skupia się wokół pytania, w jaki sposób może się dokonać ponowne narodzenie z Ducha. Narodzenie się z Boga i stanie się dzieckiem Bożym realizuje się przez przyjęcie słowa. Wywyższenie Syna człowieczego w ewangelii Jana pozwala poznać, Kim jest Jezus i oznacza Jego śmierć, a przynosi życie. Życie wieczne jest wynikiem osobistej relacji z Jezusem, która jest oparta na darze zbawienia, słuchaniu słowa, spożywaniu Ciała i Krwi Jego. Polega na poznaniu Boga i Jego posłańca. Pierwszym źródłem życia wiecznego jest Bóg i Jego przykazania.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Annę Twardziłowską

źródło: mateusz.pl

 (J 3,15)
Trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.

Módlmy się.

 (J 3,15)
Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne”.

Red.