Ewangelia na każdy dzień (16.09)

Pierwsze czytanie:

 (1 Kor 15, 12-20)
Bracia: Jeżeli głosi się, że Chrystus zmartwychwstał, to dlaczego twierdzą niektórzy spośród was, że nie ma zmartwychwstania? Jeśli nie ma zmartwychwstania, to i Chrystus nie zmartwychwstał. A jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara. Okazuje się bowiem, że byliśmy fałszywymi świadkami Boga, skoro umarli nie zmartwychwstaną, przeciwko Bogu świadczyliśmy, że z martwych wskrzesił Chrystusa. Jeśli umarli nie zmartwychwstają, to i Chrystus nie zmartwychwstał. A jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest wasza wiara i aż dotąd pozostajecie w waszych grzechach. Tak więc i ci, co pomarli w Chrystusie, poszli na zatracenie. Jeżeli tylko w tym życiu w Chrystusie nadzieję pokładamy, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania.

Psalm:

(Ps 17 (16), 1bcd. 6-7. 8 i 15)
REFREN: Gdy zmartwychwstanę, będę widział Boga

Rozważ, Panie, moją słuszną sprawę,
usłysz me wołanie,
wysłuchaj modlitwy
moich warg nieobłudnych.

Wołam do Ciebie, bo Ty mnie, Boże, wysłuchasz,
nakłoń ku mnie swe ucho, usłysz moje słowo.
Okaż przedziwne miłosierdzie Twoje,
Zbawco tych, którzy się chronią przed wrogiem
pod Twoją prawicę.

Strzeż mnie jak źrenicy oka,
ukryj mnie w cieniu Twych skrzydeł.
A ja w sprawiedliwości ujrzę Twe oblicze,
ze snu powstając, nasycę się Twoim widokiem.

Aklamacja (Mt 11, 25)
Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że tajemnice królestwa objawiłeś prostaczkom.

Ewangelia:

 (Łk 8, 1-3)
Jezus wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet, które zostały uwolnione od złych duchów i od chorób, Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, rządcy Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały, udzielając ze swego mienia.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest „cudem cudów”. W wydarzeniu tym ogniskują się, skupiają wszystkie zbawcze czyny Pana Jezusa, będące znakami potwierdzającymi Jego Boskość. Cud nie był dokonywany przez Jezusa, by spełnić czyjeś oczekiwanie czy zaspokoić ciekawość. Zawsze występował w zbawczym kontekście. Cuda po dziś dzień mają miejsce ze względu na zbawienie człowieka. Jego odpowiedzią powinna być wiara, a nie zdziwienie, bądź podziw.
Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, będąc faktem poświadczonym teologicznie i historycznie, stanowi znak wiarygodności chrześcijaństwa jako religii objawionej przez Boga. Wskazuje wprost i bezpośrednio na Pana Jezusa jako Syna Bożego, jako Bożego Legata, Mesjasza – prawdziwego Boga-Człowieka. Wiara chrześcijan, ich nauczanie, głoszenie Ewangelii i „zakładanie Kościoła”, czyli tworzenie wspólnot ludzi ochrzczonych ma sens tylko i wyłącznie ze względu na Paschę Pana. Pokładanie ufności i nadziei w Zmartwychwstałym Jezusie Chrystusie jest drogą do życia w społeczności zbawionych. „Zwycięzca śmierci, piekła i szatana” nadał naszemu życiu wymiar paschalny. Odtąd wiemy, nie tylko wierzymy, iż Chrystus jest naszą Paschą, a nadzieja zbawienia dana została całej ludzkości.

Komentarz do psalmu

Psalm 17 to zapis modlitwy błagalnej o wyzwolenie od wrogów. W modlitwie tej pojawia się motyw „słuchania”. Tym razem to uciskany i prześladowany człowiek błaga, by Bóg pochwycił „uszami (…) modły z warg nieobłudnych”. Jak bliskie relacje muszą łączyć cierpiącego człowieka z Bogiem, kiedy prosi ten pierwszy, by On strzegł go „jak źrenicy oka”. Prośba o to, by błagający mógł ukryć się w „cieniu (…) skrzydeł Boga”, ma wymowę symboliczną. „Skrzydła” ukazywane są w Biblii jako znaki transcendencji. W czasie lektury tego fragmentu Psalmu rodzi się nieodparcie skojarzenie z wypowiedzią Jezusa: „Ileż razy chciałem zgromadzić twoje dzieci [dzieci Jerozolimy], jak ptak swe pisklęta zbiera pod skrzydła (…) (Mt 23, 37). Nie uciekajmy od „skrzydeł” Boga samego!
Wzywający pomocy Bożej, przekonany o swojej niewinności, bezradny wobec zawziętości wrogów ma pewność wysłuchania. Jest przekonany, że nie tylko Bóg go usłyszy, ale że on zobaczy oblicze Wszechmogącego.

Komentarz do Ewangelii

Perykopa wyjęta z Ewangelii według Świętego Łukasza mówi o Jezusie wędrującym przez miasta i wsie oraz o Apostołach i kobietach postępujących Jego śladem…
Dwunastu powołanych przez Pana Jezusa zostawiło swoją przeszłość za sobą. Pozostawili oni dotychczasową powszedniość, by wybrać nową codzienność z Jezusem. Wśród Dwunastu był wszakże i Judasz Iskariota, chociaż Święty Łukasz nie wymienia w tym ewangelicznym zapisie imion uczniów Pana. Czy Judasz kroczył rzeczywiście śladem Jezusa, czy też omijał? Kobiety (w przekładach biblijnych pięknie określane jako „niewiasty”) idące za Jezusem zostały wcześniej uwolnione „od złych duchów i od słabości”. Wyzwolenie to dodawało im skrzydeł! Pozwoliło wznieść się im ponad minioną – grzeszną ich przeszłość, by ją ofiarować Jezusowi. Przeszłość ta zatrzymana li tylko dla siebie ma moc destrukcyjną, ofiarowana Jezusowi – twórczą. Nie zrozumiał tej prawdy Judasz.
Idący za Jezusem Sługą usługiwali Jemu. Apostołowie – głoszeniem „Słowa”, niewiasty – troską o chleb powszedni.
Jezus – Nauczyciel i Lekarz nie zakończył swojego dzieła głoszenia Ewangelii. Czyni to dziś w Swoim Kościele. Zaprasza do Siebie wszystkich, którzy są „utrudzeni i obciążeni” (zob. Mt 11, 28), czy to z miast – współczesnych Babilonów, czy wsi wokół tych miast posadowionych. „Od miasta do miasta”, „od wsi do wsi” – słowa te wskazują na uniwersalność zbawczej misji Jezusa. Nie omija On nikogo. Przychodzi do każdego i każdego do Siebie zaprasza. Jezus wędrował, czy jak mówią inne przekłady – podróżował z orędziem Królestwa Bożego, by w końcu dojść do mnie…

Komentarze zostały przygotowane przez Prof. dr hab. Eugeniusza Sakowicza

źródło: mateusz.pl

(Mt 11, 25)
Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że tajemnice królestwa objawiłeś prostaczkom.

Módlmy się.

(Mt 11, 25)
Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi.

Red.