Ewangelia na każdy dzień (16.04)

Pierwsze czytanie:

 (Dz 2, 42-47)
Uczniowie trwali w nauce apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, którzy uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, spożywali posiłek w radości i prostocie serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia.

Psalm:

(Ps 118 (117), 2-4. 13-15. 22-24)
REFREN: Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny

Niech dom Izraela głosi: "Jego łaska na wieki".
Niech dom Aarona głosi: "Jego łaska na wieki".
Niech wyznawcy Pana głoszą:
"Jego łaska na wieki".

Abym upadł, uderzono mnie i pchnięto,
lecz Pan mnie podtrzymał.
Pan moją mocą i pieśnią, On stał się moim Zbawcą.
Głosy radości z ocalenia w namiotach sprawiedliwych:
«Prawica Pańska moc okazała».

Kamień odrzucony przez budujących
stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana i cudem jest w naszych oczach.
Oto dzień, który Pan uczynił,
radujmy się nim i weselmy.

Drugie czytanie:

(1 P 1, 3-9)
Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa. On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego, które jest zachowane dla was w niebie. Wy bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni mocą Bożą dla zbawienia, gotowego objawić się w czasie ostatecznym. Dlatego radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń. Przez to wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od niszczalnego złota, które przecież próbuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa. Wy, choć nie widzieliście, miłujecie Go; wy w Niego teraz, choć nie widzicie, przecież wierzycie, a ucieszycie się radością niewymowną i pełną chwały wtedy, gdy osiągniecie cel waszej wiary – zbawienie dusz.

Aklamacja (J 20, 29)
Uwierzyłeś Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

Ewangelia:

 (J 20,19-31)
Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: "Pokój wam!" A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: "Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane". Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: "Widzieliśmy Pana!" Ale on rzekł do nich: "Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę". A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: "Pokój wam!" Następnie rzekł do Tomasza: "Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym". Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: "Pan mój i Bóg mój!" Powiedział mu Jezus: "Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli". I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

W perykopie dzisiejszej znajduje się pierwsze summarium umieszczone po kazaniu wygłoszonym przez św. Piotra w dniu Pięćdziesiątnicy. Realizuje ono cel Łukasza, jakim jest dostarczanie szerokich podsumowań w przełomowych momentach historii rozrastającego się Kościoła. Wychodząc z opisu jednorazowego wydarzenia, jakim było Zesłanie Ducha Świętego Łukasz przechodzi do opisu codzienności, w której dary Ducha powinny być wcielane w życie. Werset 42 zawiera pewne kompendium głównych zasad życia obowiązujących wierzących w Jezusa: trwanie w nauce przekazanej przez apostołów, Eucharystia określana terminem ”łamanie chleba”, modlitwa oraz tworzenie braterskiej wspólnoty. Użyte tu jedyny raz przez Łukasza słowo koinonia, czyli „wspólnota” oznacza wzajemną odpowiedzialność obowiązującą wierzących od momentu przyjęcia Ewangelii. Warto zwrócić dziś uwagę na ten sposób przeżywania wspólnoty. Streszczenie to odzwierciedla prawdopodobnie stan z czasów Łukasza. Kolejny werset przedstawia reakcję otoczenia na cuda czynione przez apostołów. Miejscem gromadzenia się wspólnoty jest świątynia, która była też miejscem działalności Jezusa w Jerozolimie. Funkcjonowanie w tej przestrzeni stanowi ważny symbol ciągłości historii zbawienia. Łukasz podkreśla, że na początku ludzie odnoszą się do nowej wspólnoty życzliwie.

Komentarz do psalmu

Psalmista wychwala Boga i zaświadcza o tym, że w sytuacji zagrożenia warto zaufać Panu. Nawet zwarty atak wrogów jest nieskuteczny, bo zwycięzcą okazuje się Bóg. Dziękczynienie przechodzi w uroczystą liturgię sprawowaną w świątyni. Do Boga należy ostateczne zwycięstwo nad złem i śmiercią. Zdanie „kamień odrzucony przez budujących” stanowi prawdopodobnie starożytne przysłowie tłumaczące wzrost znaczenia kogoś, kto został oceniony za mało ważnego przez ekspertów. Odnosi się do logiki działania Boga, który posługuje się tym, co słabe. Dzień, który Pan uczynił, jest dniem zbawienia, działaniem Jahwe, przez które chciał ocalić swój lud.

Komentarz do drugiego czytania

List Piotra, będący listem okólnym, skierowany do wybranych przez Boga, podkreśla istotę powołania chrześcijańskiego. Boże wybranie jest dla człowieka najwyższym zaszczytem. Perykopa ta rozwija temat narodzenia do życia chrześcijańskiego i związanej z tym nadziei zbawienia. Chrzest jest początkiem życia chrześcijańskiego i oznacza porzucenie dotychczasowego stylu życia. To Bóg daje nowe życie, rodzi nas do niego dzięki zmartwychwstaniu Chrystusa. To daje nam prawo do nazywania Boga Ojcem. Jako dzieci, dziedzice nieba, mamy pewność zbawienia, co stanowi cel naszego życia. Osiągamy ten cel przez wiarę. A sama wiara dojrzewa w ogniu cierpienia. Dlatego autor zachęca do radości z doznawanych cierpień. To spojrzenie nie jest możliwe bez przyjęcia Chrystusa i zobaczenia jego dzieła jako umiłowania do końca i pozostania w tej miłości do końca zgodnie z wolą Ojca. W ten sposób cierpienie, które nie jest chciane przez Boga, zostaje przez Niego podjęte i przemienione ze względu na miłość do ludzi.

Komentarz do Ewangelii

Jezus przychodzi do apostołów ogarniętych strachem przed prześladowaniem wieczorem w dniu zmartwychwstania, przekazuje im pokój pochodzący od Ojca i posyła ich, przekazując im misję przynoszenia przebaczenia grzechów.
Apostoł Tomasz, który ma być jednym ze świadków Zmartwychwstałego, dochodzi do wiary w bóstwo Jezusa przez bezpośrednie doświadczenie Jezusa zmartwychwstałego. Jego wiara powinna być jego własną wiarą, a nie wiarą opartą na widzeniu innych. Podobnie mówią do Samarytanki jej rodacy, gdy idąc za jej słowami sami spotykają i doświadczają Jezusa. Położony jest tu też szczególny nacisk na fizyczny aspekt dowodu, którego Tomasz żąda. Ciało Zmartwychwstałego, noszące na sobie ślady śmierci, jest doprowadzeniem kondycji ludzkiej do formy szczytowej, która zawiera całą swą poprzednią historię. Słowa Tomasza „Pan mój i Bóg mój” stanowią kluczowe wyznanie wiary w czwartej Ewangelii. W zakończeniu Jezus wskazuje zaś na tych, którzy nie będą mieli już takiej możliwości, podkreślając wagę dojścia do wiary bez pośrednictwa zmysłów. Zawarty tu makaryzm nie stanowi więc przeciwstawienia wobec postawy Tomasza, ale jej przedłużenie. Wiara Kościoła opiera się na świadectwie tych, którzy widzieli.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Annę Twardziłowską

źródło: mateusz.pl

 (J 20, 29)
Uwierzyłeś Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

Módlmy się.

 (J 20,19-31)
Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: "Pokój wam!" A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana

Red.