Ewangelia na każdy dzień (15 grudzień)

Pierwsze czytanie:

 (Iz 48,17-19)
Tak mówi Pan, twój Odkupiciel, Święty Izraela: „Jam jest Pan, twój Bóg, pouczający cię w tym, co pożyteczne, kierujący tobą na drodze, którą kroczysz. O gdybyś zważał na me przykazania, stałby się twój pokój jak rzeka, a sprawiedliwość twoja jak morskie fale. Twoje potomstwo byłoby jak piasek, i jak jego ziarnka twoje latorośle. Nigdy by nie usunięto ani wymazano twego imienia sprzed mego oblicza!”

Psalm:

(Ps 1,1-2,3,4.6)
REFREN: Dasz światło życia idącym za Tobą

Błogosławiony człowiek,
który nie idzie za radą występnych,
nie wchodzi na drogę grzeszników
i nie zasiada w gronie szyderców.
Lecz w prawie Pańskim upodobał sobie
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.

On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą,
które wydaje owoc w swoim czasie.
Liście jego nie więdną,
a wszystko, co czyni, jest udane.

Co innego grzesznicy:
są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
Albowiem znana jest Panu droga sprawiedliwych,
a droga występnych zaginie.

Aklamacja
Przyjdzie Pan, Książę pokoju, wyjdźcie mu na spotkanie.

Ewangelia:

 (Mt 11,16-19)
Jezus powiedział do tłumów: „Z kim mam porównać to pokolenie? Podobne jest ono do przebywających na rynku dzieci, które przymawiają swym rówieśnikom: «Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie zawodzili». Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: «Zły duch go opętał». Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije, a oni mówią: «Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników». A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny”.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Tekst zaczyna się od słów: Tak mówi Bóg, twój Odkupiciel, Święty Izraela. Gdy czytamy tekst mówiący o czasach podziału biblijnego ludu na dwa królestwa, takim jest także Księga Izajasza, to warto zwracać uwagę na zastosowane nazewnictwa: dom Jakuba, Izrael, Juda. Ponieważ nie są to zamienniki, a ich konkretne zastosowanie jest celowane. W dzisiejszym tekście mamy określenie: Święty Izraela i chodzi tu o Boga, który jest jeden i ten sam, wspólny zarówno dla Judy, jak i Izraela. I jest to wspólny Odkupiciel. Zobaczmy na zastosowaną tu liczbę pojedynczą: twój Bóg, nie wasz. Autor mówi tu do całego ludu wybranego, ale, jak już zostało to powiedziane, nie zawsze tak jest. Czasem mówi tylko do Judy, a czasem tylko do Izraela. Czasy Izajasza to czasy, kiedy istnieją dwa królestwa, na północy jest to Izrael, na południu Juda. Ale prorok zapowiada niewolę asyryjską dla północnego królestwa, czyli dla Izraela, a dla Judy, mimo zagrożenia płynącego ze strony Asyrii, ocalenie. Zatem, czasy burzliwe, niespokojne, groźne. I właśnie echo tego mamy w dzisiejszym tekście: O gdybyś zważał (cały lud) na me przykazania, stałby się twój pokój jak rzeka. Pan ich pouczał, o tym, co pożyteczne, kierował nimi, ale Izrael go nie słuchał. Konsekwencje były takie, że ich potomstwo nie będzie jak piasek, ani jak latorośle. Odpadli od Pana i ich imię zostało wymazane sprzed Bożego oblicza. Jaki smutek tu wybrzmiewa. Bóg nie ma satysfakcji z tego, co stało się z Izraelem, robił wszystko, by ich napomnieć i nawrócić, nie przyjęli tego wezwania. Czytając ten tekst w Adwencie dostrzegamy powagę naszej własnej sytuacji: Pan chce być naszym Odkupicielem, chce nas pouczać i kierować nami i czyni to za pomocą przykazań. On nie chce, by nasze imię zostało wymazane i usunięte sprzed Jego oblicza. Dlatego dał nam Jezusa, który raz na zawsze, nieodwołalnie jest naszym Zbawicielem.

Komentarz do psalmu

Zauważyć można korelację jaka zachodzi między Ps 1 a dzisiejszym czytaniem. Psalm błogosławi tego, który słucha Pana, chodzi Jego drogami, ma upodobanie w prawie Pańskim i nad nim rozmyśla. Taki człowiek wydaje owoc, liście jego nie więdną, czyli ma w sobie życie i niesie życie. Inaczej jest z występnym i grzesznikiem, oni giną. Jeśli przyjmiemy, że Psalm powstał jako pierwszy, a tekst Izajasza później, to nasz dzisiejszy fragment Iz jest jakby lusterkiem Psalmu, nawiązuje do jego tematu. To, co zwraca naszą uwagę w Psalmie to wybór drogi. Człowiek ma wybór i decyduje czy będzie szedł drogą Bożą i kierował swoim życiem w oparciu o przykazania, czy wybierze drogę grzeszników i szyderców.

Komentarz do Ewangelii

Podobnie jak w dzisiejszym czytaniu i Psalmie, w Ewangelii mamy do czynienia z wyborem, który dotyczy albo przyjęcia Jezusa albo Jego odrzucenia. Tekst rozpoczyna się tym, że Jezus ocenia pokolenie, do którego wówczas przemawiał: z kim mam was porównać? Pytanie pada w kontekście Jana Chrzciciela, który działał ale został uwięziony i Jezusa, który właśnie realizował publiczną działalność i spotykał się z biernością ludu lub ich ignorancją, czy nawet wrogością. Porównał ich do dzieci przebywających na rynku. Istnieje opinia, która mówi, że było to przysłowie odnoszące się do zwyczajów stosowanych przez mieszkańców wsi w Palestynie. Zwyczaj dotyczył wesel i pogrzebów. Chłopcy zapraszali towarzyszy, by tańczyli na weselach, a dziewczęta prowadziły lamentacje na pogrzebów i zapraszały przyjaciół do wspólnego opłakiwania. I to jest obecne w słowach Jezusa: były dzieci, które inicjowały wspólną aktywność, i dzieci, które apatycznie do tego podchodziły, nie wchodziły w interakcję. Pierwszy obraz jest optymistyczny, odnoszący się do przeżywanej radości: przygrywaliśmy wam, nie tańczyliście. Zauważamy, że było to zaproszenie do radości, ale odpowiedzią było odrzucenie. Drugi obraz to sytuacja smutku: biadaliśmy, nie zawodziliście (BP ma tu śpiewaliśmy pieśni żałobne, a nie okazaliście żałoby). Chodzi o czas smutku, który jedna ze stron chciała przeżywać razem, ale po drugiej stronie zabrakło empatii, by towarzyszyć współczuciem. To był punkt wyjścia do słów docelowych, które odnosiły się, jak już wspomnieliśmy, do Jana i Jezusa. Jan został nakreślony jako ten, który nie jadł i nie pił. Oczywiście nie chodzi tu o dosłowność, ale jest to nawiązanie do specyficznego jedzenia Jana, o którym wiemy, że żywił się szarańczą i miodem. Odmienne żywienie Jana było komentowane przez lud, jako fakt opętania przez złego ducha. Teraz kolej na Jezusa: On je i pije, czyli odżywia się, jak wszyscy i też jest to negatywnie komentowane, że jest żarłokiem i pijakiem, i przyjacielem celników oraz grzeszników. Perykopę kończą słowa o tym, że mądrość, którą kierował się Jan i kieruje się Jezus, mimo, że wywołuje oburzenie ludu jest usprawiedliwiona przez swoje czyny. To zdanie jest gnomą, czyli ćwiczeniem retorycznym, które według Hermogenesa jest zwięzłą wypowiedzią w formie uniwersalnej prawdy, która rzuca światło na naturę rzeczy pokazując czym dana rzecz jest. Przewrotność ludu zostaje oceniona przez Jezusa i przegrywa z mądrością.

Komentarze zostały przygotowane przez s. dr Karmelę Sługocką OP

źródło: mateusz.pl

Przyjdzie Pan, Książę pokoju, wyjdźcie mu na spotkanie.

Módlmy się.

 Błogosławiony człowiek, który nie idzie za radą występnych,

Red.