Ewangelia na każdy dzień (14.07)

Pierwsze czytanie:

(Iz 26,7-9.12.16-19)
Ścieżka sprawiedliwego jest prosta, Ty równasz prawą drogę sprawiedliwego. Także na ścieżce Twoich sądów, o Panie, my również oczekujemy Ciebie; imię Twoje i pamięć o Tobie to upragnienie duszy. Dusza moja pożąda Ciebie w nocy, duch mój - poszukuje Cię w mym wnętrzu; bo gdy Twe sądy jawią się na ziemi, mieszkańcy świata uczą się sprawiedliwości. Panie, użyczysz nam pokoju, bo i wszystkie nasze dzieła Tyś nam zdziałał! Panie, w ucisku szukaliśmy Ciebie, słaliśmy modły półgłosem, kiedyś Ty chłostał. Jak brzemienna, bliska chwili rodzenia wije się, krzyczy w bólach porodu, takimi myśmy się stali przed Tobą, o Panie! Poczęliśmy, wiliśmy się z bólu, jakbyśmy mieli rodzić; ducha zbawczego nie wydaliśmy ziemi i nie przybyło mieszkańców na świecie. Ożyją Twoi umarli, zmartwychwstaną ich trupy, obudzą się i krzykną z radości spoczywający w prochu, bo rosa Twoja jest rosą światłości, a ziemia wyda cienie zmarłych.

Psalm:

(Ps 102,13-15-21)
REFREN: Bóg z wyżyn nieba spogląda na ziemię

Ty zaś, o Panie, trwasz na wieki,
a imię Twoje przez wszystkie pokolenia.
Powstań i okaż litość Syjonowi,
bo nastała pora, byś się nad nami zmiłował.

Twoi słudzy bowiem miłują jego kamienie,
żalem ich przejmują jego gruzy.
Poganie będą się bali imienia Pana,
a Twej chwały wszyscy królowie ziemi.

Bo Pan odbuduje Syjon i ukaże się w swym majestacie,
przyczyni się ku modlitwie opuszczonych
i nie odrzuci ich modłów.
Należy to pisać dla przyszłych pokoleń,
lud, który się narodzi, niech wychwala Pana.

Bo spojrzał Pan z wysokości swego przybytku,
popatrzył z nieba na ziemię,
aby usłyszeć jęki uwięzionych,
aby uwolnić skazanych na śmierć.

Aklamacja (Mt 11,28)
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.

Ewangelia:

(Mt 11,28-30)
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie.

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Po co Pan Bóg dał nam przykazania? Dla Żydów są one swoistymi znakami drogowymi. Dzięki ich przestrzeganiu nie wypadnie się z drogi do rowu. Taka też jest myśl Izajasza: „ścieżka sprawiedliwego jest prosta”. Prorok idzie jednak dalej ponad mechaniczne wypełnianie prawa i kieruje nasz wzrok na Boga, który wyrównuje i prostuje drogi sprawiedliwych oraz pomaga im dochować Mu wierności. Izajasz wzywa słuchaczy do ustawicznego poszukiwania Boga i do wysiłku uczenia się praworządności, gdyż sprawiedliwi – w odróżnieniu od bezbożnych – dostrzegają działanie Boga i wiedzą, że Jemu zawdzięczają pokój. To dzięki Bogu, Jego pomocy i sile człowiek może dokonywać wartościowych czynów.
Izajasz uświadamia nam, że w przeciwieństwie do Izraela nie możemy naśladować krnąbrnych przywódców ludu, nie możemy oddawać się ślepo pod panowanie różnych ziemskich władców, gdyż wszyscy oni przeminą. Również wszelkie starania ludu Bożego, aby o własnych siłach wybawić ziemię (dzisiejsza pseudoekologia), okażą się daremne. Prorok wzywa Izraela i nas, abyśmy na naszych drogach pamiętali o dobrodziejstwach, których doświadczaliśmy od Boga i tylko Jemu ufali.
Z teologicznego punktu widzenia wiersz 19, który mówi o ożywieniu narodu, jest ważną wypowiedzią na temat kształtującej się w Starym Testamencie idei zmartwychwstania (por. Ez 37,1-14; Dn 12,2n).

Komentarz do psalmu

Cały Psalm 102 jest pokutną modlitwą ubogiego, który w udręce przedstawia swoją skargę Panu. Dzisiejszy fragment jest wyznaniem ufności Bogu. Udręczona jednostka bądź naród mocno utożsamia się z losem Jerozolimy, zarówno w ucisku jak i w ocaleniu, które zawdzięczane jest Bogu objawiającemu swoje miłosierdzie.

Komentarz do Ewangelii

Dla większości ludzi, zwłaszcza młodych żyjących współcześnie, słowo „jarzmo” brzmi zupełnie obco i nie kojarzy się z żadnym przedmiotem. A jest to rodzaj uprzęży bydła roboczego, synonim niewoli, ale też urządzenie przytrzymujące, wzmacniające lub spinające jakieś części. Człowiek współczesny, hołdujący wolności osobistej, wzdryga się na samą myśl o jakimkolwiek ograniczeniu swobody, a tym bardziej dobrowolnego „zaprzęgnięcia się” w jakąś uprząż. Z tego powodu dzisiejsza ewangelia wydaje się tak obca, trudna i niezrozumiała, tym bardziej, że przecież Bóg daje ludziom nieograniczoną wolność.
Żeby dobrze zrozumieć myśl Jezusa, musimy uświadomić sobie różnicę między „jarzmem” a „chomątem”. Wielu biblistów tłumaczy tę perykopę w duchu chomąta, czyli części uprzęży w kształcie owalnej ramy zakładanej koniowi na szyję. Podkreślmy: jednemu koniowi. W takim znaczeniu faktycznie możemy interpretować słowa Jezusa opacznie jako ograniczenie wolności i zaprzęgnięcie do ciężkiej pracy, która niewiele ma wspólnego ze słodyczą i lekkim brzemieniem. Jezus wyraźnie mówi jednak o jarzmie, a to służy do zaprzęgnięcia dwóch(!) zwierząt pociągowych i taka parabola jest kluczem do zrozumienia przesłania dzisiejszej ewangelii.
Jezus, jako Bóg-Człowiek, doznaje wszystkiego, co niesie ze sobą kondycja ludzka. Rozumie też wysiłek i ciężką pracę, zwłaszcza tę, którą trzeba wykonywać w pojedynkę - tę w chomącie. Praca w jarzmie jest lżejsza, bo wykonuje się ją we dwoje. Jeśli wspomnimy ewangeliczną zasadę „jedni drugich ciężary noście”, to zrozumiemy, że Jezus zaprasza nas do dołączenia do Niego do wspólnego zaprzęgu. Idąc z Jezusem krok w krok, obok siebie, czujemy, że jarzmo życia staje się faktycznie lżejsze, a bliskość Jezusa, wspólna praca z Nim i życie w jedności z Bogiem-Człowiekiem są ukojeniem i słodyczą dla naszego trudnego życia.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Andrzeja Kosińskiego

 źródło: mateusz.pl

 (Mt 11,28)
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.

Módlmy się.

 Red.