Ewangelia na każdy dzień (13 lipca)

Pierwsze czytanie:

 (Iz 6, 1-8)
W roku śmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana zasiadającego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł; dwoma zakrywał swą twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał. I wołał jeden do drugiego: "Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały". Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a świątynia napełniła się dymem. I powiedziałem: "Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!" Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymając w ręce węgiel, który szczypcami wziął z ołtarza. Dotknął nim ust moich i rzekł: "Oto dotknęło to twoich warg, twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech". I usłyszałem głos Pana mówiącego: «Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?» Odpowiedziałem: "Oto ja, poślij mnie!"

Psalm:

(Ps 93 (92), 1. 2 i 5)
REFREN: Pan Bóg króluje, pełen majestatu

Pan króluje, oblókł się w majestat,
Pan wdział potęgę i nią się przepasał.
Tak świat utwierdził,
że się nie zachwieje.

Twój tron niewzruszony na wieki,
istniejesz od wieków, Boże.
Świadectwa Twoje bardzo godne są wiary;
Twojemu domowi świętość przystoi
po wszystkie dni, o Panie.

Aklamacja (1 P 4, 14)
Błogosławieni jesteście, jeżeli złorzeczą wam z powodu imienia Chrystusa, albowiem Duch Boży na was spoczywa

Ewangelia:

 (Mt 10, 24-33)
Jezus powiedział do swoich apostołów: "Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana. Wystarczy, jeśli uczeń będzie jak jego nauczyciel, a sługa – jak jego pan. Jeśli pana domu przezwali Belzebubem, to o ileż bardziej nazwą tak jego domowników. Nie bójcie się więc ich! Nie ma bowiem nic skrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie w świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach. Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież bez woli Ojca waszego żaden z nich nie spadnie na ziemię. U was zaś policzone są nawet wszystkie włosy na głowie. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. Do każdego więc, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Święty, Święty, Święty Pan, Bóg zastępów. Taki jest Bóg Izraela, Bóg działający i niedotykalny, z dystansu objawił się Mojżeszowi na górze Synaj. Święty Pan, Bóg zastępów. Jego świętość jest poza wszelką dostępną człowiekowi możliwością poznania i pojmowania, nie można jej skopiować ani z czymkolwiek porównać. Jego świętość jest obrażana przez zło powszechnie obecne w ludzie, który On sobie wybrał na szczególną własność. Potrójne qadosz wyraża najwyższy poziom świętości, nieporównywalną intensywność Jego świętości. On jest Święty, jedyny i nie ma Mu równych, bo On jest Stwórcą wszystkiego.
Powołanie Izajasza na proroka jest jednym z najbardziej niezwykłych i dynamicznych obrazów Starego Testamentu. Wszystko wydarzyło się tak niespodziewanie, że Izajasz nie mógł się do tego przygotować. Wydaje się, że jest zaskoczony nie tylko wizją Świętości Boga, lecz i sposobem wybrania go na proroka. Przerażony spodziewa się śmierci, bo przecież nikt nie może widzieć Boga, a on nie zdążył zakryć twarzy. Dopiero kiedy jeden z Serafinów dotknął jego ust rozżarzonym węglem wziętym z ołtarza, przemienia się jego serca, jego wina została zmazana, więc bez wahania odpowiada: „Oto jestem! Poślij mnie”.
Izajasz przez czterdzieści lat był prorokiem i cokolwiek głosił, zawsze był w tym obecny wątek świętości Boga, który przychodzi do swojego ludu z oczyszczeniem, by mógł on dostrzec Jego świętość.

Komentarz do pierwszego psalmu

Psalm 93 jest pieśnią pochwalną na cześć Boga Króla. Uwielbienie Boga jako Króla całej ziemi, Jego potęgi oraz stałości panowania nad światem jest dla psalmisty naturalnym wyrazem zaufania do Stwórcy. Dzieła Boga świadczą o Jego wierności, zasługują na wiarę ludu, z którym On związał się przymierzem i niezmiennie je wypełnia.

Komentarz do Ewangelii

Dzisiejszej perykopa to dalszy ciąg mowy misyjnej Jezusa, który przekonuje uczniów, że to Jego osoba jest źródłem i fundamentem ich misji. Być uczniem Jezusa, to dzielić Jego losi tak jak On poddać się prowadzeniu Boga Ojca, bezgranicznie zaufać w Jego opiekę i wyzwolić się z lęku przed utratą życia, bo groźniejsza dla człowieka jest utrata duszy, a nie mają do niej dostępu złoczyńcy – przeciwnicy Boga. Uczniowie, tak jak ich Nauczyciel, wezwani są do publicznego głoszenia królestwa Bożego, a dokładniej tego, czego On ich nauczał na osobności. Jezus zaś podkreśla, że Jego misja oparta jest na wyjątkowej, jedynej i niepowtarzalnej więzi z Ojcem, który przebywa w niebie. Silna więź z Jezusem otwiera uczniom drogę do Jego Ojca w niebie.
Zaparcie się Jezusa w codziennym życiu – spowoduje, że On nie przyzna się do nas przed Ojcem.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Krzysztofa Wojtynię

źródło: mateusz.pl

  (1 P 4, 14)
Błogosławieni jesteście, jeżeli złorzeczą wam z powodu imienia Chrystusa, albowiem Duch Boży na was spoczywa

Módlmy się.

(Ps 93 (92), 1. 2 )
Pan Bóg króluje, pełen majestatu