Ewangelia na każdy dzień (13 kwiecień)

Pierwsze czytanie:

(Dz 6,1-7)
Wówczas, gdy liczba uczniów wzrastała, zaczęli helleniści szemrać przeciwko Hebrajczykom, że przy codziennym rozdawaniu jałmużny zaniedbywano ich wdowy. Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbywali słowo Boże, a obsługiwali stoły - powiedziało Dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów. Upatrzcie zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości. Im zlecimy to zadanie. My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze słowa. Spodobały się te słowa wszystkim zebranym i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha świętego, Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii. Przedstawili ich Apostołom, którzy modląc się włożyli na nich ręce. A słowo Boże rozszerzało się, wzrastała też bardzo liczba uczniów w Jerozolimie, a nawet bardzo wielu kapłanów przyjmowało wiarę.

Psalm:

(Ps 33,1-2.4-5.18-19)
REFREN: Okaż swą łaskę ufającym Tobie

Sprawiedliwi, radośnie wołajcie na cześć Pana,
prawym przystoi pieśń chwały.
Sławcie Pana na cytrze,
grajcie Mu na harfie o dziesięciu strunach.

Bo słowo Pana jest prawe,
a każde Jego dzieło godne zaufania.
On miłuje prawo i sprawiedliwość,
ziemia jest pełna Jego łaski.

Oczy Pana zwrócone na bogobojnych,
na tych, którzy czekają na Jego łaskę,
aby ocalił ich życie od śmierci
i żywił ich w czasie głodu.

Aklamacja
Zmartwychwstał Chrystus, który wszystko stworzył i zlitował się nad ludźmi.

Ewangelia:

 (J 6,16-21)
Po rozmnożeniu chlebów, o zmierzchu uczniowie Jezusa zeszli nad jezioro i wsiadłszy do łodzi przeprawili się przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; jezioro burzyło się od silnego wiatru. Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. On zaś rzekł do nich: To Ja jestem, nie bójcie się! Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

W ubiegłą niedzielę oraz we wtorek czytaliśmy w Kościele fragment Dziejów Apostolskich mówiący o funkcjonowaniu pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej. Na podstawie tamtego opisu można było wnioskować, że nie miała ona żadnych problemów. Jej członkowie wszystko mieli wspólne i nikt nie cierpiał niedostatku. W dzisiaj czytanym fragmencie widzimy, że z czasem, gdy wspólnota się powiększała, zaczęły pojawiać się trudności w jej prowadzeniu. Wspólnota składała się z chrześcijan wywodzących się z Żydów wychowanych w kulturze greckiej, czytających pisma hebrajskie tłumaczone na grekę, oraz Hebrajczyków, czyli chrześcijan wywodzących się z Żydów posługujących się językiem aramejskim, wychowanych na pismach hebrajskich. Problem powstał właśnie pomiędzy tymi grupami. Helleniści zarzucili Hebrajczykom, że ich wdowy są traktowane niesprawiedliwie przy rozdawaniu jałmużny. Ta sytuacja była sygnałem dla apostołów, że przestali sobie ze wszystkim radzić. Byli jednak pewni, że nie mogą zaniedbywać głoszenia słowa Bożego, zwrócili się więc do wspólnoty, aby spośród siebie wybrali siedmiu mężczyzn do zajmowania się sprawami materialnymi. Wszystkim podobało się takie rozwiązanie. Wspólnota wybrała kandydatów spośród siebie i przedstawiła ich apostołom, którzy ten wybór potwierdzili.
Sytuacje kryzysowe w Kościele były na każdym etapie jego rozwoju i pewnie zawsze będą. Jednak każde pokonanie kryzysu może przynosić owoce w postaci rozwiązań lepiej sprawdzających się w nowych uwarunkowaniach. Ważne, aby nigdy nie działo się to kosztem zaniedbania głoszenia słowa Bożego.

Komentarz do pierwszego psalmu

Psalmista zachęca nas do wielbienia Boga na wszelkie możliwe sposoby. Przedstawia przymioty Boga i Jego dzieła, zachwyca się nimi i zapewnia, że „ziemia jest pełna Jego łaski”. Dodaje, że szczególne przywileje mają ludzie bogobojni, czyli ci, którzy oczekują Jego łaski. Ci, którzy liczą wyłącznie na własne siły, do tej grupy nie należą. Warto znaleźć się wśród uprzywilejowanych, bo nasze siły mogą zawodzić, zaś Jego łaska nie ma granic.

Komentarz do Ewangelii

Po rozmnożeniu chleba i ryb uczniowie wracali łodzią do Kafarnaum, a Jezusa nie było z nimi. Było ciemno i wietrznie, jezioro było wzburzone. Wtedy zobaczyli Jezusa kroczącego po jeziorze i się przestraszyli. Widzieli wcześniej wiele cudów, ale ten, który właśnie zobaczyli, przeraził ich. Jezus powiedział do nich: „To Ja Jestem, nie bójcie się”. Chcieli Go zabrać do łodzi, ale wtedy doświadczyli kolejnego cudu. Łódź natychmiast znalazła się w miejscu docelowym.
Ta scena może być ilustracją naszych życiowych doświadczeń przypominających wzburzone wody: naszych lęków, poczucia osamotnienia, zagubienia. Gdy nie rozumiemy wydarzeń dziejących się w naszym życiu, bądźmy otwarci na to, że pomoc może przyjść, inaczej niż byśmy się spodziewali. Gdy zaprosimy do tej sytuacji Jezusa, On przyjdzie z pomocą. On ma moc uciszyć wiatr, ale też może wykorzystać wiatr, abyśmy znaleźli się tam, dokąd zmierzaliśmy.

Komentarze zostały przygotowane przez Teresę Kołodziej

źródło: mateusz.pl

Zmartwychwstał Chrystus, który wszystko stworzył i zlitował się nad ludźmi.

Módlmy się.

(Ps 33,1-2)
Okaż swą łaskę ufającym Tobie