Ewangelia na każdy dzień (13 grudzień)

Pierwsze czytanie:

 (Iz 40,25-31)
„Z kimże byście mogli Mnie porównać, tak, żeby Mi dorównał?” — mówi Święty. Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy? Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu. Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły nikt się nie uchyli. Czemu mówisz, Jakubie, i ty, Izraelu, powtarzasz: „Zakryta jest moja droga przed Panem i prawo me przed Bogiem przeoczone?” Czy nie wiesz tego? Czyś nie słyszał? Pan to Bóg wieczny, Stwórca krańców ziemi. On się nie męczy ani nie nuży, Jego mądrość jest niezgłębiona. On dodaje mocy zmęczonemu i pomnaża siły omdlałego. Chłopcy się męczą i nużą, chwieją się słabnąc młodzieńcy; lecz ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły; biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą.

Psalm:

(Ps 103,1-2,3-4,8.10)
REFREN: Chwal i błogosław, duszo moja, Pana

Błogosław, duszo moja, Pana
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.

On odpuszcza wszystkie twoje winy
i uleczy wszystkie choroby,
On twoje życie ratuje od zguby,
obdarza cię łaską i zmiłowaniem.

Miłosierny jest Pan i łaskawy,
nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy.
Nie postępuje z nami według naszych grzechów
ani według win naszych nam nie odpłaca.

Aklamacja
Oto Pan przyjdzie, aby lud swój zbawić, błogosławieni, którzy są gotowi wyjść Mu na spotkanie.

Ewangelia:

 (Mt 11,28-30)
Jezus przemówił tymi słowami: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźmijcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Tekst dzisiejszy porusza cztery zagadnienia: kwestię porównywania Boga Stworzyciela; rozróżnienia nazewnictwa: Izrael i Jakub, cechy Boga w działaniu i ostatnia kwestia to skutki działania Bożego w życiu człowieka. Tekst zaczyna się kwestią tego, czy Pana Boga można z kimkolwiek porównać. Ciekawe różnice są w przekładach polskich. BT ma: Z kim moglibyście Mnie porównać, tak, żeby Mi dorównywał? – mówi Święty. Pytanie jest tak skonstruowane, że samo daje odpowiedź ukazującą moc i potęgę Boga, której nikt nie dorównuje. Natomiast w BP jest inaczej: „Do kogo Mnie porównacie, do kogo mogę być przyrównany?” – pyta Święty. Taka konstrukcja zdania daje możliwość porównania Boga z kimkolwiek innym. Oczywiście odpowiedź będzie taka sama, ale właśnie w zestawieniu tych translacji widzimy polaryzację i zwracamy uwagę na dokładność przekładu. Puenta jest taka: Nikt nie dorówna Bogu w Jego potędze stwarzania. Kolejna kwestia to zastosowane przez autora nazewnictwo: BT: Czemu mówisz, Jakubie, i ty, Izraelu, powtarzasz: «Zakryta jest moja droga przed Panem i prawo me przed Bogiem przeoczone?» BP: Dlaczego mówisz, Jakubie, i twierdzisz, Izraelu „Zakryta jest moja droga przed PANEM, moja skarga nie ociera do mojego Boga”. BT dokładniej oddaje kwestię rozdziału między Jakubem i Izraelem: Czemu mówisz, Jakubie, i ty, Izraelu, powtarzasz (…). Osobno Jakub, osobno Izrael. Jak wiemy, Izajasz działał w czasie, gdy biblijny naród wybrany, potomkowie Abrahama, Izaaka i Jakuba już nie tworzyli jednego królestwa, które powstało za czasów panowania Dawida, ale po śmierci jego syna – Salomona rozpadło się na dwa królestwa: południowe to Juda ze stolicą w Jerozolimie i północne królestwo Izrael, ze stolicą w Samarii. Każde z tych królestw miało własnych królów, własną świątynię i prowadziło własną politykę. W tym czasie, królestwo północne Izrael i Damaszek zagrażali Judzie i byli do niej wrogo nastawieni. Echo tego podziału mamy właśnie w tym tekście: Czemu mówisz, Jakubie – odnosi się do Judy, natomiast druga część zdania: i ty, Izraelu do królestwa północnego. Następnie jest mowa o cechach Boga w działaniu i jest to Pan Bóg wieczny, Stwórca, On się nie męczy, nie nuży, nie jest jak chłopiec czy młodzieniec, który słabnie. Jego mądrość jest niezgłębiona. Ostatnia kwestia, to, co z tego wynika, że Bóg jest i jaki jest. Tą kwestią jest oddziaływanie na człowieka: Bóg dodaje mocy zmęczonemu, pomnaża siły bezsilnemu, a tym, którzy Mu zaufali przywraca siły, daje skrzydła, jak skrzydła orła, sprawia, że będący w biegu nie męczą się, a ci, którzy są w drodze nie słabną. Warto mieć na uwadze, że działalność Izajasza przypadła na bardzo trudne politycznie czasy, które przyniosła potęga asyryjska, ale nie tylko ona zagrażała Judzie. W tym czasie, Juda zmagała się z agresją Izraela i Damaszku, jak to już zostało powiedziane. Zatem, słowa o zaufaniu Panu miały realne przełożenie na doświadczenie lęku i braku bezpieczeństwa i nie były one bez pokrycia. Gdy Bóg pociesza, gdy podnosi na duchu, gdy zapowiada pomoc, to to wszystko ma przełożenie na realne działania Boga.

Komentarz do psalmu

Psalm 103 uważany jest za jeden z najpiękniejszych, za perłę Psałterza. Ma trzy tematy. Centralnym i pierwszym tematem jest świętość, dobroć i miłosierdzie Boga. Autor mówi to z autopsji, przepełnia go szczęście i radość z powodu Bożego działania, którego doświadczył. Jest wdzięczny Bogu i zawsze chce o tym pamiętać. Kolejny temat jest skierowany do czytelnika i ma on pamiętać o tym, że Bóg odpuszcza wszystkie winy adresata, leczy wszystkie choroby, ratuje życie od zguby, obdarza łaską i zmiłowaniem. Trzecia część koncentruje się na Bogu i jest to pochwała miłosierdzia i Jego łaskawości, cierpliwości i braku skłonności do gniewu, taktyki postępowania takiej, że nie kieruje się ludzkimi grzechami i nie odpłaca człowiekowi według jego win. Podsumowując, schemat Psalmu jest następujący: autor wobec Boga - wdzięczność; Bóg wobec ludzi – przebaczenie; każdy człowiek, nie tylko autor wobec miłosierdzia Bożego – zostaje obdarowany przebaczeniem.

Komentarz do Ewangelii

Słowa tego fragmentu są często odnoszone do Serca Pana Jezusa. Mówią o zaproszeniu Jezusa skierowanego do osób, które doświadczają utrudzenia i obciążenia, by przyszły z tym do Niego a On da wytchnienie, pokrzepienie. Zobaczmy, On nie obiecuje zakończenia trudności tylko siłę do ich dźwigania, odpoczynek w trudnościach, ale nie od trudności. Mało tego, dalsze Jego słowa są imperatywem nakazującym wzięcie kolejnego jarzma, tym razem Jego. Należy to jarzmo przyjąć, ale nie jakkolwiek, tylko na wzór Jezusa. Przyjąć je tak, jak On je przyjmuje. Wskazują na to słowa: uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem. W jarzmie Jezusa jest recepta na ukojenie dla duszy – tak zapewnia Jezus. Ostatnie zdanie o tym, jakie jest Jego jarzmo i brzemię ma różne translacje. BT ma: Albowiem jarzmo moje jest SŁODKIE, a moje brzemię lekkie.; BP: Bo moje jarzmo jest ŁATWE DO NIESIENIA, a mój ciężar lekki; i jeszcze Przekład Ekumeniczny: Jarzmo Moje bowiem jest MIŁE, a Moje brzemię lekkie. Jak zinterpretować jarzmo, o którym mówi Jezus? Warto pójść tutaj za Międzynarodowym Komentarzem do Pisma Świętego, który widzi temat jarzma Jezusa wobec dyferencyjności jarzma, które nakładało Prawo ST w interpretacji faryzeuszy. Możemy zatem pójść w takim kierunku, w którym jarzmem nakładanym przez Jezusa jest Prawo Miłości, chociaż jest ono trudne w realizacji, wymaga wielu wyrzeczeń to przynosi ukojenie i daje siłę.

Komentarze zostały przygotowane przez s. dr Karmelę Sługocką OP

źródło: mateusz.pl

Oto Pan przyjdzie, aby lud swój zbawić, błogosławieni, którzy są gotowi wyjść Mu na spotkanie.

Módlmy się.

  (Mt 11,28-30)
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.

Red.