Ewangelia na każdy dzień (13.01)

Pierwsze czytanie:

 (Hbr 4, 1-5. 11)
Bracia: Lękajmy się, gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do Bożego odpoczynku, aby ktoś z was nie mniemał, iż jest jej pozbawiony. Albowiem i my otrzymaliśmy dobrą nowinę, tak jak i tamci, lecz tamtym słowo usłyszane nie było pomocne, gdyż nie łączyli się przez wiarę z tymi, którzy je usłyszeli. Wchodzimy istotnie do odpoczynku my, którzy uwierzyliśmy, jak to Pan powiedział: "Toteż przysiągłem w swym gniewie: Nie wejdą do mego odpoczynku", aczkolwiek dzieła były dokonane od stworzenia świata. Powiedział bowiem Bóg na pewnym miejscu o siódmym dniu w ten sposób: "I odpoczął Bóg w siódmym dniu po wszystkich dziełach swoich". I znowu tamże: "Nie wejdą do mego odpoczynku". Śpieszmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie poszedł za tym samym przykładem nieposłuszeństwa.

Psalm:

(Ps 78 (77), 3 i 4bc. 6-7. 8)
REFREN: Wielkich dzieł Boga nie zapominajmy

To, co usłyszeliśmy i poznaliśmy,
i co nam opowiedzieli nasi ojcowie,
opowiemy przyszłemu pokoleniu,
chwałę Pana i Jego potęgę.

O tym ma wiedzieć przyszłe pokolenie,
synowie, którzy się narodzą,
że mają pokładać nadzieję w Bogu
i nie zapominać dzieł Bożych,
lecz strzec Jego poleceń.

A niech nie będą jak ich ojcowie
pokoleniem opornych buntowników,
pokoleniem, którego serce jest niestałe,
a duch nie dochowuje wierności Bogu.

Aklamacja (Łk 7, 16)
Wielki prorok powstał między nami i Bóg nawiedził lud swój.

Ewangelia:

 (Mk 2, 1-12)
Gdy po pewnym czasie Jezus wrócił do Kafarnaum, posłyszano, że jest w domu. Zebrało się zatem tylu ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. I przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili nosze, na których leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: "Dziecko, odpuszczone są twoje grzechy". A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: "Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?" Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: "Czemu myśli te nurtują w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć paralitykowi: Odpuszczone są twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje nosze i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje nosze i idź do swego domu!" On wstał, wziął zaraz swoje nosze i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga, mówiąc: "Nigdy jeszcze nie widzieliśmy czegoś podobnego".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Dzisiejszy fragment Listu do Hebrajczyków kontynuuje surowe napomnienie i przestrogę przed utratą zbawienia z powodu buntu i nieposłuszeństwa. Tragiczny los buntowników mógłby pozbawić nadziei dojścia do celu, jakim jest wieczny odpoczynek, nieskończone życie w Bogu pełnym dobroci i miłosierdzia.
Odpoczynkiem chrześcijan jest odpoczynek w Bogu. Autor nawiązuje do odpoczynku samego Boga po całym dziele stworzenia świata i człowieka. Odpoczynek ten nazywa świętym szabatem, który jest aktywnym uwielbieniem Boga za całe Jego dzieło stwórcze. Chrześcijanie ten święty odpoczynek odnajdują w Jezusie Chrystusie. On jest darem Boga dla nas, źródłem prawdziwego pokoju i radości.
Autor Listu zachęca, by świętować dzieło zbawienia i odkupienia rodzaju ludzkiego w Jezusie, naszym Panu zwycięskim i Zmartwychwstałym. Nieuczestniczenie w tym świętowaniu nie jest tylko zwykłym brakiem wdzięczności Bogu za Jego dzieło stworzenia i odkupienia człowieka, ale nadto staje się odrzuceniem oferty zbawienia w Jezusie, a nawet ryzykiem niemożności wejścia do wiecznego odpoczynku w Bogu i uczestniczenia w chwale Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego.
Prośmy Boga, aby nauczył nas świętować Dzień Pański, zwycięstwo Jezusa nad śmiercią, grzechem i szatanem, abyśmy dostąpili godności wejścia do chwały Jezusa Chrystusa, zasiadającego po prawicy Ojca w niebie.

Komentarz do psalmu

Psalm 44 należy do zbiorowych lamentacji narodu. Kontekstem jest jakieś bolesne doświadczenie i nieszczęście. Skarga kierowana do Boga jest rodzajem modlitwy uniżenia, poszukiwania przyczyny zaistniałej sytuacji. Czasami trudno odnaleźć odpowiedź na cierpienie. Sama nawet przynależność do Boga może być wystawiana na próbę ze strony świata, który często nie myśli po bożemu. Sam Pan Jezus przestrzegał swych uczniów, że z powodu Jego imienia będą doświadczać różnych prób, a nawet będą „w nienawiści” wśród najbliższych domowników i rodziny. Jednak Bóg nadaje sens nawet takiemu po ludzku niezrozumiałemu i niezawinionemu cierpieniu. A jest to sens zbawczy w miłości cierpiącego za nas Jego Syna, Jezusa Chrystusa.

Komentarz do Ewangelii

Słowa Jezusa „Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów”, stanowią sedno i konkluzję dokonywania wszystkich cudów. Nie chodzi zatem o sam cud, ale o przebaczenie i nawiązanie na nowo relacji z Bogiem Stwórcą, który zła i cierpienia nie uczynił. To grzech jest źródłem wszelkiego nieszczęścia, utraty wiary i życia z Bogiem. Jezus przychodzi na świat, by nas pojednać z Bogiem i obdarzyć łaską życia w komunii z Bogiem. Cud jest tylko potwierdzeniem tego, co dokonuje się we wnętrzu człowieka i jego serca. Bóg na nowo pragnie zamieszkać w oczyszczonej duszy. Życie nabiera nowego sensu. Sparaliżowany człowiek powraca w pełni sił do swoich obowiązków i codzienności. Staje się uczniem Jezusa, który pojednany z Bogiem przez łaskę uwolnienia od grzechów może realizować swoją ziemską misję, odnajdując radość w Bogu i Jego mocy uwolnienia od paraliżującego nas zła.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Leszka Rasztawickiego

źródło: mateusz.pl

(Łk 7, 16)
Wielki prorok powstał między nami 

Módlmy się.

 (Łk 7, 16)
Wielki prorok powstał między nami i Bóg nawiedził lud swój.

Red.