Ewangelia na każdy dzień (12 październik)

Pierwsze czytanie:

 (Ml 3, 13-20a)
"Bardzo przykre stały się wasze mowy przeciwko Mnie" mówi Pan. "Wy zaś pytacie: „Cóż takiego mówiliśmy między sobą przeciw Tobie?” Mówiliście: „Daremny to trud służyć Bogu. Bo jakiż pożytek mieliśmy z tego, żeśmy wykonywali polecenia Jego i chodzili smutni w pokucie przed Panem Zastępów? A teraz raczej zuchwałych nazywamy szczęśliwymi, bo wzbogacili się bardzo ludzie bezbożni, którzy wystawiali na próbę Boga, a zostali ocaleni”. Wtedy mówili między sobą ludzie bojący się Boga, a Pan uważał i to posłyszał. Zapisano to w Księdze Wspomnień przed Nim dla dobra bojących się Pana i czczących Jego imię. "Oni będą moją własnością, mówi Pan Zastępów, w dniu, w którym będę działał, a będę dla nich łaskawy, jak jest litościwy ojciec dla syna, który jest mu posłuszny. Wtedy zobaczycie różnicę między sprawiedliwym a krzywdzicielem, między tym, który służy Bogu, a tym, który Mu nie służy. Bo oto nadchodzi dzień palący jak piec, a wszyscy pyszni i wszyscy wyrządzający krzywdę będą słomą, więc spali ich ten nadchodzący dzień, mówi Pan Zastępów, tak że nie pozostawi po nich ani korzenia, ani gałązki. A dla was, czczących moje imię, wzejdzie słońce sprawiedliwości i uzdrowienie w jego promieniach".

Psalm:

(Ps 1, 1-2a. 3-4. 6)
REFREN: Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu

Szczęśliwy człowiek, który nie idzie za radą występnych
nie wchodzi na drogę grzeszników
i nie zasiada w gronie szyderców,
lecz w prawie Pańskim upodobał sobie.

On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą,
które wydaje owoc w swoim czasie,
liście jego nie więdną,
a wszystko, co czyni, jest udane.

Co innego grzesznicy:
są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
Albowiem znana jest Panu droga sprawiedliwych,
a droga występnych zaginie.

Aklamacja (Dz 16, 14b)
Otwórz, Panie, nasze serca, abyśmy uważnie słuchali słów Syna Twojego.

Ewangelia:

(Łk 11, 5-13)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, użycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się. Drzwi są już zamknięte i moje dzieci leżą ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Mówię wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje. I ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajdzie, a kołaczącemu otworzą. Jeżeli którego z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Czytamy dziś w liturgii fragment wzięty z ostatniej w kanonie zbioru mów Dwunastu Proroków Księgi Malachiasza. Samo imię proroka jest już wyzwaniem. Oznacza ono po prostu „Posłaniec Pana”. Powstaje więc wątpliwość, czy mamy do czynienia z imieniem własnym czy może Człowiek Boga ukrył się za imieniem swej misji. Zrozumienie tekstu, w którym spotykamy dziś Słowo Boże ułatwia poznanie kontekstu historycznego działalności Proroka. Większość komentatorów jest zdania, że jesteśmy już w epoce perskiej dziejów Izraela, tzn. po powrocie z niewoli babilońskiej i po odbudowie zburzonej przez Babilończyków Świątyni. Malachiasz wypowiada wiele gorzkich słów właśnie pod adresem kapłanów- sług Boga. Nie chodzi tylko o zaniedbania w trosce o kult. Słuchamy o grzechu zwątpienia, który opanował serca ludzi Boga. Jeśli górę biorą złoczyńcy, bezbożni i niesprawiedliwi, jaki jest sens służyć Panu, zachowywać Jego przykazania, składać Mu ofiary? Malachiasz przypomina osłabionym zwątpieniem w dobro sercom, że doczesność to nie wszystko. Przyjdzie dzień, kiedy Pan okaże się Sędzią ludzkich czynów. Nie da się uciec od sprawiedliwości Boga. Potrzeba tylko cierpliwości. Prawda jest córką czasu. Prawdę ludzkich serc okaże nadchodzący Dzień Pana. Wówczas dobro i zło, dziedzictwo ludzkich dni, spotkają się z Bożą odpłatą.

Komentarz do psalmu

Modlimy się dziś słowami otwierającymi cały zbiór Psałterza. Psalm 1 jest nazywany od czasów Ojców „bramą” tej Księgi. To mądrościowa medytacja nad ludzkim życiem, nad wyborami, których dokonują ludzkie serca. Życie można przeżyć wędrując drogą dobra bądź drogą występku, drogą życia bądź drogą śmierci. Warto zauważyć, że Psalmista rozpoczyna refleksję od wskazania tego, czego dobry człowiek, nazywany błogosławionym lub szczęśliwym, nie robi. Błogosławieństwo przychodzi przez unikanie ludzi oddanych złu. Dzięki temu Sprawiedliwy może, jak wiecznie zielone drzewo, zapuścić korzenie przy życiodajnej wodzie – w nieustannej medytacji Tory, Prawa Pana. O ile droga życia przynosi trwałe owoce, to idący drogą śmierci są tylko siewcami i zbieraczami plew. Idą za nicością i obracają się w nicość. Gwarantem wszystkiego jest sam Bóg, który jednoczy się głęboko z ludźmi, którzy jednoczą się z Nim, medytując Jego Słowo.

Komentarz do Ewangelii

Ewangelia Łukasza bywa nazywana Ewangelią Miłosierdzia. Dostrzec to możemy również dzięki czytanej dziś perykopie. Kolejną przypowieścią, tym razem odwołującą się do relacji przyjaźni i do życia rodzinnego, Jezus zaprasza do wytrwałości i wierności w modlitwie. Dobry Ojciec wie, czego potrzeba dzieciom. Nie odmówi im tego, co prowadzi do dobra, co pomoże im podtrzymać życie, co umocni wspólnotę. Chleb zostanie dany, choćby o północy. Również ze względu na wytrwałość proszących. Cierpliwość, o którą prosi nas Bóg, wprowadzając serca w stan oczekiwania, nie jest wyrazem Jego obojętności lecz znakiem miłości. Czekając wzrastamy. Oczekując pozwalamy wierze działać. Potwierdzamy, że słowa „ufam Tobie” nie są jedynie pustą deklaracją. Największym darem pozostaje sama Boża obecność i świadomość tego, że w Miłości On zawsze jest pierwszy.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Jarosława Kwiatkowskiego

źródło: mateusz.pl

 (Dz 16, 14b)
Otwórz, Panie, nasze serca, abyśmy uważnie słuchali słów Syna Twojego.

Módlmy się.

 Otwórz moje uszy, Panie, na wołanie moich braci

Red.