Ewangelia na każdy dzień (10.08)

Pierwsze czytanie:

 (2 Kor 9,6-10)
Bracia: Kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie. Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg. A Bóg może zlać na was całą obfitość łaski, tak byście mając wszystkiego i zawsze pod dostatkiem, bogaci byli we wszystkie dobre uczynki według tego, co jest napisane: „Rozproszył, dał ubogim, sprawiedliwość Jego trwa na wieki”. Ten zaś, który daje nasienie siewcy, i chleba dostarczy ku pokrzepieniu, i ziarno rozmnoży, i zwiększy plon waszej sprawiedliwości.

Psalm:

(Ps 112, 1-2. 5-6. 7-8. 9)
REFREN: Mąż sprawiedliwy obdarza ubogich

Błogosławiony człowiek, który boi się Pana
i wielką radość znajduje w Jego przykazaniach.
Potomstwo jego będzie potężne na ziemi,
dostąpi błogosławieństwa pokolenie prawych.

Dobrze się wiedzie człowiekowi, który z litości pożycza
i swymi sprawami zarządza uczciwie.
Sprawiedliwy nigdy się nie zachwieje
i pozostanie w wiecznej pamięci.

Nie przelęknie się złej nowiny,
jego mocne serce zaufało Panu.
Jego wierne serce lękać się nie będzie
i spojrzy z wysoka na swych przeciwników.

Rozdaje i obdarza ubogich,
jego sprawiedliwość będzie trwała zawsze,
wywyższona z chwałą
będzie jego potęgą.

Aklamacja (J 12, 26)
Kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa.

Ewangelia:

(J 12, 24-26)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Słowa Apostoła Pawła padają w kontekście organizowania zbiórki na rzecz Kościoła w Jerozolimie, co jest praktycznym wyrazem jedności Kościołów. Paweł w tym celu wysłał do Koryntian Tytusa oraz dwóch innych braci. Paweł przypomina, na czym polega prawdziwy dar. Powinien wynikać on nie z przymusu, z czyichś oczekiwań, z chęci uzyskania czegoś – np. wdzięczności, ale powinien pochodzić z pragnienia serca. Tak dany dar – z potrzeby serca, bez jakichkolwiek oczekiwań, przynosi radość, co podkreśla apostoł cytatem z Księgi Przysłów w jej greckim tłumaczeniu (Prz 22, 8a). Paweł, odwołując się do metafory siania i zbiorów wyjaśnia, że wtedy otrzymamy z hojnością, jeżeli z hojnością dawaliśmy. Jeżeli chcemy zebrać dobry plon, potrzebujemy najpierw szczodrze zasiać ziarno. Nie chodzi tu też o to, ile daliśmy (fizyczną wielkość daru), ale z jakim sercem, z jakim nastawieniem. Apostoł podkreśla, że wszelkie bogactwo fizyczne i duchowe (bogaci w dobre uczynki) pochodzi od Boga, który ma moc obdarzać obficie ludzi swoją łaską. Ma też możliwość pomnażać moc naszych uczynków płynących z serca (zwiększy plon waszej sprawiedliwości). W swojej argumentacji Paweł przywołuje tekst psalmu oraz proroków.

Komentarz do psalmu

Psalm 112 jest psalmem alfabetycznym, co oznacza, że kolejne wersy zaczynają się od kolejnych liter alfabetu hebrajskiego. Dominuje w tym psalmie temat szczęścia sprawiedliwych, żyjących prawem Bożym. Najpierw człowiek potrzebuje zaufać Bogu i umiłować Jego słowo, aby potem wprowadzić je w życie poprzez miłość okazywaną słabszym. Podkreślone zostaje właściwe zarządzanie swoimi sprawami oraz pożyczanie potrzebującym.

Komentarz do Ewangelii

Logion Jezusa znajduje się w sekcji zapowiadającej uwielbienie Jezusa, następuje tuż po wjeździe do Jerozolimy. Jezus rozpoczyna ten logion od stwierdzenia, że nadeszła godzina, aby Syn Człowieczy został uwielbiony. Wypowiedzi Jezusa kierowane są do tłumu, ale w obecności uczniów. Pretekstem jest prośba Greków (perspektywa uniwersalistyczna) o to, by zobaczyć Jezusa. Jezus pokazuje im się jednak na innym poziomie niż oczekiwali. Wiara oparta tylko na „widzeniu” jest niewystarczająca. Chwała Jezusa objawi się jednak poprzez Jego śmierć, którą symbolizuje właśnie ziarno umierające w ziemi, dzięki czemu może ono wydać plon. Obraz ziarna przywołuje obecną u synoptyków przypowieść o siewcy. Jezus wskazuje na pewien paradoks – usilne pragnienie zachowania tego życia, które mamy tu na ziemi, doprowadza do utraty życia wiecznego. Jezus zaprasza uczniów do podążania Jego ścieżką, do naśladowania Go, dzięki czemu ich też Ojciec otoczy chwałą.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Annę Twardziłowską

źródło: mateusz.pl

 (J 12, 24-26)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. 

Módlmy się.

 (J 12, 26)
Kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa.

Red.