Ewangelia na każdy dzień (10.03)

Pierwsze czytanie:

 Rdz 37, 3-4. 12-13a. 17b-28
Izrael miłował Józefa bardziej niż wszystkich innych swych synów, jako urodzonego w podeszłych jego latach. Sprawił mu też długą szatę z rękawami. Bracia Józefa, widząc, że ojciec kocha go bardziej niż ich wszystkich, tak go znienawidzili, że nie mogli zdobyć się na to, aby przyjaźnie z nim rozmawiać. Kiedy bracia Józefa poszli paść trzody do Sychem, Izrael rzekł do niego: "Czyż twoi bracia nie pasą trzody w Sychem? Chcę cię posłać do nich". Józef udał się więc za swymi braćmi i znalazł ich w Dotain. Oni ujrzeli go z daleka i zanim się do nich przybliżył, postanowili podstępnie go zgładzić, mówiąc między sobą: "Oto tam nadchodzi ten, który miewa sny! Teraz zabijmy go i wrzućmy do którejkolwiek studni, a potem powiemy: Dziki zwierz go pożarł. Zobaczymy, co będzie z jego snów!" Gdy to usłyszał Ruben, postanowił ocalić go z ich rąk; rzekł więc: "Nie zabijajmy go!" I mówił Ruben do nich: "Nie doprowadzajcie do rozlewu krwi. Wrzućcie go do studni, która jest tu na pustkowiu, ale nie podnoście na niego ręki" – po to, by wybawić go z ich rąk, a potem zwrócić go ojcu. Gdy Józef przybył do swych braci, oni zdarli z niego odzienie – długą szatę z rękawami, którą miał na sobie. I pochwyciwszy go, wrzucili do studni: studnia ta była pusta, bez wody.Kiedy potem zasiedli do posiłku, podniósłszy oczy, ujrzeli z dala idących z Gileadu kupców izmaelskich, których wielbłądy niosły wonne korzenie, żywicę i olejki pachnące; ciągnęli oni, wioząc to do Egiptu. Wtedy Juda rzekł do swych braci: "Cóż nam przyjdzie z tego, gdy zabijemy naszego brata i nie ujawnimy naszej zbrodni? Chodźcie, sprzedamy go Izmaelitom! Nie podnośmy ręki na niego, wszak jest on naszym bratem!" I usłuchali go bracia. I gdy kupcy madianiccy mijali ich, bracia, wyciągnąwszy śpiesznie Józefa ze studni, sprzedali go Izmaelitom za dwadzieścia sztuk srebra, a ci zabrali go z sobą do Egiptu.

Psalm:

(Ps 105 (104), 16-17. 18-19. 20-21)
REFREN: Wspomnijcie cuda, które Pan Bóg zdziałał.

Pan przywołał głód na ziemię
i odebrał cały zapas chleba.
Wysłał przed nimi męża:
Józefa, którego sprzedano w niewolę.

Kajdanami ścisnęli mu nogi,
jego kark zakuto w żelazo,
aż się spełniła jego przepowiednia
i poświadczyło ją słowo Pańskie.

Król posłał, aby go uwolnić,
wyzwolił go władca ludów.
Ustanowił go panem nad swoim domem,
władcą całej posiadłości swojej.

Aklamacja (J 3, 16)
Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego; każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.

Ewangelia:

 (Mt 21, 33-43. 45-46)
Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu: "Posłuchajcie innej przypowieści: Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej tłocznię, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna. Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: „To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo”. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc przybędzie właściciel winnicy, co uczyni z owymi rolnikami?" Rzekli Mu: "Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze". Jezus im rzekł: "Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach”. Dlatego powiadam wam: królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce". Arcykapłani i faryzeusze, słuchając Jego przypowieści, poznali, że o nich mówi. Toteż starali się Go pochwycić, lecz bali się tłumów, ponieważ miały Go za proroka.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Jako wierzący jesteśmy przekonani, że Bóg nawet ze złych ludzkich czynów wyprowadza dobro. Przykładem jest historia Józefa i jego braci. Józef był umiłowanym synem Jakuba i wiódł szczęśliwe życie do czasu, gdy jego bracia z zazdrości o miłość ojca postanowili go zgładzić. Ciekawe jest to, że Biblia nie mówi nic o jego reakcji na wrzucenie do studni czy oddanie go w ręce Madianitów. Żadnego krzyku czy płaczu. Józef był pełen ufności i beztroski nawet w obliczu niechęci i wrogości braci, a tym samym symbolizował człowieka żyjącego w niewinności i prostocie. Może właśnie dzięki tym cechom stał się doskonałym narzędziem w rękach Boga. Dalsza historia pokazuje, jak Józef, będąc na dworze faraona, wybawił od głodu swojego ojca i braci.
Istotną rolę w tym wydarzeniu odegrał Ruben, który złamał jedność braci i zasugerował, żeby nie zabijać Józefa, lecz żywego wrzucić do wyschniętej studni. Musiał on cieszyć się autorytetem wśród rodzeństwa, bo bracia posłuchali go. Pomyślmy o naszym życiu i przypomnijmy sobie sytuacje, kiedy nawet wśród najbliższych trudno nam było wypowiedzieć swoje odmienne zdanie. A przecież możemy swoją opinią tak wiele zmienić. Odwaga Rubena wpłynęła nieco później na Judę, który zaproponował braciom sprzedanie Józefa kupcom. Można sądzić, że Ruben swoim sprzeciwem zapoczątkował proces ratowania Józefa. Przypomnijmy sobie, ile razy nasze odmienne zdanie w jakiejś kwestii sprawiło, że i inni myślą podobnie jak my, ale brak im odwagi, aby przeciwstawić się ogółowi.
Ta opowieść uczy nas, że Bóg daje nam siłę do zniesienia każdego cierpienia, jeśli tylko w pełni Mu zaufamy. Tylko Pan widzi przyszłość i wie, jak wykorzystać nawet złe wydarzenia i przynieść człowiekowi ocalenie.

Komentarz do psalmu

Naukowcy przyjmują, że Psalm 105 powstał w czasie przesiedlenia babilońskiego. Jest on Hymnem ku czci Zbawcy, który ma moc wyzwolenia z ucisku. Jako jeden z przykładów Bożego panowania nad wszystkim, co się dzieje na świecie, przywołuje usłyszaną dzisiaj historię Józefa i jego braci. Przypomina nam, abyśmy Mu ufali i szukali woli Pana i Jego mocy, zawsze pragnęli być w Jego obecności (por. Ps 105,4).

Komentarz do Ewangelii

Jezus w swoim nauczaniu daje się poznać jako znawca Prawa i Proroków, czyli Słowa Bożego. Wielokrotnie, rozpoczynając swoje nauczanie, odwołuje się do ksiąg Starego Testamentu. Tak dzieje się i w dzisiejszym fragmencie z Ewangelii wg Św. Mateusza. Kanwą do przypowieści o dzierżawcach winnicy jest Pieśń o winnicy z Księgi proroka Izajasza (5,1-7). Jest ona historią relacji Izraela z Bogiem, który jest ukazany jako właściciel winnicy. Winnicą jest naród żydowski, dzierżawcami – przywódcy religijni, a kolczastym żywopłotem – Prawo Mojżeszowe. Sługami właściciela są prorocy, a synem sam Jezus Chrystus. Cała opowieść jest na tyle czytelna, że nawet arcykapłani i faryzeusze nie mieli problemu z jej odczytaniem i wzięciem do siebie. Na zakończenie Jezus odwołuje się do Psalmu 118: Kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym. Pan to sprawił i jest to cudem w oczach naszych. Aby tak płynnie cytować Słowo Boże, Jezus z pewnością musiał je pilnie czytać i rozważać. Jest to również dla nas zachęta, aby codziennie, regularnie karmić się lekturą Pisma Świętego.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Andrzeja Kosińskiego

źródło: mateusz.pl

 (J 3, 16)
Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego; każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.

Módlmy się.

  (J 3, 16)
Tak Bóg umiłował świat, że swojego Syna Jednorodzonego dał .

Red.