Ewangelia na każdy dzień (09 maj)

Pierwsze czytanie:

 (Dz 14,19-28)
Do Listry nadeszli żydzi z Antiochii i z Ikonium. Podburzyli tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że nie żyje. Kiedy go jednak otoczyli uczniowie, podniósł się i wszedł do miasta, a następnego dnia udał się razem z Barnabą do Derbe. W tym mieście głosili Ewangelię i pozyskali wielu uczniów, po czym wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, Umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego. Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli. Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Nauczali w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali. Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary. I dość długi czas spędzili wśród uczniów.

Psalm:

(Ps 145,10-13.21)
REFREN: Niech wierni Twoi głoszą Twe królestwo

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi święci.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Pan jest wierny we wszystkich swoich słowach
i we wszystkich dziełach swoich święty.
Niech usta moje głoszą chwałę Pana,
a Jego święte imię niech wielbi wszystko, co żyje.

Aklamacja (J 3,15)
Trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.

Ewangelia:

 (J 14,27-31a)
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał”.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

„Dzieje tych Apostołów” (Praxeis ton Apostolon) – tak dokładnie brzmi tytuł Księgi dominującej w okresie wielkanocnym; „tych”, czyli Piotra i Pawła. Obecnie, znajdujemy się już w części, która opowiada wyłącznie o podróżach misyjnych tego ostatniego. Dzisiejszy fragment opisuje zakończenie pierwszej z nich. Zachęcam więc, by zajrzeć na koniec własnego egzemplarza Biblii i dosłownie „palcem po mapie”, która zwykle jest tam załączona, potowarzyszyć Apostołowi. Co podkreśla dzisiejsza relacja? Cztery rzeczy. Po pierwsze, cierpienie i determinację: wyprawa św. Pawła nie przypomina pielgrzymek papieskich, pieczołowicie przygotowanych i zabezpieczonych, uwzględniających kulturalne spotkania z przedstawicielami innych religii; przeciwnie, jako wyznawca Jezusa, narażony jest nawet na ukamienowanie ze strony żydowskich rodaków, całkiem analogicznie do swojego Mistrza. Po drugie, spójność i wzorcowość: ponieważ Apostoł sam wchodzi do królestwa Bożego przez wiele ucisków, może zachęcać uczniów do wytrwania w wierze; jest nauczycielem, bo najpierw jest świadkiem (por. św. Paweł VI, Evangelii nuntiandi, 41). Po trzecie, talent wychowawczy – ojcowski i drużbowy (por. Ga 4, 19; 2 Kor 11, 2): Pawłowi zależy na samodzielności nowych Kościołów, dlatego w każdym ustanawia starszych. Wreszcie, zmysł jedności: Apostoł nie traktuje Kościołów jako „federacji” albo „filii”, które rządzą się własnymi prawami, po swojemu rozumieją wiarę, moralność i kult – takie pomysły „dzieliłyby Chrystusa” i fałszowały prawdę (por. 1 Kor 1, 13); po powrocie do macierzystej wspólnoty w Antiochii Apostoł nie przedstawia jej nowych członków „klubu”, lecz nowo narodzonych braci i siostry!

Komentarz do psalmu

Przedmiotem hymnu jest królestwo Pana, oddane także jako Jego panowanie. W połączeniu z poprzedzającym czytaniem psalm ten wyraża pragnienie powszechnego poznania – i uznania – Jezusa jako jedynego Pana i Zbawiciela, dostępnego wszystkim, którzy przyjmą wiarę w Niego. Streszczeniem tego życzenia może być druga prośba Modlitwy Pańskiej: „Ojcze nasz… przyjdź Królestwo Twoje!”. W jej rozwinięciu Katechizm poucza o czterech rzeczach: po pierwsze, „Królestwo Boże jest już obecne. Przybliżyło się w Słowie Wcielonym, jest głoszone w całej Ewangelii, przyszło w Śmierci i Zmartwychwstaniu Chrystusa. Od Ostatniej Wieczerzy Królestwo Boże przychodzi w Eucharystii: jest pośród nas” (KKK 2816); po drugie, „w Modlitwie Pańskiej chodzi przede wszystkim o ostateczne przyjście Królestwa Bożego w chwili powrotu Chrystusa. To pragnienie nie oddala jednak Kościoła od jego posłania na tym świecie, ale raczej go w nie angażuje” (KKK 2818); po trzecie, „rozeznając według Ducha, chrześcijanie powinni [jednak] dostrzegać różnicę między wzrostem Królestwa Bożego a rozwojem kultury i społeczeństwa, do jakiego się przyczyniają” (KKK 2820); wreszcie, „jedynie czyste serce może z całą pewnością powiedzieć: «Przyjdź Królestwo Twoje»… Kto zachowuje czystość w uczynkach, myślach i słowach, ten [tylko] może powiedzieć Bogu: «Przyjdź Królestwo Twoje!»” (KKK 2819). Który z tych wątków jest Ci dziś najbliższy?

Komentarz do Ewangelii

Po przerwie spowodowanej niedzielą oraz wczorajszą uroczystością, kontynuujemy lekturę ostatniej wieczerzy wg św. Jana – odczytywanej już retrospektywnie: Powiedziałem wam o tym (= Moim odejściu do Ojca), zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. I stało się, a uczniowie uwierzyli – choć ani natychmiast, gdy się to stało, ani samodzielnie, bez pouczających spotkań ze Zmartwychwstałym i bez daru Jego Ducha. Te trzy rzeczy – zapowiedź, objawienie i łaska – uzmysławiają nam, z jakim namaszczeniem i pieczołowitością Bóg zadbał o apostołów. Żeby się nie zdziwili (choć i tak będą zaskoczeni), zapowiada im wszystko zawczasu; żeby nie mieli pytań (choć i tak je zadadzą), wychodzi im naprzeciw; żeby mieli moc (choć i tak osłabną), wyposaża ich umysł od wewnątrz. Najważniejsze, że to On wie, że Jego zabiegi w zupełności im wystarczą, by doznać pokoju, przegnać lęk i rozradować się z przebiegu historii zbawienia. Dosięgając w ten sposób swoich apostołów, Jezus poprzez nich będzie „chwytał” chrześcijan.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Błażeja Węgrzyna

źródło: mateusz.pl

 (J 3,15)
Trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.

Módlmy się.

 (J 3,15)
Trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego

Red.