Ewangelia na każdy dzień (06.09)

Pierwsze czytanie:

 (1 Kor 6, 1-11)
Bracia: Czy odważy się ktoś z was, gdy zdarzy się nieporozumienie z drugim, szukać sprawiedliwości u niesprawiedliwych, zamiast u świętych? Czyż nie wiecie, że święci będą sędziami tego świata? A jeśli świat będzie przez was sądzony, to czy nie jesteście godni wyrokować w tak błahych sprawach? Czyż nie wiecie, że będziemy sądzili także aniołów? O ileż przeto więcej sprawy doczesne! Wy zaś, gdy macie sprawy doczesne do rozstrzygnięcia, zwracacie się do ludzi za nic uważanych w Kościele! Mówię to, aby was zawstydzić. Bo czyż nie znajdzie się wśród was ktoś na tyle mądry, by mógł rozstrzygać spory między swymi braćmi? A tymczasem brat oskarża brata, i to przed niewierzącymi. Już samo to jest godne potępienia, że w ogóle zdarzają się wśród was sądowe sprawy. Czemuż nie znosicie raczej niesprawiedliwości? Czemuż nie ponosicie raczej szkody? Tymczasem wy dopuszczacie się niesprawiedliwości i wyrządzacie szkody, i to właśnie braciom. Czyż nie wiecie, że niesprawiedliwi nie posiądą królestwa Bożego? Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwiąźli, ani mężczyźni współżyjący z sobą, ani złodzieje, ani chciwi, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego. A takimi byli niektórzy z was. Lecz zostaliście obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni w imię Pana naszego, Jezusa Chrystusa, i przez Ducha Boga naszego.

Psalm:

(Ps 149, 1b-2. 3-4. 5-6a i 9b)
REFREN: Pan w swoim ludzie upodobał sobie

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
głoście Jego chwałę w zgromadzeniu świętych.
Niech się Izrael cieszy swoim Stwórcą,
a synowie Syjonu radują swym Królem.

Niech imię Jego czczą tańcem,
niech grają Mu na bębnie i cytrze.
Bo Pan swój lud miłuje,
pokornych wieńczy zwycięstwem.

Niech święci cieszą się w chwale,
niech się weselą przy uczcie niebieskiej.
Chwała Boża niech będzie w ich ustach;
to jest chwałą wszystkich Jego świętych.

Aklamacja (J 15, 16)
Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem, abyście szli i owoc przynosili.

Ewangelia:

 (Łk 6, 12-19)
Pewnego razu Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc trwał na modlitwie do Boga. Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, któremu nadał imię Piotr, i brata jego, Andrzeja, Jakuba, Jana, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Szymona z przydomkiem Gorliwy, Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą. Zszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie; był tam liczny tłum Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jeruzalem oraz z nadmorskich okolic Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia. A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Wspólnota chrześcijańska musi trwać u stóp krzyża, przyjmując z wiarą jego tajemnicę. Siła Kościoła w słabości krzyża się doskonali, nie inaczej. Kościół niesie Chrystusa światu, jeśli ukazuje się jako czerpiący swą moc jedynie z krzyża, a nie jakiejkolwiek potęgi tego świata (finansów, polityki, mediów, prawa).
Św. Paweł, znając jedynie Chrystusa ukrzyżowanego i będąc pewnym, że udziela się On nieustannie w darze z siebie, wprowadza swoim słowem niewyczerpaną i zaskakującą tajemnicę daru Bożej łaski. Zdawał sobie sprawę, że zejście przepowiadania na niższy poziom, czyli poziom ludzkiej wiedzy – poprawnej, przekonującej czy napuszonej, jest zdradą tego co najważniejsze. To nie świecki trybunał, ale Słowo Boże osądza nasze sumienie: w jego świetle widzimy dobro lub zło naszych czynów. Apostoł nazwał po imieniu i potępił grzechy panoszące się we wspólnocie korynckiej. W jaki sposób Koryntianie kiedyś mogli i my dzisiaj możemy porzucić zło naszych uczynków i wprowadzać jedność we wspólnotach, w których żyjemy? By przyjąć tajemnicę ciągle nam dawaną przez żywego Boga i zarazem odrzucić grzech, trzeba trwać w wewnętrznej postawie modlitewnej, wsłuchiwać się w głos Boga, skierowany do nas osobiście, być gotowym przyjąć ten głos i stosować go w życiu. Trzeba trwać w Bożej obecności, ponieważ obcowanie z Tajemnicą trzeba odnawiać, aktem wiary nakierowywać się na nią (nie chodzi o wzruszenia czy sentymentalne doznania), bo tajemnica prowadząca nas do Bożej mądrości nieraz nam umyka.

Komentarz do psalmu

Psalm, którym modlimy się podczas dzisiejszej Liturgii, należy do hymnów dziękczynno – pochwalnych. Być może służył on do uświetnienia liturgii w odbudowywanej po wygnaniu Świątyni Jerozolimskiej. Większa jego część jest zachętą do wychwalania Boga w różnych życiowych sytuacjach: podczas Liturgii i podczas odpoczynku, w czasie uczty czy codziennych obowiązków. Wówczas modlitwa dziękczynienia i uwielbienia przepełnia nasze życie i je, w sposób niezauważalny, przemienia.

Komentarz do Ewangelii

Jezus dostrzegał, że Jego działalność wzbudza krytyczne i wrogie postawy wśród elity Izraela. Widział swoją trudną sytuację i przeczuwał bliską śmierć. Potrzebował oddalenia od ludzi i modlitwy.
Każdy z nas ma w swoim życiu takie chwile, w których pragnie być sam, kiedy potrzebuje zastanowienia się nad sobą i przemyślenia decyzji, które ma podjąć. Samo myślenie tu nie wystarczy – potrzebne jest, w wewnętrznej ciszy, wsłuchanie się w głos Boga.
Po modlitwie Jezus podjął decyzję wyboru dwunastu apostołów – tylu, ile wynosi liczba plemion izraelskich. Jezus ustanowił nowy lud Boży, który będzie nowym Kościołem, w przeciwieństwie do tradycjonalizmu ówczesnej elity religijnej Izraela zredukowanego do roli muzeum.
Fragment Łk 6, 17-19 jest takim małym streszczeniem działalności Jezusa. Cała Galilea jest już zbyt mała dla Pana. Ten obraz pokazuje drogę Słowa Bożego przez świat. To rozprzestrzenianie się Ewangelii było codziennym doświadczeniem św. Łukasza tak, jak pomimo trudności, jest nim dla nas.
Św. Łukasz pokazuje Jezusa, który jest Lekarzem dusz i ciał. Kolejność słuchania i uzdrawiania jest zamierzona: to moc Jego słowa uwalnia od demonów i od chorób ciała.
Łk 6, 17 pokazuje Jezusa jako nowego Mojżesza („Jezus zszedł z nimi w dół”), który daje Ludowi Bożemu nowe prawo. Jezus jest ze swoimi uczniami i „wielkim mnóstwem ludu”. Ci, którzy przyjęli Jego słowo, są razem z Nim. Nie tworzą jednak hermetycznej grupy. Jest to obraz Kościoła na całym świecie – ludzie słuchają Jezusa i chcą być przez Niego przemienieni i uzdrowieni.

Komentarze zostały przygotowane przez Elżbietę Marek

źródło: mateusz.pl

 (J 15, 16)
Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem, abyście szli i owoc przynosili.

Módlmy się.

(J 10,11-18)
Ja jestem dobrym pasterzem. Moje owce słuchają mego głosu, Ja znam je, a one idą za Mną.

Red.