Ewangelia na dziś (27.05)

Pierwsze czytanie:

(Jr 31, 31-34)
Pan mówi: "Oto nadchodzą dni, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze. Nie takie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich władcą, mówi Pan. Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi Pan: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi ludem. I nie będą się musieli wzajemnie pouczać, mówiąc jeden do drugiego: Poznajcie Pana! Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie, mówi Pan, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał".

Psalm:

Ps 110 (109), 1bcde. 2-3)
REFREN: Jesteś kapłanem tak jak Melchizedek

Rzekł Pan do Pana mego:

"Siądź po mojej prawicy,
Aż uczynię Twych wrogów
podnóżkiem stóp Twoich.

 Pan rozciągnie moc Twego berła z Syjonu:

"Panuj wśród swych nieprzyjaciół.
Przy Tobie panowanie w dniu Twojego triumfu,
w blasku świętości,
z łona jutrzenki zrodziłem Cię jak rosę".

 Aklamacja (Hbr 5, 8-9)
Chrystus, chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają.

 Ewangelia:

 (Mk 14, 22-25)
W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowywano Paschę, Jezus, gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: "Bierzcie, to jest Ciało moje". Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, i pili z niego wszyscy. I rzekł do nich: "To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana. Zaprawdę, powiadam wam: Odtąd nie będę już pił napoju z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić będę go nowy w królestwie Bożym".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania:

W święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana czytamy fragment Listu do Hebrajczyków. List ten najszerzej podejmuje temat wyższości nowego kultu w Jezusie Chrystusie nad kultem starotestamentalnym. I rzeczywiście, stary kult miał w sobie jakiś smutny element niedoskonałości. Autor listu wyraża to w słowach: „Każdy kapłan staje codziennie do wykonywania swej służby, wiele razy te same składając ofiary, które żadną miarą nie mogą zgładzić grzechów”. Jak echo wracają słowa „każdy”…, „wiele razy”…, „te same ofiary”…, „żadną miarą”… . I właśnie w takim kontekście powtarzającej się bezsilności pojawia się jedyna i definitywna ofiara Słowa, które stało się ciałem, Boga-Człowieka, Jezusa Chrystusa. Ta jedyna ofiara została złożona „raz na zawsze” i udoskonala „na wieki tych, którzy są uświęcani”. Wolą Bożej Opatrzności ta jedyna i definitywna ofiara uobecnia się w każdej Eucharystii. We Mszy świętej Jezus nie ofiaruje się na nowo, ale uobecnia to jedyne ofiarowanie się, które miało miejsce na krzyżu, dając każdemu pokoleniu chrześcijan możliwość duchowego zjednoczenia się z Jego kapłaństwem i z Jego ofiarą, aż do chwili, kiedy przyjdzie znowu w chwale, by sądzić żywych i umarłych.

Komentarz do psalmu:

Psalm 110 mówi o zwycięstwie Mesjasza – króla i kapłana. Zwróćmy uwagę na aspekt kapłaństwa. Wzorem kapłaństwa dla Mesjasza jest Melchizedek. Król Salemu, bo tak mówi o nim Księga Rodzaju, jest niewątpliwie postacią tajemniczą. Pojawia się zupełnie niezapowiedziany, nie znamy jego historii. Fakt ten podkreśla List do Hebrajczyków: „Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie ma ani początku dni, ani też końca życia, upodobniony zaś do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze” (Hbr 7, 3). Melchizedek pojawia się na scenie wydarzeń po zwycięstwie Abrahama nad koalicją królów z północy. Wychodzi on na spotkanie ojca naszej wiary z ofiarą chleba i wina, które napominają nam dary eucharystyczne. W owym czasie o kapłaństwie w Izraelu nie ma jeszcze nawet mowy. Historia zbawienia tylko co rozpoczęła się powołaniem Abrahama. Na ustanowienie izraelskiego kapłaństwa przyjdzie jeszcze czekać kilka wieków. A mimo wszystko pojawia się ta tajemnicza postać, która będzie wzorcem dla kapłaństwa Mesjasza. Autor Listu do Hebrajczyków oprze na tej postaci i na Psalmie 110 swoją argumentację, że kapłaństwo mesjańskie nie musiało być związane z kapłaństwem lewickim. Bóg niejednokrotnie zaskakuje nas zarówno w ogólnej historii zbawienia, jak i w tej naszej, osobistej. Dlatego właśnie tak ważne jest nieustanne poszukiwanie Jego woli.

Komentarz do Ewangelii:

W święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana czytamy Ewangelię o ustanowieniu Eucharystii. W zwięzłych, lakonicznych słowach zawarty jest cały ogrom tajemnicy zbawienia, które dokonało się na krzyżu. Bóg Wcielony, Jezus Chrystus, nie tylko oddał swoje życie, żeby zgładzić grzechy ludzkości i pojednać ludzi z Ojcem, ale pozostawił Kościołowi obrzęd pozwalający wiernym jednoczyć się duchowo z ofiarą krzyżową i czerpać z tej ofiary duchowe, życiodajne łaski. Na przestrzeni wieków Eucharystia została upiększona modlitwami, rytami, śpiewami. Odprawiana jest w pięknie ozdobionych kościołach i w specjalnych szatach liturgicznych. Ale przecież w samym jej centrum pozostają niezmiennie proste słowa Jej ustanowienia: „to jest Ciało moje za was wydane”, „to jest Krew moja za was wylana, na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na Moją pamiątkę”. Racją bytu chrześcijańskiego kapłaństwa jest właśnie owo „czynienie” na pamiątkę o Chrystusie, który złożył samego siebie w ofierze. Kapłaństwo Chrystusowe zawiera w sobie również wezwanie do naśladownictwa. Podczas święceń kapłańskich można usłyszeć następujące słowa: „Rozważaj, co będziesz czynić, naśladuj to, czego będziesz dokonywać”. Każdy ochrzczony należy do ludu kapłańskiego i ma możliwość składania duchowych ofiar, w zjednoczeniu z jedyną ofiarą Jezusa Chrystusa. Starajmy się zatem wchodzić w tę wielką tajemnicę wiary, zgłębiając jej niekończące się bogactwo.

Komentarze zostały przygotowane przez o. Dariusza Pielaka SVD

źródło: mateusz.pl

(Mk 14, 22-25) W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowywano Paschę, Jezus, gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: "Bierzcie, to jest Ciało moje". Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, i pili z niego wszyscy. I rzekł do nich: "To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana. Zaprawdę, powiadam wam: Odtąd nie będę już pił napoju z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić będę go nowy w królestwie Bożym".

 Módlmy się.

 Boże w Trójcy jedyny, prosimy o święte powołania kapłańskie, aby nam nigdy ich nie zabrakło. Amen  

Red.