Ewangelia na dziś (26.01)

Pierwsze czytanie:

 (2 Tm 1, 1-8 )
Paweł, z woli Boga apostoł Chrystusa Jezusa, posłany dla głoszenia życia obiecanego w Chrystusie Jezusie, do Tymoteusza, swego umiłowanego dziecka. Łaska, miłosierdzie, pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, naszego Pana. Dziękuję Bogu, któremu służę jak moi przodkowie z czystym sumieniem, gdy zachowuję nieprzerwaną pamięć o tobie w moich modlitwach. W nocy i we dnie pragnę cię zobaczyć, pomny na twoje łzy, by napełniła mnie radość na wspomnienie wiary bez obłudy, jaka jest w tobie; ona to zamieszkała pierwej w twej babce Lois i w twej matce Eunice, a pewien jestem, że mieszka i w tobie. Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według mocy Boga.

Psalm:

(Ps 96, 1-2. 3. 7-8a i 10)
REFREN: Głoście cześć Pana wśród wszystkich narodów

Śpiewajcie Panu pieśń nową
śpiewaj Panu, ziemio cała.
śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię,
każdego dnia głoście Jego zbawienie.

Głoście Jego chwałę
wśród wszystkich narodów,
rozgłaszajcie Jego cuda
pośród wszystkich ludów.

Oddajcie Panu, rodziny narodów,
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem.
On utwierdził świat tak, że się nie zachwieje,
będzie sprawiedliwie sądził ludy.

Aklamacja (Łk 4, 18)
Pan mnie posłał, abym ubogim głosił dobrą nowinę, więźniom głosił wolność.

Ewangelia:

 (Mk 4,1-20)
Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej na jeziorze, a cały lud stał na brzegu jeziora. Uczył ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce: „Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo gleba nie była głęboka. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło. Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”. I dodał: „Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha”. A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli razem z Dwunastoma, o przypowieści. On im odrzekł: „Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana tajemnica”. I mówił im: „Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże zrozumiecie inne przypowieści? Siewca sieje słowo. A oto są ci posiani na drodze: u nich sieje się słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi szatan i porywa słowo zasiane w nich. Podobnie na miejscach skalistych posiani są ci, którzy gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością; lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Gdy potem przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to są ci, którzy słuchają wprawdzie słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. W końcu na ziemię żyzną zostali posiani ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania:

Odczytany dziś fragment Drugiego Listu świętego Pawła do Tymoteusza pozwala zobaczyć, do czego wzywa Bóg swoich wyznawców, czym jest nasze powołanie. Otóż Apostoł wyraźnie zaznacza, że jest posłany dla głoszenia życia obiecanego w Jezusie. Czy Chrystusowa obietnica dotyczy tylko wieczności? Nie! Paweł zdecydowanie wzywa Tymoteusza, by w swej posłudze Kościołowi korzystał z darów udzielonych mu przez Boga. Tak więc widać, iż życie, dla którego głoszenia został posłany Apostoł Narodów, dokonuje się już tu, na tej ziemi. Przyjrzyjmy się, zatem, czym ono jest, byśmy jak Paweł mogli nieść światu prawdę o nim. We fragmencie podanym nam przez Kościół do rozważenia, czytamy: nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości. Bojaźń, o której mówi Apostoł, jest lękiem przed światem, własną słabością. Dlatego wzywa, byśmy uzbrojeni mocą samego Boga wzięli udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii. Nie możemy się więc dziwić, że spotykają nas trudy i przeciwności. Nie jesteśmy bowiem wezwani do odpoczynku i błogostanu na tej ziemi. Tutaj naszym życiem jest pewność, że Bóg nas miłuje i daje moc do pokonania wszelkich trudności napotkanych na drodze ku niebieskiej ojczyźnie. Czy uzbrojeni tą miłością i siłą stawiamy czoła wszystkiemu, co usiłuje odebrać nam życie, zniewalając do zatrzymania się na światowych radościach? Czy mamy odwagę głosić nie tyle słowem ile postawą prawdę o życiu, dla którego warto poświęcić siebie w każdym wymiarze naszego istnienia?

Komentarz do psalmu:

Psalm 96, szczególnie w kontekście misji głoszenia światu Ewangelii, wskazuje na bardzo ważną cechę postępowania głosiciela Bożej prawdy. Zwróćmy uwagę: psalm responsoryjny składa się z czterech zwrotek, z których pierwsza i trzecia jest wezwaniem do wychwalania, uwielbiania Pana, a druga i czwarta traktuje o obwieszczaniu ludziom Bożych cudów, Bożego królowania. W ten sposób psalmista ogłasza, że pierwszorzędnym zadaniem każdego apostoła jest pełne czci, modlitewne zwrócenie się do Boga, uznanie Jego potęgi i złożenie Mu należnego hołdu. Tylko szczera modlitwa, w której uznajemy zależność od Pana, daje nam siłę, umiejętność mówienia o Nim innym. To prawda wyjątkowo istotna. Jeśli zaniechamy pierwszej części naszej działalności, albo tylko odwrócimy kolejność działania, wysuwając na pierwszy plan dzieła zewnętrzne – nie modlitwę, łatwo wpadniemy w pułapkę głoszenia raczej siebie niż Boga, raczej swoich czynów niż Bożych cudów i Jego królowania. Jeśli poddamy się takiej pokusie, słowa nasze będą puste, nie mające poparcia w życiu. Trudno głosić królowanie Boga w świecie, jeśli nie króluje On w naszych sercach. Pamiętając o tym, przyjmijmy zachętę psalmisty, by nasza działalność wypływała z głębi modlitewnego przylgnięcia do Pana.

Komentarz do Ewangelii:

Słowa Jezusa, przytoczone przez świętego Łukasza, w odczytanym dziś fragmencie Ewangelii stanowią dopełnienie nauki zawartej w liście świętego Pawła. Apostoł mówił o życiu w miłości i mocy Boga. Chrystus wskazuje na jeszcze jeden szczegół, o którym warto pamiętać i o który warto zadbać w naszym życiu. Jest nim pokój. Znamienne jest wezwanie Pana, byśmy obdarowywali nim wszystkich napotkanych ludzi. Jezus wysyła swoich uczniów tam, gdzie sam przyjść zamierza. W świetle tych słów osoby, z którymi się stykamy, są tymi, do których Pan chce przybyć. My mamy przygotować Mu miejsce w ich sercach. Mamy wprowadzać pokój tam, gdzie pragnie wejść Jezus – Książę Pokoju. Jakiego pokoju? Tego, którego świat dać nie może. Tego, który pozwala pozostawić za sobą zamartwianie się, zbytnią troskę o dobra tego świata, o wyszukiwanie sposobów na dogadzanie ciału. Stąd przestroga Pana: Nie przechodźcie z domu do domu (…) jedzcie, co wam podadzą. Świadectwo naszego życia wolnego od niepokoju związanego z chęcią osiągnięcia jak największej wygody, ma uzmysłowić innym, jak niewiele potrzeba, by wieść życie spokojne, radosne, wolne od niepotrzebnych trosk, a napełnione radością nieba, Bożą obecnością, wyzwalającą ku pełni życia.

Komentarze zostały przygotowane przez s. Ewę Marię od Męki Pańskiej OCD

źródło: mateusz.pl

 (Łk 4, 18)
Pan mnie posłał, abym ubogim głosił dobrą nowinę, więźniom głosił wolność.

Módlmy się.

 „Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego" Amen

Red.