Ewangelia na dziś (21.01)

Pierwsze czytanie:

 (1 Sm 24,3-21)
Saul zabrał trzy tysiące wyborowych mężczyzn z całego Izraela i wyruszył na poszukiwanie Dawida i jego ludzi po wschodniej strome Skał Dzikich Kóz. I przybył Saul do pewnych zagród owczych przy drodze. Była tam jaskinia, do której wszedł Saul. Dawid zaś znajdował się wraz ze swymi ludźmi w głębi jaskini. Ludzie Dawida rzekli do niego: „Właśnie to jest dzień, o którym powiedział ci Pan: "Oto Ja wydaję w twe ręce wroga, abyś z nim uczynił, co ci się podoba”. Dawid powstał i odciął pokryjomu połę płaszcza Saula. Potem jednak zadrżało serce Dawida z powodu odcięcia poły należącej do Saula. Odezwał się też do swych ludzi: „Niech mię broni Pan przed dokonaniem takiego czynu przeciw mojemu władcy i pomazańcowi Pana, bym miał podnieść rękę na niego, bo jest pomazańcem Pana”. Tak Dawid skarcił swych ludzi i nie pozwolił im rzucić się na Saula. Tymczasem Saul wstał, wyszedł z jaskini i udał się w drogę. Powstał też i Dawid i wyszedłszy z jaskini zawołał za Saulem: „Panie mój, królu!” Saul obejrzał się, a Dawid rzucił się twarzą ku ziemi oddając mu pokłon. Dawid odezwał się do Saula: „Dlaczego dajesz posłuch ludzkim plotkom, głoszącym, że Dawid szuka twej zguby? Dzisiaj na własne oczy mogłeś zobaczyć, że Pan wydał cię w jaskini w moje ręce. Namawiano mnie, abym cię zabił, a jednak oszczędziłem cię, mówiąc: Nie podniosę ręki na mego władcę, bo jest pomazańcem Pana. Zresztą zobacz, mój ojcze, połę twego płaszcza, którą mam w ręku. Przeto że uciąłem połę twego płaszcza, a ciebie nie zabiłem, wiedz i przekonaj się, że we mnie nie ma żadnej złości ani zdrady, ani też nie popełniłem przeciw tobie przestępstwa. A ty czyhasz na życie moje i chcesz mi je odebrać. Niechaj Pan dokona sądu między mną i tobą, niechaj Pan na tobie się pomści za mnie, ale moja ręka nie zwróci się przeciw tobie. Według tego, jak głosi starożytne przysłowie: «Od złych zło pochodzi", ręka moja nie zwróci się przeciw tobie. Za kim to wyruszył król izraelski? Za kim ty gonisz? Za zdechłym psem, za jedną pchłą? Pan więc niech będzie rozjemcą, niech rozsądzi między mną i tobą, niech wejrzy i poprowadzi moją sprawę, niech obroni mnie przed tobą”. Kiedy Dawid przestał mówić do Saula, Saul zawołał: „Czy to twój głos, synu mój, Dawidzie?” I Saul zaczął głośno płakać. Mówił do Dawida: „Tyś sprawiedliwszy ode mnie, gdyż świadczyłeś mi dobro, podczas gdy ja wyrządzałem ci krzywdę. Dziś dałeś mi dowód, że mi dobro świadczyłeś, kiedy bowiem Pan wydał mię w twoje ręce, ty mnie nie zabiłeś. Przecież jeżeli kto spotka swego wroga, czy pozwoli na to, by spokojnie dalej szedł drogą? Niech cię Pan nagrodzi szczęściem za to, coś mi dziś uczynił. Teraz już wiem, że na pewno będziesz królem i że w twojej ręce utrwali się królowanie nad Izraelem”.

Psalm:

(Ps 57,2.3-4.6 i 11)
REFREN: Zmiłuj się, Boże, zmiłuj się nade mną

Zmiłuj się nade mną, Boże, zmiłuj się nade mną,
u Ciebie moja dusza szuka schronienia.
Chronię się w cieniu Twych skrzydeł,
dopóki nie minie klęska.

Wołam do Boga Najwyższego,
do Boga, który wyświadcza mi dobro.
Niech ześle pomoc z nieba, niechaj mnie wybawi,
niech hańbą okryje tych, którzy mnie dręczą.
Niech Bóg ześle łaskę i miłość.

Wznieś się, Boże, ponad niebiosa,
nad całą ziemią Twoja chwała.
Bo Twoja łaska sięga aż do nieba,
a wierność Twoja po chmury.

Aklamacja (J 15,16)
Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem, abyście szli i owoc przynosili.

Ewangelia:

 (Mk 3,13-19)
Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy. Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy: Synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Saul, zaślepiony rządzą schwytania Dawida, z tysiącami żołnierzy ściga go po całym kraju, nie licząc się z kosztami i narażając państwo na kolejny atak wroga. W końcu, zrządzeniem Opatrzności, dochodzi do spotkania obu królów w jaskini. Opowieść kończy się szczęśliwie. Dawid przebacza Saulowi, a ten uznaje go za króla. Wydaje się, że historia jest bardzo czytelna, a przesłanie zrozumiałe. Dawid miał okazję do łatwej zemsty, bo jego prześladowca został mu „podany na tacy”. Zrezygnował z tego, bo wierzył, że sam Bóg go prowadzi i ochrania, i to On będzie wymierzał sprawiedliwość właściwą miarą.
Warto zwrócić uwagę na szczegółowy opis procesu, jaki dokonuje się w duszy Dawida. Kiedy usłyszał, że Pan wydał w jego ręce wroga, aby uczynił z nim, co chce, wstał i odciął po kryjomu połę płaszcza. A więc początkowo nie zawahał się, nie miał wątpliwości, że może wymierzyć mu sprawiedliwość. Potem przyszła refleksja: Niech mię broni Pan przed dokonaniem takiego czynu przeciw mojemu panu i pomazańcowi Pańskiemu… Nie odruch dobroci, ale szacunek dla króla wybranego przez Boga powstrzymał go od haniebnego uczynku.

Komentarz do psalmu

Kim jest człowiek w oczach Boga, że się nim opiekuje, chroni, daje wytchnienie? Dobrze jest słowa tego psalmu nosić w sercu, by w ferworze spraw nie zapominać, do Kogo się zwracać w trudnych chwilach. Wdzięczność za Jego dobroć i wierność niech stanie się naszą codzienną modlitwą.

Komentarz do Ewangelii

Wśród wielu uczniów Jezusa była grupa powołanych w szczególny sposób - apostołów. Jezus wyszedł na górę, a więc na miejsce uprzywilejowane, na spotkanie z Bogiem; i przywołał do siebie, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. A więc apostolstwo jest odpowiedzią na powołanie. W ciągu trzech lat wspólnego życia z Jezusem uczyli się wiary, poznawali Nauczyciela, by po Zmartwychwstaniu zostać Jego posłannikami, ambasadorami w świecie i mówić w Jego imieniu. Wśród Dwunastu był między innymi: Piotr, Tomasz i Judasz Iskariota, ludzie zdecydowanie nie święci. A jednak Kościół założony na ich fundamencie jest z tego mianowania apostolski. Jest oficjalnym urzędem Boga i należy mu się odpowiedni szacunek.
Kościół ze swej natury nie jest grzeszny. Urzędnicy tej instytucji mają natomiast zatwardziałe serca i powinni się nieustannie nawracać. Bóg „tak”, Kościół „nie” – to hasło wyrażające całkowite niezrozumienie nauki Pana Jezusa.

Komentarze zostały przygotowane przez Klementynę Pawłowicz-Kot

źródło: mateusz.pl

"Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego." Amen

Módlmy się.

  (J 15,16)
Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem, abyście szli i owoc przynosili.

Red.