Ewangelia na dziś (13.08)

Pierwsze czytanie:

(Joz 24, 1-13)
Jozue zgromadził w Sychem wszystkie pokolenia Izraela. Wezwał też starszych Izraela, jego książąt, sędziów i zwierzchników, którzy się stawili przed Bogiem. Jozue przemówił wtedy do całego narodu: "Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Po drugiej stronie Rzeki mieszkali od starodawnych czasów wasi przodkowie: Terach, ojciec Abrahama i Nachora, którzy służyli cudzym bogom, lecz Ja wziąłem ojca waszego, Abrahama, z kraju po drugiej stronie Rzeki i przeprowadziłem go przez całą ziemię Kanaan, i rozmnożyłem ród jego, dając mu Izaaka. Izaakowi dałem Jakuba i Ezawa, Ezawowi dałem w posiadanie górę Seir; Jakub i jego synowie wyruszyli do Egiptu. Następnie powołałem Mojżesza i Aarona i ukarałem Egipt tym wszystkim, co sprawiłem pośrodku niego, a wtedy was wyprowadziłem. Ja wyprowadziłem przodków waszych z Egiptu; i przybyliście nad morze; Egipcjanie ścigali przodków waszych na rydwanach i konno aż do Morza Czerwonego. Wołali wtedy do Pana, i rozciągnął gęstą mgłę między wami i Egipcjanami, po czym sprowadził na nich morze – i przykryło ich. Widzieliście własnymi oczami, co uczyniłem w Egipcie. Potem przebywaliście długi czas na pustyni. Zaprowadziłem was później do kraju Amorytów mieszkających za Jordanem; walczyli z wami, lecz Ja wydałem ich w wasze ręce. Zajęliście wtedy ich kraj, a Ja wytraciłem ich przed wami. Również powstał Balak, syn Sippora, król Moabu, i walczył z Izraelem. Posłał też i wezwał Balaama, syna Beora, by wam złorzeczył. Lecz Ja nie chciałem słuchać Balaama; musiał on was błogosławić, a Ja wybawiłem was z jego rąk. Przeprawiliście się następnie przez Jordan i przyszliście do Jerycha. Mieszkańcy Jerycha walczyli z wami, a również Amoryci, Peryzzyci, Kananejczycy, Chittyci, Girgaszyci, Chiwwici i Jebusyci, lecz wydałem ich w wasze ręce. Wysłałem przed wami szerszenie, które wypędziły sprzed oblicza waszego dwóch królów amoryckich. Nie dokonało się to ani waszym mieczem, ani łukiem. Dałem wam ziemię, około której nie trudziliście się, i miasta, których wy nie budowaliście, a w nich zamieszkaliście. Winnice i drzewa oliwne, których nie sadziliście, dają wam dziś pożywienie".

Psalm:

(Ps 136 (135), 1b i 2a i 3. 16a i 17a i 18. 21a i 22a i 24)
REFREN: Sławmy na wieki miłosierdzie Pana

Chwalcie Pana, bo jest dobry,
chwalcie Boga nad bogami,
chwalcie Pana nad panami,
bo Jego łaska na wieki.

I prowadził swój lud przez pustynię,
On pobił wielkich królów,
On uśmiercił królów potężnych,
bo Jego łaska na wieki.

A ziemię ich dał na własność,
na własność swemu słudze, Izraelowi,
i uwolnił nas od wrogów,
bo Jego łaska na wieki.

Aklamacja (1 Tes 2, 13)
Przyjmijcie słowo Boże nie jako słowo ludzkie, ale jak jest naprawdę, jako słowo Boga.

Ewangelia:

(Mt 19, 3-12)
Faryzeusze przystąpili do Jezusa, chcąc Go wystawić na próbę, i zadali Mu pytanie: "Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?" On odpowiedział: "Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? I rzekł: „Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem”. A tak już nie są dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela". Odparli Mu: "Czemu więc Mojżesz przykazał dać jej list rozwodowy i odprawić ją?" Odpowiedział im: "Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych pozwolił wam Mojżesz oddalać wasze żony, lecz od początku tak nie było. A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę – chyba że w wypadku nierządu – a bierze inną, popełnia cudzołóstwo. I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo ". Rzekli Mu uczniowie: "Jeśli tak ma się sprawa człowieka z żoną, to nie warto się żenić". On zaś im odpowiedział: "Nie wszyscy to pojmują, lecz tylko ci, którym to jest dane. Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili; a są także bezżenni, którzy ze względu na królestwo niebieskie sami zostali bezżenni. Kto może pojąć, niech pojmuje!"

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania:

Dzisiejsze czytanie stanowi pierwszą część końcowego rozdziału Księgi Jozuego i swoiste zamknięcie tak życiowej misji Jozuego jak też i historycznej klamry obejmującej wydarzenia zapoczątkowane w węższej perspektywie wspominanym wczoraj przejściem przez Jordan, a w szerszej, czy to wydarzeniem wyjścia z Egiptu, czy też, jeśli sięgnąć głębiej w przeszłość, obietnicą daną przez Boga Abrahamowi. I choć to Jozue zwołuje lud, to słowa kierowane do wszystkich zebranych na tę okoliczność pokoleń Izraela, pochodzą wprost od Jahwe. Bóg przypomina wybranemu przez siebie narodowi historię płynących z przymierza cudów i znaków, które towarzyszyły mu na prawie sześćsetletniej drodze rozpoczętej przez Abrahama, Izaaka i Jakuba, a zakończonej wypełnieniem danej im obietnicy, jakim było objęcie na własność Ziemi Obiecanej – Kanaanu. Równie ważnym (o czym przekona nas jutrzejsza perykopa) jest tu przypomnienie i tego, że przymierze z Bogiem Jedynym oznaczało dla Abrahama całkowite odejście od kultów politeistycznych jak też i tego, że ostatnie zdobycze terytorialne Izraela nie są skutkiem jego przewag militarnych, a wynikają z bezpośredniej interwencji będącego Panem czasu i historii Jahwe.

Komentarz do psalmu:

Wersy pochodzą z o wiele dłuższego utworu, którego przedmiotem jest oddanie chwały Bogu. Obecny w całym tekście, sławiący wieczną łaskę Boga, wers poprzez swoją powtarzalność nadaje mu charakter dziękczynnego hymnu liturgicznego. Wybór dzisiejszy dotyczy przede wszystkim tych dzieł Jahwe, których kontekst historyczny związany jest z losami Izraela pomiędzy wyjściem z Egiptu, a wejściem do Ziemi Obiecanej. Całość utworu odnosi się także do kwestii bardziej uniwersalnych, jakimi jest powołanie świata do istnienia i ciągła, a więc sięgająca współczesności, opieka Boga nad wszelkim stworzeniem. Znajduje to odniesienie w początkowych i końcowych wezwaniach zachęcających wszystkich wierzących do oddania chwały Jahwe tak ze względu na Jego dobroć, Boski majestat oraz panowanie jak też i na zdolność do przebaczenia grzechów popadającym w niewierność ludziom.

Komentarz do Ewangelii:

W kolejnej, sprowokowanej przez wrogich Nauczycielowi uczonych w Piśmie wypowiedzi, Jezus nie tylko unika zastawionej przez pytających pułapki religijno-prawnej, ale i formułuje obowiązującą do dziś dnia w Kościele Katolickim zasadę nierozerwalności małżeństwa sakramentalnego. Pomimo tego, że chodzący za Nim, a tak naprawdę śledzący Jego słowa i czyny faryzeusze usiłują po raz kolejny Go podejść czy też pochwycić za niezgodne z doktryną słowo, Jezus odważnie, a zarazem w sposób trudny do zakwestionowania redefiniuje obowiązujące w ówczesnym judaizmie zasady prawa rodzinnego, negując uznawane wówczas powszechnie za oczywiste patriarchalne w swej naturze prawo do oddalenia małżonki z mniej lub bardziej istotnej przyczyny. Odrzucenie przez Jezusa tej reguły pozwala pytającym na skonfrontowanie Jego nowatorskich poglądów z zapisanymi w Torze słowami uważanego wówczas za ostateczną wyrocznię judaizmu proroka prawodawcy – Mojżesza. Mistrz, nie negując samej starotestamentalnej zasady, zmienia jednak perspektywę oceny z ludzkiej na teocentryczną i wyjaśnia swoim rozmówcom, że istnienie prawa do rozwodu nie wynika z pierwotnego i opisanego w Księdze Rodzaju zamysłu Boga, a jedynie jest przejściową koniecznością i dowodem na niedoskonałość i upór człowieka. Takie, a więc oczekujące przemiany ducha małżonków, podejście Jezusa budzi z kolei opory uczniów uznających pragmatycznie, że wobec oczywistego dla nich ryzyka niezgody lub niedoskonałości małżeństwo zdefiniowane według nowych zasad, a więc nierozerwalne, niewarte jest zawarcia. Jezus koryguje ich poglądy, przedstawiając swoje własne przekonania, co do przesłanek uniemożliwiających zawarcie małżeństwa. Z trzech podanych przez Niego – tylko trzecia, czyli dobrowolna, a nie spowodowana przyczynami biologicznymi, bezżenność, podejmowana ze względu na wyższe, a więc Boże cele, jest w Jego opinii na tyle wzniosła, że nie tylko warta naśladowania, ale i niestety trudna do zrozumienia dla niepowołanych do takiej formy życia ludzi.

Komentarze zostały przygotowane przez Macieja Siekierskiego

źródło: mateusz.pl

 (1 Tes 2, 13)
Przyjmijcie słowo Boże nie jako słowo ludzkie, ale jak jest naprawdę, jako słowo Boga.

Módlmy się.

Panie, otwórz me oczy, abym widział.  Panie, otwórz me uszy,  abym słyszał. Amen

Red.