Ewangelia na dziś (12.03.2021)

Pierwsze czytanie:

(Oz 14, 2-10)
Tak mówi Pan: "Wróć, Izraelu, do Pana, Boga twojego, upadłeś bowiem przez własną swą winę. Zabierzcie z sobą słowa i nawróćcie się do Pana! Mówcie do Niego: „Usuń cały grzech, a przyjmij to, co dobre, zamiast cielców dajemy Ci nasze wargi. Asyria nie może nas zbawić; nie chcemy już wsiadać na konie ani też mówić: nasz boże do dzieła rąk naszych. U Ciebie bowiem znajdzie litość sierota”. Uleczę ich niewierność, szczodrze obdarzę ich miłością, bo gniew mój odwrócił się od nich. Stanę się jakby rosą dla Izraela, tak że rozkwitnie jak lilia i jak topola zapuści korzenie. Rozwiną się jego latorośle, będzie wspaniały jak drzewo oliwne, woń jego będzie jak woń Libanu. I wrócą znowu, by usiąść w mym cieniu, i zboża uprawiać będą, winnice sadzić, których sława będzie tak wielka, jak wina libańskiego. Co ma jeszcze Efraim wspólnego z bożkami? Ja go wysłuchuję i Ja na niego spoglądam, Ja jestem jak cyprys zielony i Mnie zawdzięcza swój owoc. Któż jest tak mądry, aby to pojął, i tak rozumny, aby to rozważył? Bo drogi Pańskie są proste; kroczą nimi sprawiedliwi, lecz potykają się na nich grzesznicy".

Psalm:

(Ps 81 (80), 6c-8a. 8b-9. 10-11b. 14 i 17)
REFREN: Ja jestem Bogiem, słuchaj mego głosu

Słyszę słowa nieznane:
"Uwolniłem od brzemienia jego barki,
jego ręce porzuciły kosze.
Wołałeś w ucisku, a Ja cię ocaliłem.

Odpowiedziałem ci z grzmiącej chmury,
doświadczyłem cię przy wodach Meriba.
Słuchaj, mój ludu, chcę cię napomnieć,
obyś Mnie posłuchał, Izraelu!

Nie będziesz miał obcego boga,
cudzemu bogu nie będziesz się kłaniał.
Ja jestem Panem, Bogiem twoim,
który cię wywiódł z ziemi egipskiej.

Gdyby mój lud Mnie posłuchał,
a Izrael kroczył moimi drogami,
jego bym karmił wyborną pszenicą
i sycił miodem z opoki".

Aklamacja (Mt 4, 17)
Pan mówi: Nawracajcie się, bliskie jest królestwo niebieskie.

Ewangelia:

(Mk 12, 28b-34) 
Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: "Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?" Jezus odpowiedział: "Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych". Rzekł Mu uczony w Piśmie: "Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary". Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: "Niedaleko jesteś od królestwa Bożego". I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania:

W porównaniu do wczorajszej tonacji smutku dzisiejsze czytania tchną nadzieją. Tym razem słuchacze proroków Ozeasza i Jezusa nawracają się. A do tego, oba fragmenty biblijne podpowiadają, dlaczego: Któż jest tak mądry, aby to pojął, i tak rozumny, aby to rozważył?, pyta Ozeasz. Także Jezus widzi, że uczony w Piśmie odpowiedział rozumnie. A zatem: mądrość, rozumność, roztropność, refleksyjność… Te cechy decydują o nawróceniu serca. Kiedy serce jest rozumne? Gdy zachowuje prawo, które streszcza się w podwójnym przykazaniu miłości i które obejmuje dwie tablice Dekalogu. Odnotujmy jeszcze dwie rzeczy. Po pierwsze, zarówno Ozeasz, jak i Jezus kładą akcent na pierwsze przykazanie: Wróć, Izraelu, do Pana, Boga twojego! … Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Gdzie jest więc pierwszeństwo Boga, tam będzie i mądrość człowieka. Po drugie, zarówno Ozeasz, jak i Jezus dystansują się wobec kultu świątynnego: Zamiast cielca, dajemy Ci nasze wargi, deklaruje Ozeasz; Miłować Boga… i miłować bliźniego… znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary, stwierdza pochwalony przez Jezusa uczony w Piśmie. Tak, czas starego kultu świątynnego – ofiarniczego i zastępczego – się skończył; nastał zaś kult nowy – liturgiczne uobecnianie ofiary Chrystusa w Eucharystii. To właśnie wchodzenie w świętą komunię z tą ofiarą owocuje spójnością życia, czyli praktyczną jednością dwóch przykazań miłości i dwóch tablic Dekalogu.

Komentarz do psalmu:

Dzisiejszy psalmista kontynuuje refleksję nad wyjściem z Egiptu, czyli Exodusem. Zmienia się jednak perspektywa: mówi już nie lud ani osoba, ale sam Bóg, któremu przypisuje się słowa skargi pod adresem tych pierwszych. Bóg więc skarży się na to, że choć lud i każdego z osobna wybrał (oznajmił im słowa nieznane); choć ich wyzwolił (Uwolniłem od brzemienia; Ocaliłem cię); choć ich poddał próbie (Doświadczyłem cię przy wodach Meriba); choć im zawierzył Dekalog, a zwłaszcza pierwsze przykazanie (Nie będziesz miał obcego boga… Ja jestem Panem, Bogiem twoim!) – to Izrael Go nie posłuchał i nie kroczył Jego drogami. Czasami „wylanie serca” – „kawa na ławę” – przez rodzica wobec niesfornego dziecka, skutkuje opamiętaniem. Spróbujmy w tym kluczu ułożyć – pisemnie – własny psalm skargi Boga pod naszym adresem. Jakie wydarzenia i znaki by przywołał? Które przykazanie zaakcentował? Do czego nas wezwał?

Komentarz do Ewangelii:

Co jeszcze może zwrócić naszą uwagę w dzisiejszej Ewangelii? Zagadkowe użycie przez Jezusa przysłówka: niedaleko. Podobnie jak w języku polskim, w grece składa się on z partykuły „nie” dodanej do przysłówka „daleko” i mającego znaczenie czysto geograficzne. Wiadomo jednak, że Jezusowi chodzi o sens duchowy. Zestawmy ten fragment z inną Jego wypowiedzią: Zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im [Jezus]: «Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; i nie powiedzą: „Oto tu jest” albo: „Tam”. Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest» (Łk 17, 20-21). Tu także uderza symboliczna – relacyjna (!) ¬– interpretacja przysłówków tu, tam oraz pośród. Czy to uczonemu w Piśmie, czy faryzeuszom Jezus usiłuje dać do zrozumienia, że problemem nie jest „rzeczywistość”, ale „oczy ich umysłów bądź serc”. Jezus stoi przed nimi – rozmawia, naucza, czyni znaki, wreszcie umiera – jak „sakrament”, którego właściwy sens pojmuje się jedynie w wierze. Nasz dzisiejszy uczony w Piśmie jest więc na progu wiary: już podchodzi do Jezusa i już Go pyta… ale jeszcze tytułuje go Nauczycielem, a nie Panem i Bogiem. To właśnie dlatego jest wciąż niedaleko tego Królestwa, które pośród niego jest. Tym razem pomódlmy się więc z wiarą – i o wiarę! – drugą prośbą Modlitwy Pańskiej: „Ojcze nasz… przyjdź Królestwo Twoje!”. Otwórz nadal nie dość otwarte lub już przymknięte oczy naszych umysłów i serc!

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Błażeja Węgrzyna

źródło: mateusz.pl

(Mk 12, 28b-34) Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych.

Módlmy się.

 Boże do Ciebie uciekamy się o dar wiary, dar wybaczania, i dar miłości  bliźniego. Amen
bo jak mawiał Sługa Boży o. Wenanty Katarzyniec OFMConv w cyklu "365 dni ze sługą Bożym"
"O gdybyśmy tak codziennie nad soba się zastanawiali, z pewnością lepiej by nam było, więcej zgody byłoby wśród nas, więcej spokoju w sercu."

bo jak jest napisane w 1 List do Koryntian, najważniejsza jest milość.

"Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość".

Red.